Περί εκτρώσεων (Μέρος Α΄)

Α1.      Δημοσίευμα της ΠΑΝΕΛΛΗ­ΝΙΟΥ ΕΝΩΣΕΩΣ ΓΟΝΕΩΝ «Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ»

 Αθήναι, Νοέμβριος 1985

Είναι γνωστή η κίνησις που γίνεται τους τελευ­ταίους καιρούς για την νομιμοποίησι των εκτρώσεων. Το Κράτος ζητεί να επιβάλη με νόμο μια ψευδή και αντιεπιστημονική αντίληψι, ότι η έκτρωσις δεν είναι φό­νος και επομένως μπορεί να γίνεται ελεύθερα, υπό ορι­σμένους ελάχιστους περιορισμούς. Να μη έχη δε ευθύνην δι' αυτήν ούτε η μητέρα που την θέλει, ούτε ο ια­τρός που την εκτελεί.

Όμως όσες δικαιολογίες και «επιχειρήματα» και αν προβάλλωνται διά να πείσουν ότι η έκτρωσις δεν είναι πλήρης φόνος ενός αθώου ανθρώπου, τα γεγονότα και η αλήθεια φωνάζουν ακριβώς διά το αντίθετον. Σήμερα μάλιστα οι σχετικές επιστήμες, που ασχολούνται με το αγέννητο παιδί, είναι απόλυτα κατηγορηματικές για την αλήθεια αυτή. «Τα τεχνολογικά μέσα και οι συσκευές που χρησιμοποιούμε σήμερα καθημερινά μάς έπεισαν πέρα από κάθε αμφιβολία ότι το αγέννητο παιδί είναι σαφώς ένα άλλο ανθρώπινο ον, ένα άλλο μέρος της αν­θρώπινης κοινωνίας αναπόσπαστο με κάθε τρόπο από τον καθένα μας», διακηρύσσει ο δρ. Β. Nathanson,  αμε­ρικανός ιατρός, ο οποίος, αφού έκαμε χιλιάδες εκτρώ­σεις, διεπίστωσε με τα τελευταία μέσα την πραγματικό­τητα αυτή και έγινε τώρα κήρυξ κατά των εκτρώσεων. Είναι δε αυτά η καθαρή αλήθεια, όπως ανεγνώρισε και το Πανελλήνιον Ιατρικόν Συνέδριον του 1985, το οποίον απεφάνθη ότι «η έναρξη της ζωής του ανθρώπου είναι η στιγμή της γονιμοποίησης». Όπως επίσης ετόνισεν ο πρόεδρος του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου κ. Β. Σωτηρόπουλος, ότι «η ζωή αρχίζει από την ώρα της σύλληψης», στην ανοικτή συζήτησι του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου, εις τας 3.4.85.

Αφού λοιπόν η ζωή του άνθρωπου αρχίζει από την στιγμή της γονιμοποιήσεως, αυτό σημαίνει ότι κάθε έμβρυον είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος εν αναπτύξει. Ό­σον ολίγων ήμερων ή εβδομάδων και αν είναι, η ζωή του είναι ζωή άνθρωπου. Και επομένως φονεύοντας το έμβρυον κάνομε κανονικόν φόνον. Επειδή δε το έμβρυον δεν ξεύρει τίποτε διά τις προθέσεις μας να το σκοτώσωμε, ούτε έχει τα μέσα να αμυνθή εναντίον μας, δι' αυτό η έκτρωσις δεν είναι απλός φόνος, αλλά πραγματι­κή δολοφονία. Είναι οι γυναίκες που προχωρούν σ' αυ­τή, οι ιατροί και οι νοσοκόμοι γίνονται πραγματικοί δο­λοφόνοι. Και μάλιστα αθώων και ανυπερασπίστων πλα­σμάτων.

Δεν τελειώνει όμως έως εδώ το έγκλημα της εκτρώ­σεως. Διότι θύμα δεν είναι μόνον το αγέννητο παιδί. Θύ­μα είναι και η ίδια η μητέρα. Τόσον σωματικά, όσον και ψυχικά. Με την έκτρωσι «οι γυναίκες με συνεχώς αυξα­νόμενο ρυθμό κατά χιλιάδες παθαίνουν διάτρησι, μόλυνσι, καταστροφή της μήτρας και στείρωση», λέγει ο δρ. Nathanson. Αυτά δε «έστω και αν η έκτρωσις γίνεται α­πό έμπειρους γιατρούς, μέσα σ' ένα ωργανωμένο νοσο­κομείο» (Πανελλήνια Ένωσι Γυναικών). Και συγχρό­νως η ψυχή τους συνταράσσεται ως το βάθος της. «Το πιο σταθερό εύρημα μετά την άμβλωση (έκτρωση), λέγει ο ψυχίατρος κ. Κ. Κριαράς (8.3.84), είναι η ενοχή και η εξ αυτής κατάθλιψη, κατάθλιψη από τις ελαφρότερες έ­ως τις πλέον σοβαρές. Συχνά εμφανίζεται συγκεκαλυμμέ­νη κατάθλιψη. Ερινύες εμφανίζονται σε μακάβρια όνει­ρα... Πάντως το αίσθημα της βαρείας ένοχης και η κατά­θλιψη είναι η πραγματικότητα». Όλη δε αυτή η ψυχική τραγωδία μπορεί να εμφανισθή ύστερα από πολλά χρό­νια μετά το έγκλημα και προς το τέλος ακόμη της ζωής.

Μαζί δε με την γυναίκα, θύμα είναι και ο άνδρας, α­φού και αυτός κατά κανόνα συμμετέχει εις το έγκλημα και η ψυχή του δεν μένει ανεπηρέαστη και ξένη προς την συγκλονιστική εμπειρία της εκτρώσεως.

Ας προσθέσωμεν όμως και ένα άλλο ακόμη θύμα του εγκλήματος. Είναι αυτό τούτο το Έθνος μας το Ελληνικόν. Διότι αι χιλιάδες των εκτρώσεων δεν είναι τί­ποτε άλλο παρά η αποδυνάμωσις του Έθνους από το ανθρώπινον δυναμικόν του, του οποίου τόσην ανάγκην έ­χει το Έθνος και μάλιστα εις τους καιρούς μας. Και ενώ άλλα έθνη, γειτονικά και εχθρικά προς εμάς, φροντίζουν να αυξάνωνται και πληθύνωνται, εμείς με τις εκτρώσεις μειώνομεν τας δυνάμεις μας και γινόμεθα ασθενέστεροι. Και έτσι οι ίδιοι οι Έλληνες καταδικάζομεν εις μαρασμόν το Έθνος μας. Το κτυπάμε με τα ίδια μας τα χέρια. Εγκληματούμε εναντίον του!...

Αυτή είναι η πλήρης και καθαρή αλήθεια διά το ζή­τημα των εκτρώσεων. Κατωχυρωμένη από τις εντελώς τελευταίες επιστημονικές διαπιστώσεις και από την σκληράν πραγματικότητα. Η αλήθεια η οποία, δυστυ­χώς, δεν λέγεται όπως είναι, ιδίως εις τις γυναίκες. Διότι δεν τους παρουσιάζεται η πραγματικότης διά τις εκτρώ­σεις από τους διαφόρους αρμοδίους. Ο δρ. Nathanson  ο­μιλεί «για μια επίμονη συνωμοσία σιωπής, με σκοπό να κρατήσουν τις γυναίκες στην άγνοια σχετικά με την πραγματική φύση της εκτρώσεως». Δι' αυτό και ονομά­ζει «απατεώνες» και «συνεργάτες στη βιομηχανία των εκτρώσεων» όλους εκείνους που ασχολούνται με αυτές ή μιλούν για το δικαίωμα της εκτρώσεως ή τον οικογε­νειακό προγραμματισμό ή προβάλλουν τα διάφορα σχετικά συνθήματα υπέρ της εκτρώσεως....

Το θέμα αφορά την σωτηρίαν της ψυχής ή την καταδίκην εκ μέρους του Θεού όλων εκείνων που χωρίς δι­σταγμούς προχωρούν στην διενέργεια των εκτρώσεων. Και ασφαλώς καμμιά Ελληνίδα μητέρα δεν θέλει να χάση την ψυχήν της, με το να γίνη δολοφόνος του παιδιού της.

Αλλά το ζήτημα των εκτρώσεων πρέπει να καταδικασθή από όλους, αν θέλωμε να επιβιώσωμε και ως Έθνος και να αποτρέψωμε την οργή του Θεού από την Πατρίδα μας. Γιατί όταν εκατοντάδες χιλιάδες φόνοι γίνωνται κάθε χρόνο εις την Ελλάδα, πώς είναι δυνατόν να μη ξεσπάση εναντίον μας η οργή του Θεού; «Αι χεί­ρες υμών αίματος πλήρεις» μπορεί να πη και σε μας ο Θεός. Και να συμπληρώση:«αποστρέψω τους οφθαλμούς μου αφ' υμών... ουκ εισακούσομαι υμών... μάχαιρα υμάς κατέδεται (= θα σας καταφάγη)» (ο προφήτης Η­σαΐας). Η εγκατάλειψις όμως του Έθνους από τον Θεόν είναι η χειροτέρα καταστροφή. Άραγε δεν είναι και το έγκλημα των εκτρώσεων ένας από τους παράγοντας των συγχρόνων δυσχερειών που όλοι αντιμετωπίζομεν; Δι' αυτό και όλοι πρέπει να πούμε συνειδητά
ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ!... ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΦΟΝΟ ΤΩΝ ΑΓΕΝΝΗΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ!...

Α2.      Δύο περιστατικά από το  περιοδικό ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ της Πανελλήνιας Ενώσεως Φίλων των Πολυτέκνων, Αθηνών

1. «...Βλέπω τέσσερα μικρά να με κυνηγούν...»!

Μία κυρία γύρω στα εξήντα είχε κόρη παντρεμένη εφτά χρόνια, που δεν έκανε παιδιά, και τελικά χώρισε γι' αυτό το λόγο. Κλαίγοντας η μάνα της αποκάλυψε:

Δικές μου αμαρτίες πληρώνει το κορίτσι μου. Παντρεύτηκα το 1940, με τον Πόλεμο. Ο άντρας μου πολέμησε και γύρισε τραυματισμένος, μα ευτυχώς σώθηκε. Ύστερα ήρθε η Κατοχή με τη φοβερή πείνα. Έμεινα τέσσερις φορές έγκυος. Όμως όλες τα έρριξα, δύο θηλυκά και δύο αρσενικά. Λιγοψύχησα. Πώς θα τα μεγάλωνα μέσα στην Κατοχή και την πείνα; Τούτη την κόρη τη γλύτωσα από το μαχαίρι του δήμιου γιατρού από Θαύμα. Την παραμονή, που θα γινόταν το έγκλημα, είδα στον ύπνο μου μια γυναίκα μαυροφόρα, γλυκεία στην όψη. Την παρομοίασα με μία Εικόνα της Παναγίας της Οδηγήτριας, που είχα από τη μακαρίτισσα τη μητέρα μου. Μου είπε αυστηρά:

-Σκληρή γυναίκα, ολιγόπιστη. Το κορίτσι είναι δικό μου και μην τολμήσεις να το χαλάσεις!

Ανατρίχιασα, φοβήθηκα και έτσι γλύτωσα τη Μαρία μου.
Οι τύψεις όμως δεν μ' αφήνουν να ησυχάσω. Κάθε τόσο με ταράζει το ίδιο όνειρο. Βλέπω τέσσερα μικρά να με κυνηγούν, σαν να θέλουν να με πιάσουν, μα δεν μπορούν, είναι τυφλά! Ξυπνάω συγκλονισμένη. Παρακαλώ την Παναγία να μου πάρει τον ύπνο, να μη βλέπω αυτό το συνταρακτικό όνειρο....

2. «..Ένα τυφλό αγοράκι έτρεχε να μ' αγκαλιάσει...»!

Μια άλλη κυρία, γύρω στα τριάντα της χρόνια, αποκάλυψε επίσης:
Έχω δύο κοριτσάκια, έξι κι οχτώ χρονών. Έμεινα ξανά έγκυος. Πιάσαμε μεγάλη γκρίνια με τον άντρα μου.

-Να ρίξεις το παιδί. Δεν τα βγάζω πέρα με τρία παιδιά. Βλέπεις ότι βασανίζομαι να θρέψω τόσα στόματα. Έχουμε και τους γέρους. Δεν αντέχω άλλο...

Στην αρχή αντιστάθηκα. Άκουγα με φρίκη να με σπρώχνουν σε τέτοιο έγκλημα. Δυστυχώς, με πίεζαν και τα πεθερικά. Ο άντρας μου έγινε πολύ σκληρός, με απειλούσε με διαζύγιο. Απελπίστηκα και υποχώρησα αγανακτισμένη. Το κακό έγινε. Το παιδί ήταν αγόρι. Όλοι στενοχωρήθηκαν. Τιμωρία από το Θεό, σκέφτηκα, μα ήταν πλέον αργά.

Πήγα σε Πνευματικό και εξομολογήθηκα. Μου έβαλε Κανόνα.
-Πέντε χρόνια ακοινώνητη και με επιείκεια, γιατί το έκανες χωρίς τη θέληση σου.

Με υπομονή δέχθηκα τον Κανόνα. Όμως πονούσε η ψυχή μου, όταν τις Μεγάλες Γιορτές όλοι στο σπίτι πήγαιναν και κοινωνούσαν, ακόμα και ο αίτιος του κακού, έστω από συνήθεια. Με πλήγωναν και τα κοριτσάκια μου, όταν με αφέλεια με ρωτούσαν:

-Μαμά, εσύ δεν θα κοινωνήσεις;

Έπρεπε κάθε φορά να σκεφτώ ψεύτικες δικαιολογίες. Η μικρή μου κορούλα μού έλεγε συχνά:

-Μανούλα, ήθελα κι εγώ να έχω ένα αδελφούλη. Θα τον αγαπούσα πολύ.
Μια φορά μού είπε:

-Μαμά, είδα στον ύπνο μου ένα αγοράκι. Μου είπε πως είναι ο αδελφούλης μου που αγαπώ. Μα πώς δεν έχει μάτια να με δει;

Με πήραν τα κλάματα, γιατί το ίδιο όνειρο έβλεπα κι εγώ. Ένα τυφλό αγόρι έτρεχε να μ' αγκαλιάσει, μα δεν μπορούσε, ήταν τυφλό. Σκέφτηκα, αχ παιδάκι μου! Εγώ σου έβγαλα τα ματάκια σου, γιατί δεν είχα δύναμη να φωνάξω: ΟΧΙ στο έγκλημα της Εκτρώσεως, που έκαμε δυστυχισμένο κι εσένα, μα πιο πολύ εμένα....