Λίγες σκέψεις περί ελεημοσύνης

Αρκετές φορές όταν συναντάμε κάποιον ζητιάνο είτε αυτός είναι μεγάλος ή μικρός, Έλληνας ή αλλοδαπός, άνδρας ή γυναικά, ναρκομανής ή αλκοολικός, άστεγος ή άνεργος, αναρωτιόμαστε αν έχει όντως πραγματικά ανάγκη.

Με αφορμή αυτήν την απορία μας αλλά και κυρίως εξαιτίας του διλλήματος που μπαίνει στη συνέχεια, να δώσω – να κάνω ελεημοσύνη ή όχι, δηλαδή το αν έχει ανάγκη ή όχι, καταφεύγουμε σε ανθρώπους της Εκκλησίας και ρωτάμε τι να κάνουμε.

Έχω ακούσει από μερικά άτομα διάφορες λύσεις –συμβουλές στο θέμα της ελεημοσύνης όμως δεν θα ήθελα να τις αξιολογήσω γιατί ενδεχομένως άθελά μου να οδηγηθώ σε κατάκριση…

Η απάντηση βρίσκεται στην Καινή Διαθήκη. Λοιπόν μου αρέσει πολύ το σημείο που ο Ευαγγελιστής Ματθαίος στην επί του όρους ομιλία στο κεφάλαιο ε΄ στίχους 42 γράφει : « τῷ αἰτοῦντί σε δίδου καὶ τὸν θέλοντα ἀπὸ σοῦ δανείσασθαι μὴ ἀποστραφῇς». Και ακόμα περισσότερο μου αρέσει η ερμηνεία του στίχου αυτού από τον Παν. Τρεμπέλα «Εις εκείνον που σου ζητεί ελεημοσύνη, δίδε, αλλά πάντοτε με διάκριση που θα την διαπνέη ειλικρινής αγάπη. Και μη περιφρονήσεις εκείνον, που θέλει να δανεισθή χωρίς τόκον από σε.». Εδώ ο Ευαγγελιστής αναφέρει πως ο ίδιος ο Χριστός στην επί του όρους ομιλία διδάσκει πως σε εκείνον που μας ζητάει ελεημοσύνη πρέπει να δίνουμε αλλά πάντοτε με διάκριση που την διαπνέει ειλικρινής αγάπη. Πόσο ωραίο είναι αυτό «διάκριση που την διαπνέει ειλικρινής αγάπη»…

Έτσι με διάκριση, κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να κάνουμε ελεημοσύνη προς όλους τους αιτούντες χωρίς ενδοιασμούς και αν γίνεται να μην περνάμε από πένητα και να μη τον ελεούμε. Είναι σαν να μας λέει ο Χριστός «αύριο μπορείτε αν θέλετε να με συναντήσετε 10 φορές» και την επόμενη εμείς βλέπουμε 10 ζητιάνους και αποφασίζουμε να ελεήσουμε τους 5 η τους 7. Όχι, πρέπει να προσπαθήσουμε να ελεήσουμε και τους 10 με ότι μπορούμε ακόμα και με το υστέρημά μας. Αλήθεια πόσο κοντά στο Χριστό θα νιώσεις μετά που θα θυσιάσεις λίγα από τα υλικά σου αγαθά κάνοντας ελεημοσύνη στους «φτωχούς Χριστούς». Ο Θεός μας δίνει ευκαιρίες καθημερινά να κάνουμε πράξεις ωφέλιμες για την σωτηρία της ψυχής μας, καθώς μας αγαπάει και μας θέλει όλους κοντά του μετά τον επίγειο σαρκικό θάνατό μας. Έτσι λοιπόν μια τέτοια ευκαιρία είναι και η ελεημοσύνη που συχνά ο Θεός επιτρέπει εκεί που βρισκόμαστε ή περπατάμε να βρεθεί ένας ζητιάνος και να ζητεί από εμάς ελεημοσύνη.

Θα πει όμως κάποιος όμως που ζει σε μεγάλες πόλεις : «καλά δε βλέπεις πως υπάρχει ολόκληρο κύκλωμα εκμετάλλευσης ανηλίκων που τα βάζουν να ζητιανεύουν για να κάνουν πλούσια τα αφεντικά τους τα οποία ξυλοκοπάνε τα ταλαίπωρα τα παιδιά όταν αυτά δε τους πάνε αρκετά χρήματα;» ή «Δε ξέρεις πως σε χώρες όπως η Βουλγαρία από παιδική ηλικία σε μεγάλες οικογένειες κόβουν το ένα χέρι ή το ένα πόδι του παιδιού για να είναι σε όλη του τη ζωή ζητιάνος, συμπονώντας τον έτσι οι άνθρωποι ιδίως του εξωτερικού και να μαζεύει χρήματα, και να ωφελούνται πάλι τα αφεντικά τους;»

Ναι δυστυχώς έτσι είναι σε μερικές περιπτώσεις. Αλλά να ξέρετε πως κάθε κανόνας έχει και τις εξαιρέσεις του. Παρόλα αυτά όμως τα θύματα τα ανήλικα δηλαδή παιδιά και οι ανάπηροι που «δουλεύουν» για τους εκμεταλλευτές τους τίθεται το ερώτημα : δεν τους αξίζει και μόνο για το κόπο τους με τις συνεχές παρακλήσεις και ευχές που δίνουν για να μαζέψουν τα λίγα χρήματα που πρέπει να παραδώσουν στα αφεντικά τους ή για να γλυτώσουν το πιθανό ξυλοκόπημα αν δε τους πάνε χρήματα, να τους δώσουμε ένα κέρμα ανάλογα με τις οικονομικές μας δυνατότητές έστω μικρό μια και ξέρουμε πως θα πάει για άλλον που δεν έχει ανάγκη.. ; Δε θα μπορούσαμε να τους πάρουμε από ένα περίπτερο ένα χυμό ή μια σοκολάτα ή οτιδήποτε άλλο που μπορεί να καταναλωθεί πριν έρθει η ώρα να πάνε ή να συναντήσουν τα αφεντικά τους, το οποίο θα τους χαροποιήσει και θα ξεχαστούν από τον καθημερινό πόνο της εκμετάλλευσης. Τι ωραίο πράγμα να βλέπεις ένα χαμόγελο στα πρόσωπα αυτών των παιδιών παίρνοντας αυτό το δωράκι που είναι όλο δικό τους …

Επιπλέον συναντάμε στο δρόμο  ανθρώπους κυρίως αλλοδαπές γυναίκες που οι περισσότερες κρατάνε στην αγκαλιά τους ένα μωρό και παρακαλάνε για λίγα χρήματα για φαγητό για το παιδί τους. Εκεί μπαίνει πάλι ο λογισμός «τα έχει όντως ανάγκη ή πρόκειται για εξαπάτηση;». Εδώ, κατά την γνώμη μου, μπορούμε πάλι να της δώσουμε ένα κέρμα το οποίο αν μας λέει αλήθεια θα συμβάλλει να εξυπηρετηθούν κάποιες από της ανάγκες της αλλά και να της ψωνίσουμε(από το κοντινότερο σουπερ μάρκετ ή κάποιο ψιλικατζίδικο-περίπτερο) και να της πάμε λίγα τρόφιμα για αυτήν και την οικογένειά της.

Επίσης όλοι μας ή τουλάχιστον όσοι ζουν σε μεγαλουπόλεις έχουν βρεθεί σε αμηχανία και ίσως και σε φόβο βλέποντας κάποιον αλκοολικό ή ακόμα περισσότερο ναρκομανή να μας ζητάει χρήματα. Συνήθως αυτοί επειδή αντιλαμβάνονται πως εμείς τους καταλαβαίνουμε σε τι κατάσταση βρίσκονται και για ποιο λόγο ζητάνε τα χρήματα μας λένε συνήθως ότι χρειάζονται χρήματα για να φάνε κάτι, γιατί είναι νηστικοί. Βέβαια αυτό μπορεί να είναι και αλήθεια γιατί μερικές φορές αρκετοί από αυτούς έχουν εκδιωχθεί από τα σπίτια τους και δεν έχουν χρήματα ούτε καν για να φάνε.. Και παρόλα αυτά πολλοί από αυτούς για να βρουν χρήματα και να πάρουν την δόση τους δεν τρώνε αλλά τα χρήματα για τις τροφές τα δίνουν στις δόσεις που τις έχουν τόσο ανάγκη λόγω της εξάρτησης τους. Και εδώ καλό είναι κατά την γνώμη μου να τους δώσεις λίγα τρόφιμα από το πιο κοντινό περίπτερο και μια coca cola (η οποία περιέχει ξανθίνες..). Σε αυτές τις περιπτώσεις αν ξέρεις πώς να επικοινωνήσεις με ανθρώπους που βρίσκονται σε τέτοιες καταστάσεις και αν φυσικά το επίπεδο συνειδήσεώς τους στο επιτρέπει καλό θα είναι να πεις και ένα λόγο παρηγορητικό, συμβουλευτικό και κυρίως ένα λόγο ελπίδας και αγάπης, ένα λόγο Θεού. Αλλιώς μπορούμε να πούμε  μονό ένα Κύριε ελέησε τον δούλο σου αυτό , μια μικρή προσευχή για την ψυχή αυτή και να είμαστε σίγουροι πως ο Θεός δεν θα τον αφήσει αβοήθητο…

Τέλος, κατά την γνώμη μου, το πιο σημαντικό είναι να πεις ένα λόγο στον οποιοδήποτε λογής αιτούντα, να ανταλλάξετε λίγες κουβέντες έτσι ώστε να αισθανθεί πως κάποιος ενδιαφέρθηκε, έστω και λίγο, και για εκείνον. Ας μην είναι απαραίτητα λόγος πνευματικός ή θεολογικός ας είναι λόγος απλός, γεμάτος όμως από αληθινή αγάπη. Μέσα όμως σε αυτό το λόγο της αγάπης και της πραγματικής θυσίας βρίσκεται ο ίδιος ο Θεός.. Αυτή τη μεγάλη ανάγκη έχουν, ή καλύτερα έχουμε, όλοι οι άνθρωποι. Σήμερα τους ανθρώπους δε τους πονάνε τόσο τα οικονομικά προβλήματα ή τα προβλήματα υγείας, που αντιμετωπίζουν καθημερινά, όσο το γεγονός πως στις δύσκολες αυτές περιόδους που διέρχεται η ζωή τους αυτοί βρίσκονται μόνοι απομονωμένοι από την κοινωνία χωρίς να έχουν κάποιον πλάι τους που θα ενδιαφερθεί για αυτούς, κάποιον που θα μοιραστεί τα προβλήματά τους και θα απαλύνει τον πόνο τους.

Εύχομαι ο Λόγος του Χριστού μας στην επί του όρους ομιλία να ηχεί πάντοτε στις καρδιές μας και όταν μας ζητείται να κάνουμε ελεημοσύνη σε κάποιον να δίνουμε με αληθινή αγάπη και κατάλληλη εν Χριστώ διάκριση.

Ανδριανάκης Νικόλαος, 30.07.2011

Το συναίσθημα των Ατόμων με Αναπηρία το 2011

"Σκεπτόμενος πως ζούμε στο 2011 και στηριζόμενος στη γνωριμία μου με κάποιους πραγματικούς μαχητές, πραγματικούς φίλους, που έχουν δει τη δεύτερη σκληρή όψη της ζωής και οι οποίοι δεν ξέρουν τη φράση «Δεν μπορώ», φράση που λέμε συνέχεια οι περισσότεροι από εμάς, είναι αφιερωμένο το συγκεκριμένο άρθρο. Οφείλω να εκφράσω τη γνώμη μου για ένα θέμα το οποίο απασχολεί μία στις δέκα οικογένειες. Το θέμα της αναπηρίας. Δυστυχώς, υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος μέχρι να πούμε ότι η κοινωνία, αποδέχεται ως ισότιμα μέλη τα άτομα με αναπηρίες και ότι η πολιτεία, σε όλα τα κράτη-μέλη, έχει αναπτύξει πολιτικές ικανές που θα οδηγήσουν τα Ατομα με Αναπηρία να απολαμβάνουν ό,τι και οι υπόλοιποι πολίτες. Τα άτομα με αναπηρία ΠΡΕΠΕΙ και ΜΠΟΡΟΥΜΕ να τα βοηθήσουμε όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του. Πρέπει να νιώθουν, αλλά και ταυτόχρονα να απολαμβάνουν τα ίδια με όλους τους συνανθρώπους τους. Θα πρέπει να δημιουργηθεί κάποιο πλαίσιο εξασφάλισης, ανάπτυξης και αυτονόμησης των ατόμων με αναπηρίες. Ο δρόμος είναι μακρύς αλλά η φωνή των ατόμων αυτών είναι δυνατή, ζητώντας ότι «τίποτα δεν μπορεί να γίνει για αυτούς χωρίς αυτούς». Παρακάτω είναι γραμμένο από τη Φωτεινή Μπαδούρου ένα γράμμα, το οποίο μας μιλάει για το παράπονο ενός ανάπηρου, όπως το βιώνουν πραγματικά σήμερα τα άτομα με αναπηρία: «Το παράπονο ενός ανάπηρου» «Αυτό που πιστεύω και το έχω σαν αρχή στη ζωή μου είναι ότι όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας γίνονται για κάποιο λόγο... Μέσα από όλα αυτά τα «άσχημα» και τα προβλήματα μας γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι, βγαίνουμε πιο δυνατοί. Εκτιμούμε, τα καθημερινά πράγματα, που πριν θεωρούσαμε δεδομένα. Η ζωή για εμάς τους αναπήρους, είναι ένας καθημερινός αγώνας. Ξέρετε,η φράση που λέει: «η προσπάθεια μετράει», είναι για μας μια αλήθεια, γιατί μπορεί κάποιες φορές να μην πετυχαίνουμε σπουδαία και μεγάλα πράγματα όμως... η προσπάθεια μετράει. Η μετακίνησή μας είναι δύσκολη ειδικά για κάποιους από εμάς που κινούμαστε με αναπηρικό αμαξίδιο, η πρόσβαση ας μην πω σε όλα αλλά στα περισσότερα κτίρια δεν είναι εφικτή, όχι μόνο σε καταστήματα αλλά πιο πολύ σε δημόσια κτίρια και υπηρεσίες. Καλά μην πω για τα ελάχιστα παρκινγκ (αναπηρικά) που υπάρχουν, και δυστυχώς μόνο για ανάπηρους δεν είναι, τα καταλαμβάνουν όλοι, είτε ηθελημένα γιατί έτσι τους βολεύει είτε άθελα τους, γιατί δεν γνωρίζουν. Να σας πω όμως κάτι είναι δύσκολο να πιστέψω ότι, στη σημερινή εποχή το 2011 που ο κόσμος «αλλάζει» κάποιοι δεν γνωρίζουν ότι υπάρχουν ανάπηροι. Δυστυχώς είμαστε ελάχιστοι που κινούμαστε με αναπηρικό αμαξίδιο, υπάρχουν όμως σε μεγάλο ποσοστό κάποιοι, που, βρίσκονται υπό περιορισμό μέσα στο σπίτι τους γιατί η ίδια η κοινωνία μας δεν τους δέχεται. Υπάρχει όμως εκτός όλων όσα σας είπα πριν το πρόβλημα ευρέσεως εργασίας. Γνωρίζετε ότι, από εμάς τα άτομα με αναπηρία ελάχιστοι εργάζονται μετρημένοι στα δάκτυλα. Δεν θέλω να σας φανεί γκρίνια όλα όσα αυτά, απλά θα θέλαμε κάποια στιγμή να αρχίζετε να καταλαβαίνετε και να συνειδητοποιήσετε ότι, όλοι είναι «εν δυνάμει» ανάπηροι, και να αφυπνίζεστε γιατί ένας ανάπηρος ίσως βρίσκεται δίπλα σας!! Η φράση «άτομο με ειδικές ανάγκες» είναι λάθος το σωστό είναι ΑΤΟΜΑ με ΑΝΑΠΗΡΙΑ... Εμείς που είμαστε ανάπηροι είμαστε πολύ υπερήφανοι, κάνουμε όνειρα, βάζουμε στόχους και πιστεύουμε ότι κάποια στιγμή θα τα καταφέρουμε»."

Του Γιάννη Λαμπρόπουλου,  ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη, 28 Ιουνίου 2011

Μια ευλογημένη πανήγυρη στο περιβόλι της Παναγίας μας

Ἰσαάκ (+) (Ἁγιορείτης)

Κελί Γέροντος Παϊσίου-τοποθεσία Παναγούδα Αγίου Όρους

(Μαρτυρία Μητροπολίτου Λεμεσοῦ κ.κ. Ἀθανασίου γιὰ τὸν Γέροντα Παΐσιο)


Πῆγα στὸν Γέροντα τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1977, ἡμέρα Δευτέρα, παραμονὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Χτύπησα τὴν πόρτα πολὺ πρωΐ, ὁ Γέροντας μοῦ ἄνοιξε. Ἦταν πολὺ χαρούμενος καὶ εὐδιάθετος. «Ἄ, εὐτυχῶς ποὺ ἦρθες διάκο», μοῦ λέγει, «καὶ ἔχω πανήγυρη αὔριο. Θάρθουν ψάλτες, παρήγγειλα ροφὸ καὶ ἔλειπε ἕνας διάκος. Ἦρθες ἐσύ, ἐντάξει ἡ πανήγυρη». «Ἔλεγε καὶ ἄλλα τέτοια ἀστεῖα. Ὕστερα μοῦ εἶπε: «Θὰ μείνης ἐδῶ ἀπόψε».

»Ἤξερα ὅτι ὁ Γέροντας δὲν κρατοῦσε κανέναν τὴ νύχτα μαζί του. Μόλις μοῦ τὸ εἶπε πέταξα ἀπὸ τὴν χαρά μου.

»Πήγαμε στὸ Ἐκκλησάκι, μὲ ἔβαλε καὶ τακτοποίησα τὴν Ἁγία Τράπεζα, ξεσκόνισα, σκούπισα τὸν διάδρομο, ἔκανα διάφορες δουλειές. Μέσα μου αἰσθανόμουν πολὺ μεγάλη χαρά. Τὸ μεσημέρι πήγαμε νὰ φᾶμε. Ἔκανε τσάϊ, ἔφερε παξιμάδι καὶ ἔβγαλε ἄγρια λάχανα ἀπὸ τὸν κῆπο του.

»Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ὅταν κάναμε τὴν προσευχή. Ὁ Γέροντας εἶπε τὸ «Πάτερ ἡμῶν…» σήκωσε τὰ χέρια του καὶ τὸ εἶπε μὲ τόσο πόθο καὶ τόσην εὐλάβεια ποὺ ἦταν σὰν νὰ μιλοῦσε πραγματικὰ μὲ τὸν Θεό.

»Μετὰ μὲ πῆγε στὸ Κελλὶ καὶ ξεκουράστηκα καμμιὰ ὥρα. Ὕστερα κάναμε τὸν μικρὸ Ἑσπερινὸ μὲ κομποσχοίνι.

»Ὅταν τελειώσαμε μοῦ εἶπε ὁ Γέροντας: «Κοίταξε, διάκο, τώρα θὰ κάνουμε ἀγρυπνία μὲ κομποσχοίνι καὶ τὸ πρωΐ θὰ ΄ρθεῖ ὁ παπὰς νὰ μᾶς λειτουργήση. Ξέρεις νὰ κάνης κομποσχοίνι; Θὰ σοῦ πῶ τί θὰ κάνεις», καὶ μοῦ ἔδωσε ἕνα πρόγραμμα. Ἦταν ἕνα σοφὸ πρόγραμμα γιὰ νὰ μὴν νυστάξω τὴν νύχτα. Μοῦ εἶπε νὰ κάνω ἕνα κομποσχοίνι τριακοσάρι λέγοντας τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Ἔπειτα νὰ κάνω ἕνα κομποσχοίνι ἑκατοστάρι στὴν Παναγία. Ἕνα κομποσχοίνι τριακοσάρι στὸν Χριστὸ γιὰ τοὺς ζῶντες. Ἕνα κομποσχοίνι ἑκατοστάρι στὴν Παναγία γιὰ τοὺς ζῶντες. Ἕνα κομποσχοίνι τριακοσάρι στὸν Χριστὸ γιὰ τοὺς κεκοιμημένους. Ἕνα κομποσχοίνι ἑκατοστάρι στὴν Παναγία γιὰ τοὺς κεκοιμημένους. Ἕνα κομποσχοίνι τριακοσάρι στὸν Τίμιο Σταυρὸ καὶ μετὰ ἕνα τριακοσάρι «δόξα σοι, ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα σοι». Πρώτη φορὰ ἄκουγα ὅτι γινόταν αὐτὸ τὸ πράγμα. Μοῦ ἐξήγησε: «Αὐτὸ τὸ κομποσχοίνι εἶναι δοξολογία. Θὰ τὰ τελειώνεις καὶ θ’ ἀρχίζεις ἀπὸ τὴν ἀρχή».

»Μοῦ εἶπε, «ἂν ἀκούσης κανένα θόρυβο, μὴν τρομάξης. Κυκλοφοροῦν ἐδῶ ἀγριογούρουνα, τσακάλια κ. ἄ.». Μὲ ἔβαλε στὸ μικρὸ Ἀρχονταρίκι του καὶ εἶπε ὅτι κοντὰ στὰ μεσάνυχτα θὰ μὲ φωνάξει νὰ πᾶμε στὴν Ἐκκλησία νὰ διαβάσουμε τὴν θεία Μετάληψη.

»Ἄκουγα τὸν Γέροντα κατὰ διαστήματα ν’ ἀναστενάζη βαθειά. Κάπου-κάπου χτυποῦσε τὸν τοῖχο καὶ ρωτοῦσε: «Ἔ, διάκο, κοιμᾶσαι; Εἶσαι καλά;»

»Στὶς μία παρά, περασμένα μεσάνυχτα πήγαμε στὸ Ἐκκλησάκι. Μὲ ἔβαλε στὸ μοναδικὸ στασίδι ποὺ ὑπῆρχε, καὶ μοῦ ἔδωσε ἕνα κερὶ νὰ διαβάσω τὴν Θεία Μετάληψη. Αὐτὸς στεκόταν δίπλα μου, στ’ ἀριστερὰ καὶ ἄρχισε νὰ λέη τοὺς στίχους: «Δόξα σοι, ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα σοι». Κάθε φορὰ ποὺ ἔλεγε τὸν στίχο ἔκανε τὸν σταυρό του καὶ ἔσκυβε μέχρι κάτω.

»Ὅταν φθάσαμε στὸ τροπάριο «Μαρία Μήτηρ Θεοῦ…», θυμᾶμαι ὅτι τόσο μόνο διάβασα, μετὰ τὸ «Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς», ποὺ εἶπε ὁ Γέροντας, αἰσθάνθηκα ἕνα πράγμα… δὲν ξέρω, δὲν μπορῶ νὰ τὸ ἐκφράσω καὶ σταμάτησα. Ἄρχισε τότε νὰ κουνιέται τὸ καντήλι τῆς Παναγίας, ὄχι ἀπότομα, ἀλλὰ σταθερὰ διέγραφε μία κίνηση ὅσο εἶναι τὸ πλάτος τῆς εἰκόνος καὶ ὅλο τὸ Ἐκκλησάκι πλημμύρισε ἀπὸ φῶς. “Εβλεπα χωρὶς τὴν λαμπάδα καὶ σκέφθηκα πρὸς στιγμὴν νὰ τὴν σβήσω.

»Γύρισα πρὸς τὸν Γέροντα. Τὸν εἶδα νὰ ἔχη τὰ χέρια του σταυρωμένα στὸ στῆθος καὶ σκυμμένον μέχρι κάτω. Κατάλαβε ὅτι ἤθελα νὰ τὸν ρωτήσω καὶ μοῦ ἔκανε νόημα νὰ μὴν μιλήσω. Ἔμεινα στὸ στασίδι καὶ ὁ Γέροντας σκυφτὸς δίπλα μου. Αἰσθανόμουν τόση ἀγάπη καὶ εὐλάβεια πρὸς τὸν Γέροντα καὶ ἔνιωθα ὅτι βρισκόμουν στὸν παράδεισο.

»Μείναμε σ΄αὐτὴν τὴν κατάσταση μισή, μία ὥρα, δὲν μπόρεσα ἀκριβῶς νὰ καταλάβω. Δὲν ἤξερα τί νὰ κάνω. Ἀσυναίσθητα συνέχισα νὰ διαβάζω ἀπὸ μόνος μου τὴν Μετάληψη καὶ ὅταν ἔφθασα στὴν εὐχὴ «Ἀπὸ ρυπαρῶν χειλέων…», σιγὰ-σιγὰ ἔσβησε τὸ φῶς πρῶτα καὶ μετὰ σταμάτησε νὰ κουνιέται τὸ καντήλι. Τελειώσαμε τὴν Μετάληψη καὶ βγήκαμε ἔξω στὸν διάδρομο. Μὲ ἔβαλε νὰ καθήσω σ’ ἕνα σκαμνάκι καὶ αὐτὸς κάθησε σ’ ἕνα μπαουλάκι σιωπηλός. Μετὰ ἀπὸ ὥρα, τὸν ρώτησα:

-Γέροντα, τί ἦταν αὐτὸ τὸ πράγμα;

-Ποιὸ πράγμα;

-Τὸ καντήλι. Πῶς κουνιόταν τὸ καντήλι τόση ὥρα;

-Τί εἶδες;

-Κουνιόταν τὸ καντήλι τῆς Παναγίας δεξιὰ-ἀριστερά.

-Μόνο αὐτὸ εἶδες;

-Καὶ φῶς.

-Ἄλλο;

-Δὲν εἶδα ἄλλο τίποτε. (Ὁ Γέροντας γιὰ νὰ ρωτάη τί ἄλλο εἶδα, φαίνεται ὅτι εἶδε κάτι παραπάνω).

-Καλά, δὲν ἦταν τίποτε.

-Πῶς δὲν ἦταν τίποτε, Γέροντα; Κουνιόταν τὸ καντήλι καὶ εἶχε φῶς!

-Ἔ, δὲν ἄκουσες ποὺ γράφουν τὰ βιβλία, ὅτι ἡ Παναγία γυρνάει ὅλα τὰ Κελλιὰ τῶν μοναχῶν καὶ βλέπει τί κάνουν; Ἔ, πέρασε καὶ ἀπὸ δῶ καὶ εἶδε δύο παλαβοὺς καὶ εἶπε νὰ μᾶς χαιρετίση καὶ κούνησε τὸ καντήλι της.

»Ὕστερα ἀπὸ μόνος του ἄρχισε νὰ μοῦ διηγῆται διάφορες ἐμπειρίες του. Μοῦ ἀνέφερε πῶς εἶδε τὴν ἁγία Εὐφημία, καὶ πολλὰ ἄλλα. Εἶχε ἀλλάξει ὅλη ἡ διάθεσή του. Μέχρι τὸ πρωί μοῦ μιλοῦσε πνευματικά. Μοῦ τόνισε: «Σοῦ τὰ λέω αὐτά, διάκο, ἀπὸ ἀγάπη γιὰ νὰ σὲ βοηθήσω, ὄχι νὰ νομίσης ὅτι εἶμαι κάτι».

»Στὶς 5.30 ἦρθε ὁ παπὰς καὶ ὁ Γέροντας ἤθελε νὰ λειτουργήσω, ἀλλὰ ἐγὼ δὲν εἶχα διακονικὰ ἄμφια. Μοῦ ἔφερε ἕνα στιχάρι παλαιό, ἔφερε ἕνα πετραχήλι, τὸ ἔκανε ὀράριο καὶ τὸ ἔπιασε μὲ παραμάνα, βρῆκε κάτι ἐπιμάνικα, μοῦ τὰ τύλιξε στὰ χέρια. Ἤμουν σὰν παλιάτσος, ἀλλὰ ἦταν ἡ ὡραιότερη Λειτουργία τῆς ζωῆς μου. Ἤμασταν μόνο οἱ τρεῖς μας.

»Μὲ κράτησε μαζί του μέχρι τὸ Σάββατο. Μὲ ἔστειλε μία φορὰ στὸ Μπουραζέρι, νὰ δῶ τοὺς πατριῶτες μου καὶ νὰ μείνω τὸ μεσημέρι γιὰ νὰ φάω. Καὶ ἄλλη μία φορὰ μὲ ἔστειλε στὴν Σταυρονικήτα πάλι γιὰ νὰ φάω, γιατί στὸ Κελλὶ του εἶχε μόνο τσάι καὶ παξιμάδι».