Μπες και Δες

Δεν είναι πάντα στη ζωή μας απαραίτητα τα χρήματα, μπορούμε να προσφέρουμε στον συνάνθρωπό μας και με λίγη καλή θέληση. Χρήματα μπορεί να μην υπάρχουν, όμως πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν άνθρωποι που θα χαρίσουν λίγα χαμόγελα… Μάθε για την ομάδα μας … Βοήθησε και εσύ ……

Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ Δ΄ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Ἅγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς
Γιατί ἡ Ἐκκλησία τοποθετεῖ αὐτόν τόν Ἅγιο στό μέσον τῆς νηστείας, ὡσάν τήν πιό ἅγια εἰκόνα, ὥστε νά ἀτενίζουν ὅλοι σέ Αὐτόν;
 Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος. Ποιός εἶναι αὐτός; Εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού ἐβίωσε καί ἔγραψε τήν Κλίμακα τοῦ Παραδείσου, πού ἐβίωσε τήν ἀνάβασι τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν κόλασι μέχρι τόν Οὐρανό, μέχρι τόν Παράδεισο. Αὐτός ἐβίωσε τήν κλίμακα ἀπό τήν γῆ μέχρι τόν Οὐρανό, τήν κλίμακα πού ἐκτείνεται ἀπό τόν πυθμένα τῆς κολάσεως τοῦ ἀνθρώπου μέχρι τήν κορυφή τοῦ παραδείσου.
Ἐβίωσε καί ἔγραψε. Ἄνθρωπος πολύ μορφωμένος, πολύ σπουδαγμένος. Ἄνθρωπος πού ὡδήγησε τήν ψυχή του εἰς τάς ὁδούς τοῦ Χριστοῦ, πού τήν ὡδήγησε ὁλόκληρη ἀπό τήν κόλασι στόν παράδεισο, ἀπό τόν διάβολο στόν Θεό, ἀπό τήν ἁμαρτία στήν ἀναμαρτησία, καί πού θεόσοφα μᾶς περιέγραψε ὅλη αὐτή τήν πορεία, τί δηλαδή βιώνει ὁ ἄνθρωπος πολεμώντας μέ τόν κάθε διάβολο πού βρίσκεται πίσω ἀπό τήν ἁμαρτία. Μέ τήν ἁμαρτία μᾶς πολεμάει ὁ διάβολος, καί μένα καί σένα, ἀδελφέ μου καί ἀδελφή μου. Σέ πολεμάει μέ κάθε ἁμαρτία.
Μήν ἀπατᾶσαι, μή νομίζῃς πώς κάποια μικρή καί ἀσθενής δύναμις σοῦ ἐπιτίθεται. Ὄχι! Αὐτός σοῦ ἐπιτίθεται! Ἀκόμη κι’ ἄν εἶναι ἕνας ρυπαρός λογισμός, μόνο λογισμός, γνώριζε ὅτι αὐτός ὁρμᾶ κατεπάνω σου. Λογισμός ὑπερηφανείας, κακῆς ἐπιθυμίας, φιλαργυρίας,… ἕνα ἀναρίθμητο πλῆθος λογισμῶν ἔρχεται κατεπάνω σου ἀπό ὅλες τίς πλευρές. Καί σύ, τί εἶσαι ἐσύ; Ὤ, Κλίμακα τοῦ Παραδείσου! Πῶς, πάτερ Ἰωάννη, μπόρεσες νά στήσῃς αὐτή τήν κλίμακα τοῦ Παραδείσου ἀνάμεσα στήν γῆ καί στόν Οὐρανό;
Δέν τήν ἔσχισαν οἱ δαίμονες, δέν τήν ἔκοψαν, δέν τήν ἔσπασαν; Ὄχι!… Ἡ νηστεία του ἦταν μιά φλόγα, μιά φωτιά, μιά πυρκαϊά. Ποιός διάβολος θά τήν ἄντεχε; Ὅλοι ἔφυγαν πανικοβλημένοι, ὅλοι οἱ δαίμονες ἔφυγαν κινηγημένοι ἀπό τήν ἔνδοξη καί θεία του προσευχή, ὅλοι οἱ δαίμονες ἔφυγαν τρομοκρατημένοι ἀπό τήν νηστεία του, ὅλοι οἱ δαίμονες ἐξαφανίσθηκαν ἀπό τήν πύρινη, τήν φλογερή, προσευχή του. Ἡ Κλίμακα τοῦ Παραδείσου! Τί εἶναι αὐτή; Εἶναι οἱ ἅγιες ἀρετές, οἱ ἅγιες εὐαγγελικές ἀρετές: ἡ ταπείνωσις, ἡ πίστις, ἡ νηστεία, ἡ πραότης, ἡ ὑπομονή, ἡ ἀγαθότης, ἡ καλωσύνη, ἡ εὐσπλαχνία, ἡ φιλαλήθεια, ἡ ἀγάπη στόν Χριστό, ἡ ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ, τά παθήματα χάριν τοῦ Χριστοῦ.
Αὐτές καί ἄλλες πολλές ἅγιες καινοδιαθηκικές ἀρετές. Κάθε ἐντολή τοῦ Χριστοῦ, ἀδελφοί μου· αὐτό εἶναι ἀρετή. Τήν τηρεῖς; Τήν ἐφαρμόζεις; Π.χ. τήν ἐντολή του περί νηστείας τήν τηρεῖς, τήν ἐφαρμόζεις; Ἡ νηστεία εἶναι ἁγία ἀρετή, εἶναι σκαλοπάτι τῆς κλίμακος ἀπό τήν γῆ στόν Οὐρανό. Ἡ νηστεία, ἡ εὐλογημένη νηστεία, ὅπως καί ὅλη ἡ κλίμακα ἀπό τήν γῆ στόν Οὐρανό.
 Κάθε ἀρετή εἶναι ἕνας μικρός παράδεισος. Κάθε ἀρετή τρέφει τήν ψυχή σου, τήν κάνει μακαρία, κατεβάζει στήν ψυχή σου θεία, οὐράνια ἀνάπαυσι. Κάθε ἀρετή εἶναι ἕνα χρυσό καί διαμαντένιο σκαλοπάτι στήν κλίμακα τῆς σωτηρίας σου, στήν κλίμακα πού ἑνώνει τήν γῆ μέ τόν Οὐρανό, πού ἐκτείνεται ἀπό τήν δική σου κόλασι μέχρι τόν δικό σου παράδεισο. Γι’ αὐτό καμμία ἀπό αὐτές δέν εἶναι ποτέ μόνη της.
Ἡ πίστις στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό δέν εἶναι ποτέ μόνη της. Ἐκδηλώνεται μέ τήν προσευχή, μέ τήν νηστεία, μέ τήν ἐλεημοσύνη, μέ τήν ταπείνωσι, μέ τά παθήματα χάριν τοῦ πλησίον. Ὅχι μόνο ἐκδηλώνεται ἀλλά καί ζῆ κάθε ἀρετή, ἐπειδή ὑπάρχει ἡ ἄλλη ἀρετή. Ἡ πίστις ζῆ μέ τήν προσευχή, ἡ προσευχή ζῆ μέ τήν νηστεία, ἡ νηστεία τρέφεται μέ τήν προσευχή, ἡ νηστεία τρέφεται μέ τήν ἀγάπη, ἡ ἀγάπη τρέφεται μέ τήν εὐσπλαχνία.
Ἔτσι κάθε ἀρετή ζῆ διά τῆς ἄλλης. Καί ὅταν μία ἀρετή κατοικήσῃ στήν ψυχή σου, ὅλες οἱ ἄλλες θά ἀκολουθήσουν, ὅλες σιγά-σιγά ἀπό αὐτήν θά προέλθουν καί θά ἀναπτυχθοῦν δι’ αὐτῆς καί μαζί μέ αὐτήν. Ναί, ἡ κλίμακα τοῦ Παραδείσου ἐξαρτᾶται ἀπό σένα. Πές ὅτι νηστεύω μέ φόβο Θεοῦ, μέ εὐλάβεια, μέ πένθος, μέ δάκρυα. Μετά ὅμως τά παρατάω. Νά, ἄρχισα νά κτίζω τήν κλίμακα καί ἐγώ ὁ ἴδιος τήν γκρέμισα, τήν ἔσπασα.
Ἐσύ πάλι, ἐσύ, νηστεύεις συχνά, ἐγκρατεύεσαι ἀπό κάθε σωματική τροφή. Ἀλλά νά, τόν καιρό τῆς νηστείας ἀφήνεις νά κατοικήσῃ στήν ψυχή σου ἡ ἁμαρτία, νά σπείρωνται στήν ψυχή σου διάφοροι ἀκάθαρτοι λογισμοί, ἐπιθυμίες. Σέ σένα ἀνήκει νά τούς διώχνῃς ἀμέσως μακρυά σου μέ τήν προσευχή, τό πένθος, τήν ἀνάγνωσι ἤ μέ ὁποιαδήποτε ἄλλη ἄσκησι. Ἀλλά, ἄν ἐσύ, ἐνῶ νηστεύῃς σωματικῶς, τρέφῃς τήν ψυχή σου μέ κάποια ἁμαρτία ἤ μέ κάποιο κρυφό πάθος, νά! ἐσύ, ἐνῶ ἀρχίζῃς νά χτίζῃς ἕνα-ἕνα τά σκαλοπάτια τῆς νηστείας ἀπό τήν γῆ πρός τόν Οὐρανό, ἐσύ ὁ ἴδιος πάλι τά γκρεμίζεις, τά καταστρέφεις.
Ἡ νηστεία ἀπαιτεῖ εὐσπλαχνία, ταπείνωσι, πραότητα. Ὅλα αὐτά πᾶνε μαζί. Εἶναι σάν ἕνα συνεργεῖο οἰκοδόμων, τῶν ὁποίων ἀρχηγός εἶναι ἡ προσευχή. Αὐτή εἶναι ὁ ἀρχιμάστορας, ὁ ἀρχιτέκτονας, ὁ ἀρχιμηχανικός τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς, τῶν πνευματικῶν μας ἐφέσεων, τῆς κλίμακος πού θά στήσουμε μεταξύ γῆς καί Οὐρανοῦ.
Ἡ προσευχή κατέχει τήν πρώτη θέσι. Ὅταν ἡ προσευχή ἐγκατασταθῇ στήν καρδιά σου καί αὐτή φλέγεται ἀπό ἀδιάλειπτη δίψα γιά τόν Κύριο, ὅταν Αὐτόν συνέχεια βλέπει, Αὐτόν συνέχεια αἰσθάνεται, τότε μέ τήν προσευχή εἰσάγεις στήν ψυχή σου ὅλες τίς ἄλλες ἀρετές. Τότε ὁ μηχανικός (ἡ προσευχή) ἔχει ἄριστους τεχνίτες, κτίζει γρήγορα-γρήγορα θαυμάσιες κλίμακες ἀπό τήν γῆ μέχρι τόν Οὐρανό, τίς κλίμακες τῶν σταδιακῶν σου ἀναβάσεων πρός τόν Θεό, πρός τήν τελειότητά Του. Ὅταν ἔχῃς δύναμι, δυνατή προσευχή, τότε καμμία νηστεία δέν θά σοῦ εἶναι δύσκολη, τότε καμμία ἀγάπη δέν θά σοῦ εἶναι ἀδύνατη.
Ἁγία εὐαγγελική ἀγάπη! Ἡ προσευχή ἁγιάζει τά πάντα μέσα σου, τήν κάθε ἄσκησί σου, τόν κάθε λογισμό σου, τήν κάθε αἴσθησί σου, τήν κάθε διάθεσί σου. Προσευχή! Δύναμις θεϊκή, τήν ὁποία μᾶς ἔδωσε ὁ Κύριος γιά νά ἁγιάζουμε ὁ,τιδήποτε ἐναγές μέσα μας, στήν ψυχή μας. Ἡ προσευχή σέ ἑνώνει μέ τόν Πανεύσπλαχνο Κύριο, καί Αὐτός ἐκχέει μέσα στήν καρδιά σου τήν συμπάθεια γιά κάθε ἄνθρωπο, γιά τόν ἁμαρτωλό, γιά τόν ἀδελφό πού εἶναι ἀδύναμος ὅπως καί σύ, πού πέφτει ὅπως καί σύ, ἀλλά καί πού μπορεῖ νά σηκωθῇ ὅπως καί σύ· πού τοῦ χρειάζεται ὅμως ἡ δική σου βοήθεια, ἡ ἀδελφική σου βοήθεια, ἡ προσευχητική σου βοήθεια, ἡ ἐκκλησιαστική σου βοήθεια.
Τότε, ὅταν δώσῃς βοήθεια, χωρίς ἀμφιβολία θά κτίσῃς τήν δική σου κλίμακα, τήν κλίμακα πού ὁδηγεῖ ἀπό τήν κόλασί σου στόν παράδεισό σου· τότε, μέ βεβαιότητα στήν καρδιά θά ἀνεβαίνῃς ἀπό σκαλοπάτι σέ σκαλοπάτι, ἀπό ἀρετή σέ ἀρετή, καί θά φθάσῃς ἔτσι στήν κορυφή τῆς κλίμακος, στόν Οὐρανό, θά ἀποβιβασθῇς στόν Οὐρανό, θά ἀποβιβασθῇς στόν οὐράνιο Παράδεισο.
Ὅλα τά ἔχουμε, καί σύ καί ἐγώ: ἐννέα Μακαρισμοί, ἐννέα ἅγιες εὐαγγελικές ἀρετές. Αὐτό εἶναι τό εὐαγγέλιο τῆς νηστείας, τό εὐαγγέλιο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος. Ἀρετές, ἀδελφοί, μεγάλες ἀρετές. Τίς δύσκολες ἀσκήσεις τῆς νηστείας, τῆς προσευχῆς, τῆς ταπεινώσεως, ὁ Κύριος τίς παρουσίασε ὡς Μακαρισμούς. Μακάριοι οἱ πτωχοί τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν (Ματθ. ε΄ 3)…
Ἡ ταπείνωσις! Αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς πίστεώς μας, αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἀρετῆς μας, αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἀναβάσεώς μας πρός τόν Οὐρανό, αὐτή εἶναι τό θεμέλιο τῆς κλίμακός μας. Κύριε, ἐγώ εἶμαι ἕνα τίποτα, Ἐσύ εἶσαι τό πᾶν! Ἐγώ τίποτα, Ἐσύ τό πᾶν! Ὁ νοῦς μου εἶναι τίποτα μπροστά στόν δικό Σου Νοῦ, τό πνεῦμα μου εἶναι τίποτα μπροστά στό Πνεῦμα Σου, ἡ καρδιά μου, ἡ γνῶσις μου… ὤ! τίποτα, τίποτα, μπροστά στήν γνῶσι Σου Κύριε! Ἐγώ, ἐγώ, μηδέν, μηδέν… καί πίσω ἀπό αὐτό ἀναρίθμητα ἄλλα μηδενικά. Αὐτό εἶμαι ἐγώ μπροστά Σου, Κύριε. Ἡ ταπείνωσις!
Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη ἁγία ἀρετή, ἡ πρώτη χριστιανική ἀρετή. Ὅλα ἀρχίζουν ἀπό αὐτήν… Ἀλλά οἱ Χριστιανοί αὐτοῦ τοῦ κόσμου, πού οἰκοδομοῦμε τήν κλίμακα τῆς σωτηρίας μας, πάντοτε κινδυνεύουμε ἀπό τίς ἀκάθαρτες δυνάμεις. Ποιές εἶναι αὐτές; Οἱ ἁμαρτίες, οἱ ἁμαρτίες μας, τά πάθη μας. Καί πίσω ἀπό αὐτές ὁ διάβολος, … Ὅπως οἱ ἅγιες ἀρετές οἰκοδομοῦν τήν οὐράνια κλίμακα μεταξύ Οὐρανοῦ καί γῆς, ἔτσι καί οἱ ἁμαρτίες μας φτιάχνουν μία σκάλα γιά τήν κόλασι. Κάθε ἁμαρτία.
Ἄν ὑπάρχουν ἁμαρτίες στήν ψυχή σου, πρόσεχε! Ἄν κρατᾶς μῖσος στήν ψυχή σου μιά, δυό, τρεῖς, πενήντα μέρες, πρόσεξε νά δῇς σέ τί κόλασι ἔχει μεταβληθῆ ἡ ψυχή σου. Τό ἴδιο κι ἄν κρατᾶς θυμό, φιλαργυρία, αἰσχρή ἐπιθυμία… Καί σύ, τί κάνεις; Πραγματικά, μόνος σου φτιάχνεις μιά σκάλα γιά τήν κόλασι. Ἀλλά ὁ Ἀγαθός Κύριος μᾶς δίνει θαυμαστό παράδειγμα.
Νά, στό μέσον τῆς νηστείας, προβάλλει τόν μεγαλώνυμο, τόν θαυμάσιο, τόν ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος. Ὅλος λάμπει ἀπό τίς ἅγιες εὐαγγελικές ἀρετές. Τόν βλέπουμε πῶς ἀνεβαίνει γρήγορα καί σοφά τήν κλίμακα τοῦ Παραδείσου, τήν ὁποία ἔστησε ἀνάμεσα στήν γῆ καί στόν Οὐρανό. Ὡς διδάσκαλος, ὡς ἅγιος ὁδηγός, μᾶς δίνει τήν Κλίμακά του σέ μᾶς τούς Χριστιανούς ὡς πρότυπο γιά νά ἀνεβοῦμε ἀπό τήν κόλασι στόν Παράδεισο, ἀπό τόν διάβολο στόν Θεό, ἀπό τήν γῆ στόν Οὐρανό…
Εὔχομαι ὁ ἐλεήμων καί μέγας ἅγιος πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης τῆς Κλίμακος… νά μᾶς χειραγωγῇ στούς ἀγῶνες μας ἐναντίον ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν μας μέ στόχο τίς ἅγιες ἀρετές· νά οἰκοδομήσουμε καί ἐμεῖς μέ τήν βοήθειά του τήν δική μας κλίμακα καί ἀκολουθώντας τον νά φθάσωμε στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, στόν Παράδεισο, ὅπου ὑπάρχουν ὅλες οἱ οὐράνιες ἀναπαύσεις, ὅλες οἱ αἰώνιες χαρές, ὅπου μαζί του ἐκεῖ θά δοξάζουμε τόν Βασιλέα ὅλων ἐκείνων τῶν ἀγαθῶν, τόν Αἰώνιο Βασιλέα τῆς Οὐρανίου Βασιλείας, τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ᾯ ἡ δόξα καί ἡ τιμή νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

http://www.imaik.gr

Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία, υπόδειγμα μετανοίας. (Ε΄Κυριακή των Νηστειών) - (Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)


Τον βίο της θαυμαστής αυτής όσιας έγραψε ο άγιος Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων.
Κάποτε, κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ένας ιερομόναχος, ο Γέρων Ζωσιμάς, αποσύρθηκε μέσα στην έρημο πέραν του Ιορδάνου. Οδοιπορούσε επί είκοσι ημέρες, χωρίς να δει ψυχή, όταν, ξαφνικά, μια ανθρώπινη φιγούρα με ζαρωμένο γυμνό σώμα και κατάλευκα σαν χιόνι μαλλιά πέρασε φευγαλέα από μπροστά του κι έγινε άφαντη. Ο Γέροντας έτρεχε ξοπίσω της για αρκετή ώρα, μέχρι που η φιγούρα στάθηκε σε ένα ρυάκι και τον κάλεσε με το όνομά του: «Αββά Ζωσιμά», του είπε, «συγχώρεσέ με χάριν του Κυρίου· δεν μπορώ να εμφανιστώ σε σένα, διότι είμαι μια γυναίκα γυμνή».
Ο Ζωσιμάς της πέταξε το εξώρασό του κι εκείνη τυλίχτηκε μ’ αυτό και εμφανίστηκε μπροστά του. Στο άκουσμα του ονόματός του, από το στόμα της άγνωστης γυναίκας, ο Γέροντας φοβήθηκε. Ύστερα από παρατεταμένη επιμονή του, η γυναίκα διηγήθηκε την ιστορία της.
Γεννήθηκε στην Αίγυπτο και σε ηλικία μόλις δώδεκα ετών άρχισε να ζει ακόλαστο βίο στην Αλεξάνδρεια επί δεκαεπτά χρόνια ακολουθούσε διεστραμμένο τρόπο ζωής. Η Μαρία, οιστρηλατημένη απ’ το σαρκικό πάθος της πορνείας, ακολούθησε κάποιους νέους και επιβιβάστηκε σε ένα πλοίο με προορισμό τα Ιεροσόλυμα. Φθάνοντας στην Αγία Πόλη, θέλησε να επισκεφθεί την εκκλησία για να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό. Όμως μια αόρατη δύναμη την εμπόδιζε να εισέλθει στον Ναό της Αναστάσεως. Έντρομη, τότε, στήλωσε το βλέμμα της στην εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου στον νάρθηκα και προσευχήθηκε θερμά να της επιτραπεί να ασπαστεί τον Τίμιο Σταυρό, ομολογώντας την αμαρτωλότητά της και εμπιστευό­μενη τα βήματά της στην Πανάχραντο Θεοτόκο.
Τότε πράγματι, της επετράπη η είσοδος μέσα στην εκκλησία. Αφού προσκύνησε τον Σταυρό, επέστρεψε στον νάρθηκα γονάτισε μπροστά στην εικόνα και ευχαρίστησε θερμά τη Θεοτόκο. Την ίδια στιγμή άκουσε μια φωνή να της λέει: «Εάν περάσεις τον Ιορδάνη, θα βρεις την αληθινή ειρήνη!». Η Μαρία βγήκε και, αφού αγόρασε τρία καρβέλια ψωμί, ξεκίνησε για τον Ιορδάνη ποταμό.
Την επομένη μετέλαβε των Αχράντων Μυστηρίων στο μοναστήρι του αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή και πέρασε τον Ιορδάνη πόταμο. Παρέμεινε σαράντα οκτώ χρόνια στην έρημο ολομόναχη, υπομένοντας αγόγγυστα πολλές δοκιμασίες, με ακρότατη άσκηση, «πυκτεύουσα», παλεύοντας με τα άλογα πάθη της και τους εμπαθείς λογισμούς σαν με άγρια θηρία. Τρεφόταν μόνο με αγριόχορτα.
Αφού τελείωσε την αφήγησή της, στάθηκε όρθια σε στάση προσευχής· τότε ο Ζωσιμάς την είδε να αιωρείται πάνω από το έδαφος. Η Μαρία τον παρακάλεσε να έλθει ξανά τον επόμενο χρόνο να της φέρει τη Θεία Ευχαριστία· εκεί, στις όχθες του Ιορδάνη, θα ερχόταν να τον συναντήσει για να κοινωνήσει.
Πράγματι, ένα χρόνο αργότερα, ο αββάς Ζωσιμάς κατέφθασε με τη Θεία Κοινωνία στις όχθες του Ιορδάνη· ήταν ήδη βράδυ. Έμεινε να αναρωτιέται πώς εκείνη θα διέσχιζε τον Ιορδάνη ποταμό; Τότε, μέσα στο φεγγαρόφωτο διέκρινε τη μορφή της να πλησιάζει το ποτάμι, να κάνει το σημείο του Σταυρού επάνω του και κατόπιν να βαδίζει επάνω στο νερό σαν να ήταν ξηρά! Αφού την κοινώνησε, η οσία τον παρακάλεσε να ξανάρθει μετά από ένα χρόνο στην ίδια εκείνη πηγή όπου συναντήθηκαν την πρώτη φορά.
Ο καιρός πέρασε, ο αββάς επέστρεψε σ’ εκείνο το σημείο και ανακάλυψε εκεί το άψυχο σώμα της. Πάνω απ’ το κεφάλι της ήταν γραμμένο στην άμμο: «Αββά Ζωσιμά, θάψε εδώ το σώμα της ταπεινής Μαρίας, απόδος χουν εις χουν. Απεβίωσα την 1η Απριλίου, το ίδιο βράδυ του σωτηρίου μαρτυρίου του Χριστού, αφού κοινώνησα των Αχράντων Μυστηρίων». Από την επιγραφή αυτή πληροφορήθηκε για πρώτη φορά ο Ζωσιμάς το όνομα της οσίας και ερμήνευσε το άλλο φοβερό θαύμα που είχε συντελεστεί: το γεγονός ότι τον προηγούμενο χρόνο, όταν της μετέδωσε τη Θεία Κοινωνία, εκείνη είχε φθάσει μέσα σε λίγες ώρες το ίδιο βράδυ στο σημείο συνάντησής τους, ενώ εκείνος πεζοπορούσε είκοσι ημέρες για να μεταβεί εκεί. Ο άγιος Ζωσιμάς έθαψε το σώμα της μεγάλης αυτής οσίας, της Μαρίας της Αιγύπτιας. Επιστρέφοντας στο μοναστήρι του, διηγήθηκε όλο τον βίο της και τα θαύματα στα οποία ο ίδιος υπήρξε αυτόπτης μάρτυς.
Έτσι δοξάζει ο Κύριός μας τους μετανοημένους αμαρτωλούς. Η οσία Μαρία μνημονεύεται επίσης την Ε΄ Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Η Εκκλησία την έχει ως υπόδειγμα μετανοίας για τους πιστούς, τις ημέρες αυτές της αγίας Νηστείας . Αναπαύθηκε περί το έτος 530.
Ύμνος στην οσία Μαρία την Αιγυπτία
Η Μαρία, πρότυπο μετανοίας και αυτομεμψίας, έκρυβε τον εαυτό της από το πρόσωπο των ανθρώπων:
Οίμοι, εμέ την αμαρτωλή, τη σκοτισμένη από τα πάθη!
Θεριά είναι τα πάθη,  κατασπαράξουν την καρδιά μας· έρποντας σαν φίδια φωλιάζουν μέσα μας.
Οίμοι, εμέ την αμαρτωλή,
την καταποθείσα από τα πάθη!
Εκουσίως έπαθες, Χριστέ μου,
για να σώσεις τους αμαρτωλούς. Μη βδελύξεις εμέ την ακάθαρτη!
Εισάκουσε την κραυγή της Μαρίας, Κύριε,
της πιο αχρείας αμαρτωλής!
Ο Κύριος έδειξε την ευσπλαχνία Του. θεράπευσε τη Μαρία·
τη σκοτισμένη ψυχή της Εκείνος σαν χιόνι τη λευκανε. Ευχαριστώ Σε Πανάγαθε, παμπόθητε Κύριε!
Συ κατελάμπρυνες ένα σκεύος ακάθαρτο.
με χρυσάφι το κατακόσμησες·
Συ το υπερχείλισες με την Χάρη Σου.
Ιδού το έλεος το αληθινό!
Σοι δόξα πρέπει. Κύριε!
Η Μαρία διέλαμψε διά του Πνεύματος περισωσμένη δύναμιν, ως άγγελος Θεού. χάρις στη Δύναμή Σου,  Χριστέ, χάρις στο Έλεός Σου. Πάναγνε!
Τί είναι αυτή η ευωδία που απλώνεται στη φοβερή έρημο,
σαν πυρίπνου θυμίαμα σε μυροδοχείο;
Η Μαρία ευωδιάζει,
η αγιότητα της μυροβλύζει!
(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Πρόλογος της Αχρίδος» – Απρίλιος, εκδ. Ἀθως),

Πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com


Εισαγωγή στη Μεγάλη Εβδομάδα

Αρχιμ. Σωτηρίου Κοσμόπουλου, Πρωτοσυγκέλλου Ιεράς Μητροπόλεως Σάμου Ικαρίας 

Ὅταν πρίν ἕξι ἑβδομάδες ἄρχιζε ἡ ψυχωφελής περίοδος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ ΜητέραἘκκλησία μᾶς προσκάλεσε σέ ἕνα ταξίδι πνευματικό.
Μέ τό πλοῖο τῆς ζωῆς μας, μέ τή συντροφιά τῆς προσευχῆς καί τῆς λατρευτικῆς ζωῆς τῆςἘκκλησίας καί μέ ἀκριβές ἀποσκευές τήν ἄσκηση τῆς νηστείας καί κυρίως τήν μετάνοιά μας διαπλεύσαμε τό πέλαγος τῶν 40 ἡμερῶν καί ἤδη ἀπό τό Σάββατο τοῦ Λαζάρου εἰσήλθαμε στό λιμάνι τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδας, μέ στόχο νά προσκυνήσουμε τήν τριήμερη Ἀνάσταση Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Σωτῆρος τῶν ψυχῶν μας.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μᾶς ἐξηγεῖ, ὅτι ὀνομάζουμε τήν ἑβδομάδα αὐτή Μεγάλη, «ὄχι γιατί ἔχει περισσότερες ἤ μεγαλύτερες ἡμέρες ἀπό τίς ἄλλες ἑβδομάδες, ἀλλά ἐπειδή μεγάλαὑπῆρξαν τά κατορθώματα τοῦ Χριστοῦ, πού θυμόμαστε κατ’ αὐτή τήνἑβδομάδα, ἐνῶμεγάλες καί ἀπερίγραπτες ὑπῆρξαν καί οἱὠφέλειες, πού λάβαμε! Ἔλαβε τέλος ὁ πολυχρόνιος πόλεμός μας ἐναντίον τοῦΘεοῦ. Καταργήθηκε ὁ θάνατος, ἐξαφανίσθηκε ἡ κατάρα, καταλύθηκεἡ τυρρανική ἐξουσία τοῦ διαβόλου, τά ὑπάρχοντά του λεηλατήθηκαν ἀπό τόν Χριστό, ὁ Οὐρανός ἔγινε βάσιμος, οἱἄνθρωποι ἀναμίχθηκαν μέ τούς ἀγγέλους καθώς ὁ Θεός τῆς εἰρήνης εἰρηνοποίησε τά οὐράνια καί τά ἐπίγεια καί συμφιλιώθηκε μέ τούς ἀνθρώπους.»
Μέσα στήν ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα κατέχει κεντρική καί περίοπτη θέση. Στή ζωή μας μάθαμε ἀπό μικρά παιδιά νά σεβώμαστε ἰδιαιτέρως αὐτές τίς ἡμέρες. Θεωροῦμε πῶςἀποτελοῦν γιά τή ζωή μας, ὅ,τι τό ἅγιο Βῆμα γιά τόν Ἱερό Ναό. Γι αὐτό καί μέ εὐλάβεια, ἀκόμη κι ὅσοι δέν τηροῦν μέ συνέπεια τάἐκκλησιαστικά τους καθήκοντα τόν ὑπόλοιπο χρόνο, αὐτές τίς ἡμέρες θά νηστέψουν, θά ἐξομολογηθοῦν καί θά κοινωνήσουν ἀπό τάἌχραντα Μυστήρια, γιά νά ἐξαγιάσουν τή ζωή τους, μέσα ἀπό τόν Χριστό, πού εἶναι ἡὄντως ζωή.
Ὁ Χριστός μας, μέ τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου, πού ἑορτάζουμε τό Σάββατο πρίν τήν Κυριακή τῶν Βαϊων ἐπιβεβαιώνει αὐτό, πού εἶπε στήν Μαρία, τήν ἀδελφή τοῦ Λαζάρου «ἐγώ εἶμαι ἡἈνάσταση καί ἡζωή» (Ἰωάννου ια΄25). Μυστικά μᾶς προετοιμάζει γιά τή δική τουἈνάσταση ἀπό τούς νεκρούς, ἀλλά ταυτόχρονα ἐγγυᾶται καί τήν κοινή ἀνάσταση ὅλων μας, κατά τήν ἔνδοξη Δευτέρα Παρουσία Του.Ὁ Χριστός εἶχε ἀναστήσει καί τόν γιό τῆς χῆρας στήν πόλη Ναϊν (βλ. Λουκᾶ ζ΄1-17) καί τήν κόρη τοῦἸαείρου (βλ. Λουκᾶ η΄41-56). Ὅμως ὁΛάζαρος εἶχε πεθάνει 4 ἡμέρες πρίν καί ἡἀνάστασή του δένἐπιδεχόταν ἀμφιβολιῶν. Γι’ αὐτό καί οἱ κάτοικοι τῶν Ἱεροσολύμωνὑποδέχθηκαν τόν Χριστό μέ μεγάλο ἐνθουσιασμό, στρώνοντας στή γῆτά ἐνδύματά τους καί κρατώντας στά χέρια τά βάγια ἀπό τούς φοίνικες, πού συμβολίζουν τήν νίκη, φωνάζοντας μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς τους «Εὐλογημένος ὁἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου»(βλ.Ἰωάννου ιβ΄13)
Ἐπειδή ὅμως ὑποδέχθηκαν τόν Χριστό σάν ἐπίγειο βασιλιᾶ, πού θά τούς ἀπελευθέρωνε ἀπό τούς Ῥωμαίους, αὐτοί οἱἴδιοι ἄνθρωποι μετά ἀπό λίγες ἡμέρες ζητοῦσαν μέ ἐπίμονο φανατισμό τόν σταυρικόTου θάνατο.
Δέν κατάλαβαν, πώς ὁ Χριστός δέν ἦλθε στή γῆ γιά νά μᾶςἐλευθερώσει ἀπό ἀνθρώπινη σκλαβιά, ἀλλά ἀπό τή δουλεία τοῦ διαβόλου. Ὁ Χριστός δέν ἦλθε στή γῆ γιά μία ἐφήμερη καί πρόσκαιρηἀνθρώπινη ἐπανάσταση ἐναντίον κάποιου κατακτητῆ, ἀλλά γιά τήνἀνάσταση τοῦἀνθρώπου, πού σημαίνει τήν αἰώνια ἀπελευθέρωσή τουἀπό τή δυναστεία τοῦ διαβόλου. Ὁ Χριστός ἦλθε στή γῆ γιά νάἐγκαινιάσει τόν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς μας στόν Παράδεισο, πούἔκλεισε μέ τό ἁμάρτημα τῆς παρακοῆς τῶν πρωτοπλάστων. ὉΘεάνθρωπος Χριστός, ὁ μόνος ἀναμάρτητος, κάρφωσε στό ξῦλο τοῦΣταυροῦ τήν ἁμαρτία, μέ τήν ὁποία ὁ διάβολος δυνάστευε τούςἀνθρώπους καί μέ τήν ἀνάστασή του ἀπό τούς νεκρούς καταπάτησε τόν θάνατο, κατάργησε τόν διάβολο καί ἐργάστηκε τή διάβασή μαςἀπό τή γῆ στόν Οὐρανό, τό πέρασμά μας ἀπό τήν δουλεία στήνἐλευθερία, ἀπό τόν θάνατο στή ζωή, ὅπως λέμε καί τό βράδυ τῆςἈναστάσεως.
Αὐτή ἡ μεγάλη ἀλήθεια ἀποτελεῖ τήν βάση τῆς θεολογίας τῆςἘκκλησίας μας καί τήν καρδιά τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας. Αὐτήν τήνἀλήθεια προσπαθοῦμε νά γευθοῦμε τούτες τίς ἅγιες ἡμέρες μέ τρόποἁπλό καί κατανυκτικό, ἀλλά ταυτόχρονα ἀρχοντικό καί λαμπρό.
Γιά νά εἰσέλθουμε ὅμως στό νόημα τοῦἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, πρέπει νά εἰσέλθουμε στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ ΜεγάληἙβδομάδα ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία γίνεται λογοτεχνία, θέατρο, «θεῖο δράμα», ἀλλά παύει νά εἶναι ὁ μυστικός δρόμος, πού καλεῖται ὁ πιστός νά περπατήσει, ὅπως τόν περπάτησε ὁἴδιος ὁ Χριστός.

Ἤδη ἀπό τήν πρώτηἈκολουθία τοῦ Νυμφίου, τήν Κυριακή τῶν Βαϊων τό βράδυ ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νά συμπορευθοῦμε καί νά συσταυρωθοῦμε μέ τόν Χριστό γιά νά κατανοήσουμε τό νόημα τοῦθείου πάθους Του καί νά φθάσουμε στήν Ἀνάσταση μαζί Του. Ἡσυμπόρευση αὐτή καί ἡσυσταύρωση μέ τόν Χριστό, πούὁδηγεῖ στή συνανάσταση μαζί Του δέν ἐκφράζεται μέ τά λόγια τῆς γλῶσσας, ἀλλά μέ τή σιωπή καί τήν προσκύνηση τῆς καρδιᾶς.Ἐκφράζεται μέ τή μετάνοια καί τήν ἐξομολόγησή μας. Μέ τήνἐξαγόρευση τῶν ἁμαρτιῶν μας στόν Πνευματικό μας Πατέρα καί μέ τήν προσπάθειά μας νά ἐγκαινιάζουμε ἄλλους, νέους δρόμους στή ζωή μας, ὅπως μᾶς τούς ὑποδεικνύει ἡἘκκλησία. Δρόμους, πού δέν θά μᾶς χωρίζουν ἀπό τόν Χριστό, ἀλλά θά μᾶς ἑνώνουν μαζί Του, ὥστε νά ζοῦμε ὅπως Ἐκεῖνος θέλει.
Μέσα ἀπό τίς ἱερές Ἀκολουθίες τῆς Μεγάλης ἙβδομάδαςἡἘκκλησία ὁμιλεῖ στόν καθένα ἀπό ἐμᾶς, μέ μία σύνθεση ἀπόἁγιογραφικά ἀναγνώσματα, ὕμνους καί τροπάρια, εὐχές καί δεήσεις.ἩἘκκλησία μας δέν προσεύχεται ἁπλῶς, ἀλλά καί μᾶς διδάσκει,ἰδιαιτέρως μέσα ἀπό τά εὐαγγελικά ἀναγνώσματα, πού ἀναφέρονται διαδοχικά στά τελευταῖα γεγονότα τῆς ἐπίγειας ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Μέ τήν ἔντονη καθημερινή λατρευτική ζωή της ἐπιχειρεῖ νά μᾶς ὁδηγήσει μέ ἀσφάλεια στή συνάντηση μέ τόν Σωτῆρα μας Χριστό, γι’ αὐτό καί κάθε μέρα σχεδόν μᾶς καλεῖ νά μεταλάβουμε τοῦἀχράντου Σώματος καί τοῦ τιμίου Αἵματός Του. Τήν Μεγάλη Δευτέρα, τήν Μεγάλη Τρίτη καί τήν Μεγάλη Τετάρτη μέ τίς θεῖες Λειτουργίες τῶν Προηγιασμένων Δώρων. Τήν Μεγάλη Πέμπτη, τήν ἡμέρα πού θυμόμαστε τήν παράδοση τῶν ἀχράντων μυστηρίων κατά τόν μυστικό Δεῖπνο, μέ τή θεία Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ὅπως καί τό Μέγα Σάββατο τό πρωϊ. Μόνο τήν Μεγάλη Παρασκευή δέν τελεῖται θεία Λειτουργία, γιατί, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Συμεών Θεσσαλονίκης, κατά τήν ἡμέρα αὐτή θυμόμαστε μέ σεβασμό αὐτήν τήν ἴδια τήν θυσία τοῦ Χριστοῦ, πού ἔγινε μιά γιά πάντα ἐπί τοῦ Σταυροῦ καί ἔρρευσε τό ζωοποιό Αἷμα Του «τό ἐκχυθέν ὑπερ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας» (Θεία Λειτουργία τοῦ Μ.Βασιλείου).
Ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα κορυφώνεται τό βράδυ τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, καθώς συγκεντρωνόμαστε στούς ἱερούς Ναούς γιά νά δοξάσουμε τόν Χριστό, πού ἀναστήθηκε ἀπό τούς νεκρούς καί νά λάβουμε φῶς, ἀπό Ἐκεῖνον, πού εἶναι τό ἀνέσπερο φῶς.
Ὅλη ἡ περίοδος τοῦ Τριωδίου σ’ αὐτήν τήν ὁλόφωτη νύχταὁδηγεῖ.
Ὅλες οἱ πνευματικές ἀσκήσεις καί τά ἀγωνίσματα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς σ’ αὐτήν τήν ὁλόλαμπρη νύχτα ἀποσκοποῦν!
Ὅλη ἡ Μεγάλη ἑβδομάδα γιά τήν νύχτα τῆς Ἀναστάσεως συστάθηκε!

Πόσο πονᾶἡ ψυχή μας, ὅταν οἱ Χριστιανοί γυρίζουν τήν πλάτη στόν Ἀναστάντα Χριστό καί φεύγουν ἀπό τούς ἱερούς Ναούς γιά νά ἑορτάσουν τήν Ἀνάστασή Του στό τραπέζι τοῦ σπιτιοῦ τους, μέ τά ὑλικά φαγητά καταφρονώντας τήν Ἁγία Τράπεζα τῆς θείας Λειτουργίας, ὅπου Ἐκεῖνος γιά μία ἀκόμη φορά προσφέρει καί προσφέρεται, ὡς πνευματική τροφή;
Νά ἰσχύει ἄραγε, ὅτι καί γιά τούς Ἰουδαίους τῆς ἐποχῆς ἐκείνης;
Δέν γνωρίζουν; Δέν καταλαβαίνουν; Δέν συμπορεύονται μέ τόν Χριστό; Δέν συσταυρώνονται μαζί Του; Ἴσως! Γι’ αὐτό καί δέν ζητοῦν μέ ἀγωνία καί ἐπιμονή νά συναναστηθοῦν καί μέ τόν Χριστό!
Ἄν δακρύσουμε στή διάρκεια τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, νά μήν τό κάνουμε γιά τόν Χριστό, διότι Ἐκεῖνος μέ τή θέλησή Του θυσιάσθηκε γιά ἐμᾶς, γι’ αὐτό λέμε, πώς ἦλθε πρός τό ἑκούσιο πάθος. Ἄν δακρύσουμε, ἄς εἶναι γιά τίς ἁμαρτίες μας, ἄς εἶναι γιά τούς ἑαυτούς μας. Διότι ἐξαιτίας μας καί γιά χάρη μας ὁ Κύριός μαςἸησοῦς Χριστός σταυρώθηκε. Καί ὄχι μόνο σταυρώθηκε, ἀλλά πάσχει καί ξανασταυρώνεται ἀπό ἐμᾶς κάθε μέρα.
Λίγο πρίν τήν ἐμπειρία τῆς ἀναστάσιμης θείας Λειτουργίας, ὅπου κυριαρχεῖ τό «Χριστός Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος» διαβάζουμε ἕναν ὡραῖο κατηχητικό λόγο τοῦἉγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, πού ξεκινάειὡς ἐξῆς: «Ὅποιος εἶναι εὐσεβής καί φιλόθεος, ἄς ἀπολαύσει τήνὡραία αὐτή καί λαμπρή πανήγυρη. Ὅποιος εἶναι εὐγνώμωνὑπηρέτης, ἄς εἰσέλθει χαρούμενος στό δεῖπνο τῆς χαρᾶς τοῦ Κυρίου.ὅποιος κοπίασε νηστεύοντας, ἄς χαρεῖ τώρα τόν μισθό του. Ὅποιοςἐργάσθηκε ἀπό τήν πρώτη ὥρα, ἄς δεχθεῖ σήμερα τήν πληρωμή. ...Ἄν κάποιος καθυστέρησε...Ἄν κάποιος ἔφθασε λίγο πρίν τό τέλος...μή φοβηθεῖ τήν ἀργοπορία, διότι ὡς φιλότιμος, πού εἶναι ὁΔεσπότης Χριστός, δέχεται τόν τελευταῖο, ὅπως καί τόν πρῶτο.Ἀναπαύει αὐτόν, πού ἔφθασε λίγο πρίν τό τέλος, ὅπως αὐτόν, πούἐργάσθηκε ἀπό τήν πρώτη στιγμή. Καί τόν τελεταῖο ἐλεεῖ καί τόν πρῶτο βραβεύει. Καί σέ ἐκεῖνον δίδει καί σ’ αὐτόν δείχνει τή χάρη του...Εἰσέλθετε λοιπόν ὅλοι στό δεῖπνο τῆς χαρᾶς τοῦ Κυρίου μας, καί πρῶτοι καί δεύτεροι ἀπολαύσατε τήν ἀμοιβή σας...»
Σ’ ἐμᾶς μένει νά μετρήσουμε τόν ἑαυτό μας μέ αὐτό τό ζύγι τῆςἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ὁἱερός Χρυσόστομος μᾶς ἐξήγησε.
Ἔστω καί τήν τελευταῖα στιγμή ἄς ἐτοιμασθοῦμε νά δειπνήσουμε μαζί Του στό ἅγιο Τραπέζι τῆς Βασιλείας Του. Μετανοιωμένοι καί ἀνανεωμένοι ἄς κοινωνήσουμε ἀπό τό κοινό Ποτήριο, για νά λαμπροφορεῖἡ ψυχή μας καί νά ζήσει τό ἀναστάσιμο πανηγύρι, πού ὁ Χριστός κάνει γιά χάρη μας, γιά νά γιορτάσουμε μαζί Του τό πέρασμά μας ἀπό τόν θάνατο στή ζωή.
Καλή Ἀνάσταση!

Πηγή: http://synodoiporia.blogspot.gr



Εκπληκτικό φιλμάκι (video)

Πηγή: http://synodoiporia.blogspot.gr

ΑYTOMEMΨΙΑ

Ὁ Μέγας Κανὼν συνιστᾷ κάτι ποὺ ἐκφράζεται μὲ μιὰ λέξι σπάνια ―πρώτη φορὰ θὰ τὴν ἀκοῦτε―· δὲν ὑπάρχει καὶ στὰ λεξικά. Εἶνε ἡ λέξις αὐτομεμψία. Σὰν ἔννοια τὴν ἀναφέρει καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος. Τί θὰ πῇ αὐτομεμψία; Μὲ ἁπλᾶ λόγια σημαίνει τὸ ἑξῆς.
Ὁ ἐγωϊστὴς ἄνθρωπος, ὁ ἀλαζὼν καὶ ὑπερήφανος, κάνει τὸν ἑαυτό του είδωλο. Αὐτοείδωλον τὸ λέει ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ἐδῶ· «Αὐτείδωλον ἐγενόμην…» (δ΄ ᾠδή, 26ο τροπ.). Ἔχουμε στήσει ψηλὰ στὴν καρδιά μας τὸ ἐγώ μας. Τὸ ἐπαινοῦμε μόνοι μας, καὶ εὐχαριστούμεθα νὰ μᾶς ἐπαινοῦν καὶ οἱ ἄλλοι. Κι ἅμα κάποιος, ἢ ἡ μάνα ἢ ὁ πατέρας ἢ ὁ ἱεροκήρυκας, μᾶς κάνουν κάποια παρατήρησι, τότε γινόμεθα θηρία. Τὸ ἐγὼ εἶνε τὸ είδωλο, ὁ θεός μας.
Ἐνῷ λοιπὸν ὁ ἐγωϊστὴς καὶ ὑπερήφανος ἐπαινεῖ τὸν ἑαυτό του καὶ κατηγορεῖ τοὺς ἄλλους, ὅπως ὁ φαρισαῖος, ἀντιθέτως ὁ ταπεινὸς δὲν κατηγορεῖ τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ κατηγορεῖ – ποιόν; Τὸν ἑαυτό του. Μέμφεται ἑαυτόν – αὐτὸ θὰ πῇ αὐτομεμψία. Θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του, ὅπως ὁ τελώνης, ἕναν ἁμαρτωλὸ ποὺ ἔχει ἀνάγκη τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ. Αὐτομεμψία, λοιπόν, εἶνε ἡ κατηγορία τοῦ ἑαυτοῦ μας.
Πῶς κατορθώνεται αὐτὸ τὸ δύσκολο πρᾶγμα; Ὁ ἅγιος Ἀνδρέας χρησιμοποιεῖ ἕνα καθρέφτη. Ποιός εἶνε ὁ καθρέφτης αὐτός; Ἡ ἁγία Γραφή. Ἐκεῖ, μέσα στὶς σελίδες της, καθρεφτίζεται· διαπιστώνει τὶς ἀτέλειές του καὶ κατηγορεῖ τὸν ἑαυτό του. Μελετοῦσε τὴν Παλαιὰ καὶ τὴν Καινὴ Διαθήκη. Ἔβλεπε διάφορα πρόσωπα, ποὺ εἶχαν διαπράξει ἁμαρτήματα. Καὶ τί ἔκανε, τοὺς κατηγοροῦσε; Ὄχι· ἀλλὰ τί; Προσέξτε καὶ θὰ καταλάβετε.
Θά ᾿χετε ἀκούσει πολλὲς φορὲς νὰ κατηγοροῦν κάποιοι τοὺς πρωτοπλάστους. ―Ἄχ, λένε, τί μᾶς ἔκαναν ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα! Αὐτοὶ φταῖνε, αὐτοὶ εἶνε ἡ αἰτία ὅλης τῆς ἀθλιότητός μας… Ἐκφράζονται σκληρά. Ἡ Εὔα, ἡ πρώτη γυναίκα, πόσα δὲν ἔχει ἀκούσει! Τί λέει ὅμως ἐδῶ τώρα ὁ Μέγας Κανών; Ἐγὼ εἶμαι ἡ Εὔα! Αὐτὸ ποὺ ἔκανε ἡ Εὔα, ποὺ ἑλκύσθηκε ἀπὸ τὸν ἀπηγορευμένο καρπὸ καὶ ἄκουσε τὴ συμβουλὴ τοῦ σατανᾶ, αὐτὸ κάνω κ᾿ ἐγώ· ἔχω μέσα μου μιὰ Εὔα, Εὔα ὄχι αἰσθητὴ ἀλλὰ νοητή, ποὺ μὲ σπρώχνει στὸ κακό (α΄ ᾠδή, 5ο τροπ.).
Τί ἔκανε καὶ ὁ Ἀδάμ; Παρέβη τὴν θεία ἐντολὴ καὶ τότε αἰσθάνθηκε γυμνός. Ἀλλὰ τὸ διο κάνω κ᾿ ἐγώ· ἐγὼ εἶμαι ὁ Ἀδάμ (α΄ ᾠδή, 3ο τροπ.). Αὐτὸ πού ἔκανε ἐκεῖνος, τὸ κάνω κ᾿ ἐγὼ καθημερινῶς. Ἔχω μέσα μου τὸν Ἀδάμ, τὸ «ἀδαμιαῖον πλέγμα» ποὺ λένε ἔτσι ψυχολογικά.
Παρακάτω ἀναφέρει ἄλλο παράδειγμα. Ὁ Κάϊν, λέει,σκότωσε τὸν ἀδελφό του καὶ ἔγινε φονιᾶς. Κ᾿ ἐγὼ φονιᾶς εἶμαι (α΄ ᾠδή, 7ο τροπ.). Εἶμαι Κάϊν. Κι ἂν δὲ᾿ σκότωσα μὲ τὸ χέρι, σκότωσα ὅμως μὲ τὴν προαίρεσί μου. Ὅταν μισῶ τὸν ἄλλο, δὲν κάνω τίποτ᾿ ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ τὸν σκοτώνω. Διότι «πᾶς ὁ μισῶν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ ἀνθρωποκτόνος ἐστί» (Α΄ Ἰωάν. 3,15).
Ἔπειτα θυμᾶται τὸν Ἠσαῦ. Αὐτός, λαίμαργος καὶ γαστρίμαργος, δοῦλος τῆς κοιλιᾶς, ὅπως ἦταν πεινασμένος, ἐπώλησε γιὰ ἕνα πιάτο φαῒ τὰ πρωτοτόκιά του, τὰ μεγάλα προνόμια ποὺ εἶχαν οἱ πρωτότοκοι (αὐτοὶ κληρονομοῦσαν τὴν εὐλογία τοῦ πατέρα τους). Ἀλλὰ κ᾿ ἐγώ, λέει ὁ ποιητὴς τοῦ Μεγάλου Κανόνος, εἶμαι Ἠσαῦ· διότι παραδίδω κάθε στιγμὴ στὸν ἐχθρό μου διάβολο «τὰ τοῦ πρώτου κάλλους πρωτοτόκια» (δ΄ ᾠδή, 11ο τροπ.)..
Ἐν συνεχείᾳ θυμᾶται τὸ Δαυῒδ, ποὺ μοίχευσε καὶ φόνευσε, ἀλλὰ ἔδειξε μετάνοια. Ἐγώ, λέει, εἶμαι Δαυΐδ. Διότι κάνω τὰ δια καὶ χειρότερα· πορνεύω καὶ σκοτώνω, ἂν ὄχι σωματικῶς, τοὐλάχιστον ψυχικῶς· δὲν δείχνω ὅμως καὶ τὴν ἀνάλογη μετάνοια (ζ΄ ᾠδή, 4ο-5ο τροπ.).
Αὐτὰ εἶνε τέσσερα – πέντε παραδείγματα ἀπὸ τὰ τόσα ποὺ περιέχει ὁ Μέγας Κανών. Ἐγὼ εἶμαι ἡ Εὔα, ἐγὼ ὁ Ἀδάμ, ἐγὼ ὁ Κάιν, ἐγὼ ὁ Ἠσαῦ, ἐγὼ ὁ Δαυΐδ, ἐγὼ εἶμαι ὁ μεγάλος ἁμαρτωλός. Ἔτσι σκεπτόταν ὁ ἅγιος Ἀνδρέας, γι᾿ αὐτὸ λέει· «Δὲν ὑπάρχει ἁμαρτία ποὺ δὲν τὴν ἔκανα, Θεέ μου» (βλ. δ΄ ᾠδή, 4ο τροπ.), καὶ δὲν ὑπάρχει ἄλλος πιὸ ἁμαρτωλὸς ἀπὸ μένα. Ἁμάρτησα μὲ τὸ σῶμα, ἁμάρτησα μὲ τὴν ψυχή, ἁμάρτησα μὲ τὸ πνεῦμα καὶ τὴ διάνοιά μου. Ζητῶ τὸ ἔλεός σου (βλ. δ΄ ᾠδή, 17ο τροπ.).
Καταλάβατε τώρα τί θὰ πῇ αὐτομεμψία; Καὶ αὐτὰ δὲν εἶνε λόγια· τὰ συναισθάνετο βαθειὰ αὐτὸς ποὺ ἀπὸ δεκατεσσάρων ἐτῶν πῆγε στὴν ἔρημο καὶ πότιζε τὴ γῆ μὲ τὰ δάκρυά του.

* * *

Ἐλᾶτε τώρα καὶ ῥίξτε μιὰ ματιὰ σ᾿ ἐμᾶς. Ἂν κοιταχτοῦμε στὸν πνευματικὸ καθρέφτη, θὰ δοῦμε ὅτι εμεθα ἐγωϊσταὶ καὶ ὑπερήφανοι. Καθένας μας κ᾿ ἕνα αὐτοείδωλο. Λιβανίζουμε τὸν ἑαυτό μας καὶ εὐχαριστούμεθα νὰ μᾶς λιβανίζουν. Πόρρω ἀπέχουμε ἀπὸ τὴν αὐτομεμψία.
Θέλετε ἀπόδειξι; Ὅταν ὁ ἱεροκήρυκας ἐλέγχῃ καὶ στηλιτεύῃ, στὸ τέλος λένε· «Καλὰ τοὺς τὰ εἶπε». Δὲ᾿ λένε «Καλὰ μᾶς τὰ εἶπε», βγάζουν τὸν ἑαυτό τους ἔξω. Ποῦ νὰ γίνῃ ὁ ἔλεγχος καὶ ἐπωνύμως! θὰ μισήσουν τὸν ἱεροκήρυκα θανασίμως, ἀντὶ νὰ τοῦ ποῦν· Σ᾿ εὐχαριστοῦμε ποὺ μᾶς ὑπέδειξες τ᾿ ἁμαρτήματά μας.
Ποῦ αὐτομεμψία; Σπάνιο φαινόμενο. Ἀπὸ τὶς περιπτώσεις αὐτὲς ἀναφέρω δύο. Στὸ στρατὸ ποὺ ὑπηρέτησα γνώρισα ἕναν ὑπέροχο ἀξιωματικὸ πολὺ μορφωμένο. Ἦταν ἐπιεικὴς στοὺς ἄλλους καὶ αὐστηρὸς στὸν ἑαυτό του. Τόσο αὐστηρός, ποὺ ἅμα ἔφταιγε – τί ἔκανε· τιμωροῦσε τὸν ἑαυτό του! Ἂν καὶ δὲν ἦταν θρησκευτικὸς ἄνθρωπος, εἶχε αὐτομεμψία. Κι ἄλλο ἕνα παράδειγμα. Πρὶν πολλὰ χρόνια εἶχα πάει στὸ Ἅγιον Ὄρος. Καθὼς περπατοῦσα στὸν ἅγιο αὐτὸ τόπο, ἄκουσα φωνὲς καὶ ὑβρεολόγιο· «Κτῆνος! ζῷον! παλιάνθρωπε!…». Μοῦ φάνηκε σὰ᾿ νὰ μαλώνουν δυό. Κ᾿ ἐδῶ καυγᾶδες; λέω. Σκανδαλίστηκα. Πλησιάζω, σκύβω· τί νὰ δῶ; Ἦταν ἕνας καλόγερος μόνος του, καὶ σκυμμένος κατηγοροῦσε τὸν ἑαυτό του… Πώ πω πω! Γι᾿ αὐτὸ ἁγιάσανε αὐτοί…
Ἐμεῖς δὲν κάνουμε τίποτ᾿ ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ πετροβολοῦμε τοὺς ἄλλους. Ἀκόμα καὶ στὴν ἐξομολόγησι. Γι᾿ αὐτὸ ἐγὼ δὲν ἐξομολογῶ. Ἔρχεται ἡ ἄλλη καὶ γελάει, δικαιολογεῖται, ῥίχνει τὸ φταίξιμο στοὺς ἄλλους· δὲν κατηγορεῖ τὸν ἑαυτό της. Ἡ ἐξομολόγησις εἶνε αὐτομεμψία. Ἔχεις αὐτομεμψία; πήγαινε νὰ ἐξομολογηθῇς· δὲν ἔχεις αὐτομεμψία; τί πηγαίνεις; θὰ κολαστῇς. Δὲν ὑπάρχει «γνῶθι σαυτόν».
Ὁ Μέγας Κανὼν μᾶς διδάσκει τὸ σπουδαῖο μάθημα τῆς αὐτομεμψίας· μόνοι μας νὰ ἐλέγχουμε τὸν ἑαυτό μας, νὰ τὸν καθίζουμε στὸ ἑδώλιο, νὰ τὸν κατηγοροῦμε, νὰ τὸν τιμωροῦμε. Μᾶς ὁπλίζει μὲ τὸ σπουδαῖο ὅπλο τῆς αὐτομεμψίας, γιὰ νὰ νικήσουμε τὸν ἐγωϊσμό, τὴν ὑπερηφάνεια, τὴν ἀλαζονεία, τὸ ὑψηλὸ φρόνημα, ὥστε νὰ γίνουμε ταπεινοὶ τελῶνες καὶ νὰ λέμε «Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» (Λουκ. 18,13). Τότε θὰ ἐφαρμόσουμε ἐκεῖνο ποὺ εἶπε ὁ Χριστός· «Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται, καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν» (Ματθ. 11,12). Τότε θὰ ἔχουμε τὸ φρόνημα ποὺ εἶχε ὁ ἀπόστολος Παῦλος καὶ θὰ λέμε· «Χριστὸς Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ» (Α΄ Τιμ. 1,15).
Εθε ὁ Θεὸς διὰ πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Ἀνδρέου Κρήτης, ὁ ὁποῖος μᾶς δίδαξε τὰ μεγάλα αὐτὰ μαθήματα, ν᾿ ἀποκτήσουμε τὸ ὅπλο, τὸ ἀπαραίτητο ὅπλο, τὴν αὐτομεμψία.
ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου στον ιερό ναὸ του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης, Τετάρτη βράδυ τῆς Ε΄ ἑβδομάδος τῶν νηστειῶν σὲ ἀγρυπνία 27>28-3-1985)

Πηγή: http://www.augoustinos-kantiotis.gr

ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΦΙΛΟΣΤΟΡΓΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΑΣ (π. Παΐσιος: «Τὰ “γουρουνάκια” τῆς Παναγίας»)

Γέροντα, πεῖτε µας κάτι γιὰ τὴν προστασία τῆς Παναγίας.

Νὰ σᾶς πῶ κάτι ποὺ ἔγινε στὴν Ρωσία. Δύο γειτονικὰ µοναστήρια σὲ µιὰ περιοχὴ τῆς Ρωσίας τὰ χώριζε µιὰ γραµµὴ τραίνου. Σὲ ἕνα πανηγύρι κάποιοι µοναχοὶ ἀπὸ τὸ ἕνα µοναστήρι πῆγαν στὸ ἄλλο καὶ µέθυσαν. Καθὼς ἐπέστρεφαν στὸ µοναστήρι τους µεθυσµένοι, πῆγαν καὶ ξάπλωσαν ἐπάνω στὶς ράγες τῆς σιδηροδροµικῆς γραµµῆς καὶ τοὺς πῆρε ὁ ὕπνος. Παρουσιάζεται τότε ἡ Παναγία στὸν σταθµάρχη καὶ τοῦ λέει: «τὰ γουρουνάκια µου θὰ τὰ κόψη τὸ τραῖνο». «Τί νά ᾽ναι αὐτό; λέει ἐκεῖνος, ποιά γουρουνάκια θὰ κόψη τὸ τραῖνο;». Γιὰ δεύτερη φόρα παρουσιάζεται ἡ Παναγία καὶ ἐπαναλαµβάνει τὰ ἴδια: «τὰ γουρουνάκια µου θὰ τὰ κόψη τὸ τραῖνο». «Βρέ, τί γουρουνάκια;», λέει ὁ σταθµάρχης. Νόµισε ὅτι εἶναι κανένα κοπάδι γουρουνάκια στὶς σιδηροδροµικὲς γραµµές. Πῆγε νὰ δῆ καὶ τοὺς βρῆκε νὰ κοιµοῦνται. Πρόλαβε καὶ τοὺς ξύπνησε. Θὰ περνοῦσε τὸ τραῖνο καὶ θὰ τοὺς σκότωνε. Βλέπετε, ἡ Παναγία σὰν καλὴ Μητέρα προστατεύει καὶ προνοεῖ ἀκόµα καὶ γιὰ τὰ ἄτακτα παιδιά Της.Ὅσο µπορεῖτε, νὰ κρατᾶτε σφιχτὰ ἀπὸ τὸ φόρεµα τὴν Μεγάλη µας Ἀρχόντισσα Παναγία, γιὰ νὰ σᾶς βοηθάη. Εὔχοµαι ἡ Παναγία, ποὺ εἶναι ἡ Φιλόστοργος Μητέρα ὅλου τοῦ κόσµου, νὰ προστατεύη ὅλες σας καὶ ὅλον τὸν κόσµο. Ἀµήν.

Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου,
«ΛΟΓΟΙ, τόμ.Ϛ´, Περὶ Προσευχῆς»



ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΤΗΣ ΛΕΣΒΟΥ: «ΕΙΜΑΙ Η ΡΗΝΟΥΛΑ, ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΕΡΘΩ ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΩ. ΜΗ ΦΟΒΗΘΕΙΣ»

Η κ. Ελένη Μ. υπαγόρευσε το παρακάτω κείμενο σε έναν από τους πατέρες του Μοναστηριού του Αγίου Ραφαήλ με την εντολή να το μάθουν όλοι, για να καταλάβει ο κόσμος ότι η Αγία Ειρήνη κάνει θαύματα.

Γιατί, κατά τα λεγόμενα της κ. Ελένης, «υπάρχουν και άνθρωποι άπιστοι και πρέπει να καταλάβουν κι’ αυτοί. Γι’ αυτό πρέπει να μην κρύβουμε τα θαύματα των Αγίων …». Το κείμενο είναι το ακόλουθο:

Τρεις μέρες πριν πεθάνει η ανιψιά μου η Στέλλα Διαμαντή, 49 χρονών ήτανε, έγινε το περιστατικό αυτό που θα σας πω. Η Στέλλα υπέφερε από καρκίνο και ήτανε σε αθλία κατάσταση. Ο αδελφός της την πρόσεχε.
Ήτανε και οι νοσοκόμες στο δωμάτιο. Και βλέπει μια κοπελίτσα, μικρή, στα άσπρα ντυμένη, και είχε και φτερά, όπως είναι οι άγγελοι. Δεν πατούσε καθόλου κάτω, πετούσε. Και πήγε, της χάιδεψε το κεφαλάκι της και της λέει: «Μη στεναχωριέσαι, εγώ σε προσέχω».

Δυο-τρεις φορές της έβαλε το χέρι στο κεφάλι και μετά έφυγε. Και του λέει του αδελφού της η Στέλλα: «Ηλία, η κοπέλα, η κοπέλα, να, φεύγει. Ήρθε και με είδε και μου είπε ότι τη λένε Ρηνούλα». Και της λέει: «Δεν είσαι καλά ρε Στέλλα μου, τι λες τώρα, δεν θα την βλέπαμε εμείς την κοπέλα»; «Μα καλά, δεν την είδες την κοπέλα»; «Όχι δεν την είδα».
Επί τρεις ημέρες συνέβαινε το ίδιο πράγμα. Και ήτανε και άλλοι, αλλά δεν την έβλεπαν. Την τρίτη ημέρα, και πάλι την επισκέφθηκε η Αγία Ειρήνη. Πήγε και της χάιδεψε το κεφάλι και της είπε: «Είμαι η Ρηνούλα. Αύριο, θα έρθω και θα σε πάρω μαζί μου. Να μη φοβάσαι!». Και την επομένη ημέρα, η Στέλλα εκοιμήθη.

Έφυγε ειρηνικά, υπό την αγαθή και κραταιά προστασία της Αγίας Ειρήνης. Μακάριοι οι άνθρωποι που βρίσκουν τέτοιο θάνατο και αναχωρούν από τον κόσμο αυτό, απολαμβάνοντας την προστασία των Αγίων.
Οι ψυχές τους πορεύονται με ασφάλεια και ακατακρίτως στην αιώνια χαρά του Θεού, όπου στεφανώνονται για τις πίκρες, τις στενοχώριες, τους πόνους και τους κόπους της επίγειας ζωής τους.

Πηγή: http://www.agioritikovima.gr/
 

Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΥΣΕΒΙΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΑΚΗΣ: Η ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΣΤΗΝ ΛΑΤΡΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ

Λοιπόν εκείνο που αποτελεί κίνδυνο, μεγάλο κίνδυνο είναι η συνήθεια, μεγάλο και τρομερό κίνδυνο η συνήθεια.

Εμείς να μη επιτρέψουμε στον εαυτό μας να συνηθίζει, είτε την Λειτουργία, είτε την ψαλτική, είτε το Ποτήριο της Ζωής είτε…να μη το συνηθίζουμε.

Να νοιώθουμε δέος κάθε φορά που γίνεται Λειτουργία.

Με πολλή συγκίνηση και συναίσθηση και ευγνωμοσύνη εις τον Θεόν να παρακολουθούμε.

Θα μπορούσαμε πάντοτε ως για πρώτη και τελευταία φορά να παρακολουθούμε την Θεία Λειτουργία;
Λοιπόν είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος η συνήθεια.

Συνήθεια και στον κανόνα και στην προσευχή και στη Λειτουργία και, και, και…

Όταν προσπαθεί κανείς να νοιώθει τον Κύριο κοντά του, και να ζει το ιδανικό του, δεν γίνεται συνήθεια ποτέ. Μα, και να μην προλάβει, ας πούμε, να κάνει τον κανόνα του όλον, αν κάνει κείνο τον κανόνα τον πιο λίγο καλά, παστρικά, καθαρά, με πολλή συναίσθηση , τον δέχεται ο Θεός σαν δέκα κανόνες. Να είναι ο νους και η σκέψις μας εις τον Θεό και να νοιώθουμε εκεί τον Θεόν κοντά μας. Ε, ευλογεί , ευλογεί τότε ο Κύριος και αγιάζει.

Η ζωή μας να περπατάει έξω από αδυναμίες και μακριά από υποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Να επιδιώκουμε βίον αγνόν και ζωή ολοκάθαρη και Μυστηριακή.

Να μοσχοβολάει από προσευχή , από Λατρεία, από αγώνα πνευματικό και άγιο.

Ώστε όλα αυτά να βεβαιώνουν ότι είμαστε σταθεροί στην κλήση μας, και ότι κρατάμε δυνατά την αγίαν παρακαταθήκην της ζωής που μας ενεπιστεύθη Κύριος.


Πηγή: http://www.agioritikovima.gr/

Απόστολος και Ευαγγέλιο Κυριακής Δ' Νηστειών (Ιωάννου της Κλίμακος)

Απόστολος, προς Εβραίους ΣΤ13-20


13 Τῷ γὰρ Ἀβραὰμ ἐπαγγειλάμενος ὁ Θεός, ἐπεὶ κατ' οὐδενὸς εἶχε μείζονος ὀμόσαι, ὤμοσε καθ' ἑαυτοῦ,
14 λέγων· ἦ μὴν εὐλογῶν εὐλογήσω σε καὶ πληθύνων πληθυνῶ σε·
15 καὶ οὕτω μακροθυμήσας ἐπέτυχε τῆς ἐπαγγελίας.
16 Ἄνθρωποι μὲν γὰρ κατὰ τοῦ μείζονος ὀμνύουσι, καὶ πάσης αὐτοῖς ἀντιλογίας πέρας εἰς βεβαίωσιν ὁ ὅρκος·
17 ἐν ᾧ περισσότερον βουλόμενος ὁ Θεὸς ἐπιδεῖξαι τοῖς κληρονόμοις τῆς ἐπαγγελίας τὸ ἀμετάθετον τῆς βουλῆς αὐτοῦ, ἐμεσίτευσεν ὅρκῳ,
18 ἵνα διὰ δύο πραγμάτων ἀμεταθέτων, ἐν οἷς ἀδύνατον ψεύσασθαι Θεόν, ἰσχυρὰν παράκλησιν ἔχωμεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος·
19 ἣν ὡς ἄγκυραν ἔχομεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν καὶ εἰσερχομένην εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος,
20 ὅπου πρόδρομος ὑπὲρ ἡμῶν εἰσῆλθεν Ἰησοῦς, κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ ἀρχιερεὺς γενόμενος εἰς τὸν αἰῶνα.


Μετάφραση

13 Διότι ὅταν ὁ Θεὸς ἔδωκε ὑπόσχεσιν εἰς τὸν Ἀβραάμ, ὡρκίσθηκε εἰς τὸν ἑαυτόν του, ἀφοῦ δὲν εἶχε ἄλλον μεγαλύτερον εἰς τὸν ὁποῖον νὰ ὁρκισθῇ,
14 καὶ εἶπε, Ἀλήθεια, θὰ σὲ ὑπερευλογήσω καὶ θὰ σὲ ὑπερπληθύνω,
15 καὶ ἔτσι ὁ Ἀβραάμ, μὲ τὴν ὑπομονήν του, ἔλαβε τὴν ὑπόσχεσιν.
16 Οἱ ἄνθρωποι ὁρκίζονται εἰς κάποιον ποὺ εἶναι μεγαλύτερος καὶ ὁ ὅρκος θέτει δι’ αὐτοὺς τέρμα εἰς κάθε ἀμφισβήτησιν καὶ δίνει ἐπιβεβαίωσιν.
17 Ἔτσι καὶ ὅταν ὁ Θεὸς ἤθελε νὰ δείξῃ σαφέστερα εἰς τοὺς κληρονόμους τῆς ὑποσχέσεως τὸ ἀμετάβλητον τῆς ἀποφάσεώς του, τὴν ἐγγυήθηκε μὲ ὅρκον,
18 ὥστε, διὰ δύο πραγμάτων ἀμεταβλήτων διὰ τὰ ὁποῖα εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀποδειχθῇ ὁ Θεὸς ψεύτης, ἐμεῖς, ποὺ καταφύγαμεν εἰς αὐτόν, νὰ ἔχωμεν μεγάλην ἐνθάρρυνσιν νὰ κρατήσωμεν σφιχτὰ τὴν ἐλπίδα ποὺ εἶναι ἐνώπιόν μας.
19 Τὴν ἐλπίδα αὐτὴν τὴν ἔχομεν σὰν ἄγκυραν τῆς ψυχῆς, ἀσφαλῆ καὶ βεβαίαν, ἡ ὁποία μπαίνει μέσα,
20
πίσω ἀπὸ τὸ καταπέτασμα, ὅπου ἐμπῆκε πρὸς χάριν μας ὁ Ἰησοῦς, ἀφοῦ ἔγινε ἀρχιερεύς, αἰώνιος κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ.


Ευαγγέλιο κατά Μάρκου Θ17-31

17 Καὶ ἀποκριθεὶς εἷς ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπε· διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρός σε, ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον.
18 Καὶ ὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβῃ, ρήσσει αὐτόν, καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ, καὶ ξηραίνεται· καὶ εἶπον τοῖς μαθηταῖς σου ἵνα αὐτὸ ἐκβάλωσι, καὶ οὐκ ἴσχυσαν.
19 Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς αὐτῷ λέγει· ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετε αὐτὸν πρός με. καὶ ἤνεγκαν αὐτὸν πρὸς αὐτόν.
20 Καὶ ἰδὼν αὐτὸν εὐθέως τὸ πνεῦμα ἐσπάραξεν αὐτόν, καὶ πεσὼν ἐπὶ τῆς γῆς ἐκυλίετο ἀφρίζων.
21 Καὶ ἐπηρώτησε τὸν πατέρα αὐτοῦ· πόσος χρόνος ἐστὶν ὡς τοῦτο γέγονεν αὐτῷ; ὁ δὲ εἶπε· παιδιόθεν.
22 Καὶ πολλάκις αὐτὸν καὶ εἰς πῦρ ἔβαλε καὶ εἰς ὕδατα, ἵνα ἀπολέσῃ αὐτόν· ἀλλ᾿ εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν σπλαγχνισθεὶς ἐφ᾿ ἡμᾶς.
23 Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ τὸ εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι.
24 Καὶ εὐθέως κράξας ὁ πατὴρ τοῦ παιδίου μετὰ δακρύων ἔλεγε· πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ.
25 Ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς ὅτι ἐπισυντρέχει ὄχλος, ἐπετίμησε τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ λέγων αὐτῷ· τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλον καὶ κωφόν, ἐγώ σοι ἐπιτάσσω, ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ καὶ μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν.
26 Καὶ κράξαν καὶ πολλὰ σπαράξαν αὐτὸν ἐξῆλθε, καὶ ἐγένετο ὡσεὶ νεκρός, ὥστε πολλοὺς λέγειν ὅτι ἀπέθανεν.
27 Ὁ δὲ Ἰησοῦς κρατήσας αὐτὸν τῆς χειρὸς ἤγειρεν αὐτόν, καὶ ἀνέστη.
28 Καὶ εἰσελθόντα αὐτὸν εἰς οἶκον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐπηρώτων αὐτὸν κατ᾿ ἰδίαν, ὅτι ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό.
29 Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ.
30 Καὶ ἐκεῖθεν ἐξελθόντες παρεπορεύοντο διὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ οὐκ ἤθελεν ἵνα τις γνῷ·
31 ἐδίδασκε γὰρ τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται εἰς χεῖρας ἀνθρώπων, καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ ἀποκτανθεὶς τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται.


Μετάφραση

17 Καὶ ἕνας ἀπὸ τὸ πλῆθος ἀπεκρίθη, «Διδάσκαλε σοῦ ἔφερα τὸν υἱόν μου, ποὺ ἔχει πνεῦμα ἄλαλον.
18 Ὅταν τὸν πιάσῃ, τὸν ρίχνει κάτω καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τὰ δόντια καὶ γίνεται ξερός. Καὶ εἶπα εἰς τοὺς μαθητάς σου νὰ τὸ βγάλουν ἀλλὰ δὲν μπόρεσαν».
19 Αὐτὸς δὲ ἀπεκρίθη, «Ὦ γενεὰ ἄπιστη, ἕως πότε θὰ εἶμαι μαζί σας, ῎εως πότε θὰ σᾶς ἀνέχομαι; Φέρετέ τον σ’ ἐμέ».
20 Καὶ τοῦ τὸν ἔφεραν. Καὶ μόλις τὸ πνεῦμα τὸν εἶδε, ἀμέσως τὸν συνετάραξε καὶ ἔπεσε εἰς τὴν γῆν καὶ ἐκυλιότανε καὶ ἄφριζε.
21 Καὶ ἐρώτησε τὸν πατέρα του, «Πόσος καιρὸς εἶναι ἀπὸ τότε ποὺ συνέβη αὐτό;». Αὐτὸς δὲ εἶπε, «Ἀπὸ παιδικῆς ἡλικίας.
22 Πολλὲς φορὲς καὶ στὴν φωτιὰ τὸν ἔρριξε καὶ στὰ νερά, διὰ νὰ τὸν ἐξολοθρεύσῃ. Ἀλλ’ ἂν μπορῇς νὰ κάνῃς τίποτε βοήθησέ μας, σπλαγχνίσου μας».
23 Ὁ δὲ Ἰησοῦς τοῦ εἶπε, «Ἐὰν μπορῇς νὰ πιστέψῃς ὅλα εἶναι δυνατὰ εἰς ἐκεῖνον ποὺ πιστεύει».
24 Τότε φώναξε ἀμέσως ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ καὶ μὲ δάκρυα εἶπε, «Πιστεύω, Κύριε, βοήθησε τὴν ἀπιστίαν μου».
25 Ὅταν δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶδε ὅτι μαζεύεται κόσμος, ἐπέπληξε τὸ πνεῦμα τὸ ἀκάθαρτον καὶ τοῦ εἶπε, «Τὸ ἄλαλον καὶ κωφὸν πνεῦμα, ἐγὼ σὲ διατάσσω, ἔβγα ἀπὸ αὐτὸν καὶ νὰ μὴ μπῇς ποτὲ πλέον μέσα του».
26 Αὐτὸ, ἀφοῦ ἐφώναξε καὶ τὸν ἐσπάραξε δυνατά, ἐβγῆκε, τὸ δὲ παιδὶ ἔγινε σὰν νεκρός, ὥστε πολλοὶ νὰ λέγουν ὅτι πέθανε.
27 Ἀλλ’ ὁ Ἰησοῦς τὸν ἔπιασε ἀπὸ τὸ χέρι, τὸν ἐσήκωσε καὶ ἐστάθηκε ὄρθιος.
28 Καὶ ὅταν ὁ Ἰησοῦς ἐμπῆκε εἰς τὸ σπίτι, τὸν ἐρώτησαν οἱ μαθηταί του ἰδιαιτέρως, «Γιατὶ ἐμεῖς δὲν μπορέσαμε νὰ τ[ο βγάλωμε;».
29 Καὶ αὐτὸς τοὺς εἶπε, «Τὸ γένος αὐτὸ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ βγῇ μὲ κανένα ἄλλο μέσον παρὰ μὲ προσευχὴ καὶ νηστείαν».
30 Καὶ ὅταν ἔφυγαν ἀπὸ ἐκεῖ, ἐπερνοῦσαν διὰ τῆς Γαλιλαίας καὶ ὁ Ἰησοῦς δὲν ἤθελε νὰ μάθῃ κανεὶς τίποτε,
31 διότι ἐδίδασκε τοὺς μαθητάς του καὶ τοὺς ἔλεγε ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου θὰ παραδοθῇ εἰς τὰ χέρια ἀνθρώπων καὶ θὰ τὸν θανατώσουν καὶ ἀφοῦ θανατωθῇ, τὴν τρίτην ἡμέραν θὰ ἀναστηθῇ.