Μπες και Δες

Δεν είναι πάντα στη ζωή μας απαραίτητα τα χρήματα, μπορούμε να προσφέρουμε στον συνάνθρωπό μας και με λίγη καλή θέληση. Χρήματα μπορεί να μην υπάρχουν, όμως πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν άνθρωποι που θα χαρίσουν λίγα χαμόγελα… Μάθε για την ομάδα μας … Βοήθησε και εσύ ……

Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Λίγες σκέψεις πάνω στο καταπληκτικό ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κρίσεως.


Χθες στον εκκλησιασμό μας ακούσαμε τον ιερέα να διαβάζει το παρακάτω  Ευαγγέλιο από τον  Ευαγγελιστή Ματθαίο (στο κεφάλαιο 25, 31-46) :
«31 ταν δ λθ υἱὸς το νθρώπου ν τ δόξ ατο κα πάντες ο γιοι γγελοι μετ᾿ ατο, τότε καθίσει π θρόνου δόξης ατο, 32 κα συναχθήσεται μπροσθεν ατο πάντα τ θνη, κα φοριε ατος π᾿ λλήλων σπερ ποιμν φορίζει τ πρόβατα π τν ρίφων, 33 κα στήσει τ μν πρόβατα κ δεξιν ατο, τ δ ρίφια ξ εωνύμων. 34 τότε ρε βασιλες τος κ δεξιν ατο· δετε ο ελογημένοι το πατρός μου, κληρονομήσατε τν τοιμασμένην μν βασιλείαν π καταβολς κόσμου. 35 πείνασα γάρ, κα δώκατέ μοι φαγεν, δίψησα, κα ποτίσατέ με, ξένος μην, κα συνηγάγετέ με, 36 γυμνός, κα περιεβάλετέ με, σθένησα, κα πεσκέψασθέ με, ν φυλακ μην, κα λθετε πρός με. 37 τότε ποκριθήσονται ατ ο δίκαιοι λέγοντες· κύριε, πότε σε εδομεν πεινντα κα θρέψαμεν, διψντα κα ποτίσαμεν; 38 πότε δέ σε εδομεν ξένον κα συνηγάγομεν, γυμνν κα περιεβάλομεν; 39 πότε δέ σε εδομεν σθεν ν φυλακ, κα λθομεν πρός σε; 40 κα ποκριθες βασιλες ρε ατος· μν λέγω μν, φ᾿ σον ποιήσατε ν τούτων τν δελφν μου τν λαχίστων, μο ποιήσατε. 41 τότε ρε κα τος ξ εωνύμων· πορεύεσθε π᾿ μο ο κατηραμένοι ες τ πρ τ αώνιον τ τοιμασμένον τ διαβόλ κα τος γγέλοις ατο. 42 ἐπείνασα γάρ, καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με, 43 ξένος ἤμην, καὶ οὐ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ οὐ περιεβάλετέ με, ἀσθενὴς καὶ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με. 44 τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ καὶ αὐτοὶ λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα ἢ διψῶντα ἢ ξένον ἢ γυμνὸν ἢ ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐ διηκονήσαμέν σοι; 45 τότε ἀποκριθήσεται αὐτοῖς λέγων· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε. 46 καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον.
Ο Άγιος Ευαγγελιστής, Ματθαίος, μας υπενθυμίζει ότι όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, όλοι μας (ζώντες και κεκοιμημένοι) θα έρθουμε ενώπιον του ενός και μόνου μεγάλου, δίκαιου και επουράνιου Κριτή, του Θεού μας. Μέσα από αυτό το ευαγγελικό ανάγνωσμα, μας παρουσιάζει ο Ευαγγελιστής με πολύ παραστατικό τρόπο την Δευτέρα παρουσία του Κυρίου μας και τη τελική κρίση και ανταπόδοση των πράξεων του καθενός. Η Εκκλησία μας, «βάζει» κατά την γνώμη μου αυτό το Ευαγγέλιο λίγο πριν από την μεγάλη Τεσσαρακοστή για να μας θυμίσει ότι όλοι μας θα κριθούμε, για τις πράξεις μας στην επίγεια ζωή, και έτσι αντίστοιχά με τη ζωή μας και τον πνευματικό μας αγώνα στο κόσμο αυτό, θα αξιωθούμε ή όχι να γευτούμε την αιώνια κοινωνία μας με τον Θεό και Πατέρα μας. Με την συναίσθηση της ύπαρξης και υπενθύμισης  της Κρίσεως η Εκκλησία μας, μας προτρέπει να αγωνιστούμε όσο το δυνατόν περισσότερο στον πνευματικό αγώνα κατά την περίοδο της Aγίας Τεσσαρακοστής και της πορείας μας προς τα Πάθη και την Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Με το ευαγγελικό αυτό ανάγνωσμα ο ευαγγελιστής μας θυμίζει ότι στο πρόσωπο κάθε πονεμένου και εν ανάγκη ευρισκομένου ανθρώπου βρίσκεται - καθρεπτίζεται ο ίδιος ο Χριστός. Όταν βλέπουμε έναν ασθενή στο νοσοκομείο, έναν φυλακισμένο στις σκοτεινές φυλακές, ένα ζητιάνο στο δρόμο, έναν πεινασμένο και έναν άστεγο έξω από το σπίτι μας, είναι σαν να βλέπουμε τον ίδιο τον Χριστό και όταν γυρίζουμε την πλάτη μας σε έναν από αυτούς τους ανθρώπους τότε αδερφοί μου είναι σαν να γυρίζουμε την πλάτη μας στον ίδιο τον Χριστό. Ο Θεός, μας κάνει την «τιμή» και φέρνει μπροστά μας τέτοιους ανθρώπους και μας δίνει την ευκαιρία να δείξουμε την αγάπη μας προ αυτούς, προς τον «πονεμένο» μας Χριστό. Με αυτό τον τρόπο θα μπορέσουμε να πλησιάσουμε τον Χριστό μας και την ώρα της Κρίσεως να ακούσουμε τον λόγο του : «δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου». Νομίζεται πώς ο Θεός, αν εμείς δε τους βοηθήσουμε και δε τους «αγκαλιάσουμε» με αληθινή εν Χριστώ αγάπη, θα τους αφήσει έτσι μόνους και αβοήθητους; Όχι φυσικά. Θα δώσει σε άλλους, φιλεύσπλαχνους αδερφούς μας την ευκαιρία αυτή,  να δώσουν την βοήθεια τους σε αυτούς τους «ελαχίστους» αδελφούς(όπως τους αποκαλεί ο Ευαγγελιστής). Και αν ακόμη δεν βρεθεί κάνεις να τους απαλύνει τον πόνο τους και να τους βοηθήσει στο αδιέξοδο της ζωής τους, ο Θεός σαν στοργικός και ουράνιος Πατέρας μας θα τους πάρει κοντά του και θα τους λυτρώσει από το μαρτύριο της επίγειας ζωής τους, μαρτύριο όμως που τους εξασφάλισε μια θέση στο παράδεισο δίπλα στον θρόνο του Ουράνιου Βασιλέα μας.
Έτσι αγαπητοί μου εν Χριστώ αδερφοί, κάλο θα ήταν να μην αφήνουμε να πηγαίνουν «χαμένες» τέτοιες θεόσταλτες ευκαιρίες, αλλά να τις αξιοποιούμε με τον καλύτερο δυνατόν πνευματικό τρόπο ώστε να ωφελούνται και οι ψυχές μας και να μπορέσουμε να γίνουμε μέτοχοι της ουράνιας Βασιλείας του Θεού Πατρός μας. Σε καμία περίπτωση όμως δεν πρέπει να φαρισαϊζουμε καθώς βοηθούμε τον πλησίον μας, που μας έχει ανάγκη, αλλά με ταπείνωση. Αλλά και ότι κάνουμε να το κάνουμε με αληθινή εγκάρδια αγάπη και να έχουμε πάντοτε στο νου μας αυτό που λέει ο Απόστολος Παύλος στους προς Κορινθίους (κεφ.ΙΓ΄στιχ.3)επιστολή (στον ύμνο της αγάπης) : «Και αν διαθέσω όλα τα υπάρχοντα μου για να θρέψω με ψωμιά τους πτωχούς, και αν παραδώσω το σώμα μου για να καώ, δεν έχω όμως αγάπη, δεν ωφελούμαι τίποτε από τας θυσίας αυτάς». Αμήν.
Ανδριανάκης Νικόλαος

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Η Ορθοδοξία στην Κόστα Ρίκα


Η μεταστροφή του ιεραποστόλου Σίλα

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κόστα Ρίκα και βαπτίστηκε στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Άνθρωπος των γραμμάτων, έλαβε τέσσερα πανεπιστημιακά πτυχία : της Θεολογίας, της φιλοσοφίας, του αρχιτέκτονος, και του πολιτικού μηχανικού. Μορφωμένος και πολυμαθής όπως ήταν, τον έστειλαν οι ρωμαιοκαθολικοί στη Ρώμη για να ολοκληρώσει τις θεολογικές του σπουδές του προκειμένου να επανέλθει στην Κόστα Ρίκα και να αναλάβει σημαντική θέση στο ακαδημαϊκό χώρο της εκκλησίας του.
Να όμως που άλλα ο Θεός κελεύει. Μέσα στην αναζήτηση της αλήθειας και την μελέτη του, άρχισε να γνωρίζει καλύτερα τα κείμενα των Αγίων Πατέρων της Ορθοδόξου Ανατολής. Τον απασχολούσε πολύ η προσωπική του επαφή με τον Θεό. Τον ενδιέφερε να γνωρίσει καλύτερα τον τρόπο ζωής και γνωριμίας με το Θείον. Στην Χριστιανική Δύση του έλλειπε αυτή η εμπειρία. Κάπου σε ένα από τα κείμενα, διάβασε για την προσευχή της καρδιάς : «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με τον αμαρτωλόν». Και άρχισε να την χρησιμοποιεί αμέσως στις προσευχές του. Όπως ομολογεί ο ίδιος, η προσευχή αυτή τον γέμιζε. Αισθανόταν ότι ουδέποτε άλλοτε στη ζωή του ησθάνθη. Έσπευσε στον πνευματικό του, ρωμαιοκαθολικό ιερέα, και του ενεπιστεύθει αυτή την εμπειρία. Με χαρά του ανέφερε ότι με την προσευχή αυτή ένιωθε πιο κοντά στο Θεό. Να όμως που άλλα πρέσβευε ο ρωμαιοκαθολικός πνευματικός του. Αντί να τον ενθαρρύνει, προσπάθησε να τον αποθαρρύνει. «Δεν χρειάζεσαι αυτού του είδους τις προσευχές. Ήλθες στην Ρώμη να εμπλουτίσεις τις γνώσεις σου». Ούτε λίγο ούτε πολύ του συνέστησε να επιδοθεί στα μαθήματά του και να μην ασχολείται με θέματα που δε θα τον βοηθήσουν στην ακαδημαϊκή του καριέρα. Ο τότε ρωμαιοκαθολικός μοναχός όμως, με το όνομα Γουάν Ραμόν, ήθελε να ζήσει μια πιο πνευματικότερη ζωή. Όσο περνούσε ο καιρός δεν αναπαύονταν με το δρόμο που είχε διαλέξει. Ζητούσε να γνωρίσει τον μοναχισμό της Ανατολής. Όσο μελετούσε τους Πατέρες της Ανατολής, όσο προσευχόταν με την προσευχή της καρδιάς, άλλο τόσο δεν αναπαύονταν με τη ζωή που είχε μπροστά του. Ήταν τυχερός. Τον είχε διαλέξει η ρωμαιοκαθολική εκκλησιά να σπουδάσει στο κέντρο της εκκλησίας του, στην Ρώμη. Πόσοι δεν θα τον ζήλευαν! Ποιος είναι εκείνος που δε θα ήθελε την ευκαιρία να σπουδάσει στην Ρώμη;
Ο μοναχός αυτός όμως δεν αναπαύονταν. Ανικανοποίητος από την ζωή που ζούσε, άρχισε να αναζητά ολοένα και περισσότερο την Ορθόδοξη Ανατολή. Και έτσι μια μέρα, αποφασισμένος να γνωρίσει καλύτερα τον Θεό, και πιστεύοντας ότι τούτο θα επιτυγχάνετο μόνο μέσα στην Ορθοδοξία, κυριολεκτικά τα «παράτησε» και γύρισε στην Κόστα Ρίκα. Εκεί άρχισε να ψάχνει μέσα στις βιβλιοθήκες και στο διαδίκτυο ότι μπορούσε να βρει για την Εκκλησία μας. Τελικά έμαθε πως στην κεντρική Αμερική το Οικουμενικό Πατριαρχείο είχε νέα Ι. Μητρόπολη. Ψάχνοντας βρήκε το τηλέφωνο της Μητροπόλεως και ζήτησε να μιλήσει στον Μητροπολίτη. Δια τηλεφώνου του ανέφερε εν ολίγοις την αγωνία του και την επιθυμία του να γνωρίσει την Ορθοδοξία. Όπως σε παρόμοιες περιπτώσεις ο Μητροπολίτης τον παρακάλεσε να έρθει στο Μεξικό για να τον γνωρίσει. Ο Μητροπολίτης ήθελε να τον γνωρίσει για να μάθει κατά πόσο ήταν σοβαρός άνθρωπος και κατά πόσο ήταν ειλικρινής στα όσα του ανάφερε. Για μερικούς μήνες ο Μητροπολίτης δεν είχε νέα. Νόμιζε πως δεν ήταν σοβαρός. Τον είχε σχεδόν ξεχάσει. Αλλά μια μέρα ο Σίλας τηλεφώνησε στον Μητροπολίτη και τον ρώτησε πότε θα μπορούσε να τον επισκεφτεί, και όρισαν ημερομηνία.
Όταν έφθασε, είχε μαζί του μία βαλίτσα. Τον ρώτησε ο Μητροπολίτης : «Πόσο καιρό θα μπορέσεις να μείνεις κοντά μας;» Και του απάντησε : «Σεβασμιότατε εγώ παραιτήθηκα από υην δουλεία μου, αποχαιρέτησα τους γονείς μου και τους φίλους μου, και ήλθα να θέσω τον εαυτό μου και τον μέλλον μου στα χέρια και στην κρίση σας. Δεν φεύγω!», μου είπε. Να σημειωθεί ότι ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν από πλούσια οικογένεια. Παρά την μόρφωσή του και τα πτυχία του, ο μισθός του στην Κόστα Ρίκα ήταν πενιχρός. Όπως εξήγησε στον Σεβασμιότατο κατόπιν, άργησε να του τηλεφωνήσει, διότι έπρεπε να ταχτοποιήσει ορισμένα χρέη και να συλλέξει το χρηματικό ποσό που του ήταν απαραίτητο για να ταξιδέψει από την Κόστα Ρίκα στο Μεξικό. Και εφόσον δεν είχε τα χρήματα να έλθει αεροπορικώς, ταξίδεψε με λεωφορείο. Χρειάστηκε τέσσερις μέρες να έρθει από την πόλη του στο Μεξικό.
Όσο περνούσε ο καιρός, αντιλήφθη ότι είχα μπροστά μου ένα διαμάντι (λέει ο Δεσπότης). Ένα άνθρωπο με βαθιά πίστη και αφοσίωση και στο Θεό. Ο ίδιος μου ζήτησε να γίνει άγαμος κληρικός και, εφόσον ετοιμαστεί καταλλήλως, να τον στείλω πίσω στην χώρα του για να εργασθεί ιεραποστολικός προσφέροντας την ευκαιρία σε όσους θέλουν να γνωρίσουν την ορθοδοξία. Όπως, λοιπόν, και σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις, ο Δεσπότης αποφάσισε να τον στείλει στην Ελλάδα για να βιώσει σε ένα μοναστήρι τν Ορθόδοξη πνευματικότητα και να ετοιμασθεί κατάλληλα για τον δρόμο που επιθυμούσε. Και ήλθε το πλήρωμα του χρόνου. Εκάρει μοναχός στο Άγιον Όρος λαβών το όνομα Σίλας και ύστερα χειροτονήθηκε Διάκονος στον Ι.Ν. Αγίου Ελευθερίου Σταυρουπόλεως Θεσσαλονίκης.
Το συγκινητικότερο όμως όλων είναι αυτό : Μαζί με τα άλλα απαιτούμενα έγγραφα, ζήτησα να μου δώσει των πανεπιστημιακών πτυχίων του. «Δεν τα έχω. Τα έσκισα», μου είπε. «Δεν τα χρειάζομαι. Εγώ άλλο δρόμο διάλεξα και το μόνο που με απασχολεί είναι η κατά Θεόν γνώση. Όλα τα άλλα είναι μάταια». Εδώ ταιριάζει το ρητό : « Ο ζήλος του οίκου σου κατέφαγέ με, Κύριε».
Επέστρεψε στην χώρα του, με την ελπίδα ότι θα τον βοηθήσουμε για την ανέργεσή της πρώτης Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Κόστα Ρίκα. Ο νέος αυτός Ιεραπόστολος και η καινούργια αυτή ιεραποστολή χρειάζονται την βοήθειά μας.

Από το ορθόδοξο ιεραποστολικό περιοδικό : "ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ" (Τεύχος Β΄Τρίμηνο 2008) Θεσσαλονίκη τηλ. 2310606920

Τα σχολεία στην Τανζανία.


Μπορούμε να βοηθήσουμε τα ορθόδοξα σχολεία στην Τανζανία ;

Τα περισσότερα σχολικά κτίρια είναι ημιτελή( χωρίς εγκαταστάσεις, χωρίς παραθυρόφυλλα και τζάμια). Υστερεί η υλικοτεχνική υποδομή.
Στην περιοχή ΜΟΥΛΕΜΠΑ, συναντήσαμε δίπλα στο Ναό του Τιμίου Σταυρού, όπου και λειτουργηθήκαμε, το πρώτο σχολείο του δήμου. Φοιτούν γύρω στα 470 παιδιά. Αμέσως μόλις μας είδαν έτρεξαν κοντά μας και τα μοιράσαμε σχολική ύλη, δηλαδή τετράδια, μολύβια, καθώς επίσης ψωμάκια και καραμέλες. Αλλά, δεν προσήλθαν μόνο τα παιδιά, αλλά και οι δάσκαλοι, οι οποίοι δέχθηκαν τα δώρα μας με ένα πλατύ χαμόγελο ευχαριστίας.
Και μόνο να σκεφτεί κανείς ότι αν και σχολείο του δήμου και μαθητές και δάσκαλοι και μαμάδες έτρεξαν με λαχτάρα να πάρουν τα δώρα. Μπορεί κανείς να διαπιστώσει τη μεγάλη έλλειψη, στα πιο απλά είδη εκπαίδευσης (υλικά γραφικής ύλης, που για μας είναι κάτι συνηθισμένο). 
Υπάρχει μεγάλη διαφορά στις τιμές από την Ελλάδα. Συμφέρει να αγοράζουμε από την Τανζανία τα τετράδια, μολύβια, ψωμάκια κ.λ.π.  διότι μας κοστίζουν λιγότερο και με αυτόν τον τρόπο ενισχύεται και η αγορά τους και περισσότερα στόματα χορταίνουν ( 200 ψωμάκια = 10€ ).
Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε στην περιοχή ΡΟΥΜΠΑΛΕ το σχολείο της αρχιεπισκοπής. Όταν φτάσαμε στο σχολείο τα παιδιά έτρωγαν εκείνη την ώρα και τα περιμέναμε. Μας υποδέχτηκαν με τον Εθνικό Ύμνο της Τανζανίας, τραγούδια, χορούς και ευχαριστίες. Εντύπωση μας έκανε με πόσο πολύ πάθος και ένταση τραγουδούσαν. Το βίωναν, το ένιωθαν.
Έπειτα από την διανομή των δώρων είχαμε μία συζήτηση με τον Δεσπότη σχετικά με τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει το σύστημα εκπαίδευσης και όχι μόνο.
Στοργικός και φιλεύσπλαχνος με τα παιδιά αγωνίζεται και δίνει τα πάντα γι' αυτά.
Κύριο μέλημα, μας λέει είναι η μόρφωση των παιδιών γιατί πλέον η κοινωνία χρειάζεται μορφωμένους( το ίδιο και η ορθοδοξία εδώ για να έχει μέλλον, αλλιώς όλα θα χαθούν.
Μπορεί ένα χωριό (περιοχή) να είναι διάσπαρτο σε έκταση 20 χιλιομέτρων. Αν οι εκτάσεις αυτές είναι μέσα στη ζούγκλα (γιατί τα περισσότερα σπίτια –λασποκαλύβες– είναι διάσπαρτα) πολλά παιδιά πρέπει να περπατήσουν 7 χιλιόμετρα για να πάνε σχολείο. Γι' αυτό είναι δύσκολο να συνεχίσουν το σχολείο λόγω της τεράστιας απόστασης.
Έτσι υπάρχει μεγάλος αναλφαβητισμός. Πρέπει λοιπόν να βοηθήσουμε να κτισθούν όσα σχολεία γίνεται περισσότερα για να έχουν πρόσβαση τα παιδιά. Εξάλλου η θεμελίωση ενός νέου σχολείου είναι η Διαθήκη του Αγίου Κοσμά.
Ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα είναι η έλλειψη μεταφρασμένων βιβλίων στην γλώσσα τους, στα σουαχίλι. Χρειάζονται βιβλία και για τα παιδιά και για τους μεγάλους για να μπορούν να διαβάζουν. ΑΝΑΓΚΗ λοιπόν, ΥΨΙΣΤΗ, η βοήθειά μας για μεταφρασμένα βιβλία στα σουαχίλι (και για τις μαμάδες οι κατηχήσεις).
Δίνονται πολλά κίνητρα για υποτροφίες από την Αρχιεπισκοπή σε όλα ανεξαρτήτως τα παιδιά.
 α) 1ος, 2ος, 3ος μαθητής παίρνει υποτροφία για ένα έτος (ανεξαρτήτως θρησκείας).
 β) 4ος, 5ος  μαθητής παίρνει υποτροφία για έξι μήνες.
 γ) Παιδιά ιερέων (πολυτέκνων) στα δύο εάν έχουν στα μαθήματα 61% επιτυχία βοηθάει η αρχιεπισκοπή.
 δ) Παιδιά ορφανά η φτωχών οικογενειών τα βοηθάει εξ' ολοκλήρου η αρχιεπισκοπή.
 ε) Παιδιά μεγάλων οικογενειών (τα δύο πρώτα) εάν έχουν στα μαθήματα 61% επιτυχία πάλι βοηθάει η αρχιεπισκοπή.
Και στον τομέα των υποτροφιών μπορούμε να βοηθήσουμε αναλαμβάνοντας τα δίδκτρα ορφανών, φτωχών κ.λ.π. παιδιών.
Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ, λέει ο Δεσπότης κ.κ. Ιερώνυμος, γι' αυτό αξίζει και εμείς, να είμαστε πάντα δίπλα τους ...
Το συγκινητικό είναι ότι τα παιδιά ανταποδίδουν στο έπακρο τη βοήθεια με το φιλότιμό τους. Στον ελεύθερο χρόνο τους σκαλίζουν το καλαμπόκι, φτιάχνουν πλιθιά (για να τα χρησιμοποιήσουν στην κατασκευή πλίθινων σπιτιών) και άλλα διάφορα. Ένας μαθητής, ο Λεόν, όταν γίνεται Θεία Λειτουργία ξυπνάει πάρα πολύ νωρίς, γιατί είναι ψάλτης στην εκκλησία, ώστε να πάει μετά στο σχολείο.
Επισκεφτήκαμε ένα γυμνάσιο (στο οποίο λειτουργεί και οικοτροφείο αγοριών και κοριτσιών) στους κοιτώνες και μάτωσε η ψυχή μας βλέποντας τη δύσκολη κατάσταση. Μεγάλη έλλειψη σε κλίνες! Ένα κοριτσάκι μας κοιτάζει με μελαγχολικά ματάκια και με παράπονο μας λέει: «ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΡΩΜΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΦΑΓΗΤΟ. Δεν υπάρχουν άλλα φαγητά»; Το καθημερινό τους φαγητό είναι καλαμποκάλευρο σκέτο με βραστό νερό. Ενώ εμείς αν δεν πάμε τα παιδιά μας δύο φορές (το λιγότερο) την εβδομάδα στα Goody's και όχι μόνο νιώθουν αδικημένα και πλήττουν με την τόση ποικιλία φαγητών στου σπιτιού ...
Τα μικρά παιδάκια δεν ήξεραν πως να ανοίξουν τις καραμέλες και τις έτρωγαν με το χαρτί· εκτός από το γλυκό ζαχαροκάλαμο είναι το μοναδικό και σπάνιο γλύκισμά τους η καραμέλα μας.
Μέσα στα μελλοντικά εκπαιδευτικά σχέδια και προγράμματα του Δεσπότη, ο οποίος είναι οραματιστής και αγαπάει υπερβολικά τα παιδιά είναι το εξής:
Εκ θαύματος βρέθηκε και αγοράστηκε ένα οικόπεδο 10,5 στρεμμάτων στην περιοχή της Mwanza κοντά στην καθολική Πανεπιστημιούπολη. Είναι μία περιοχή πάνω στα βράχια με απίστευτη θέα. Το τοπίο θυμίζει Μετέωρα. Παλιά τα βράχια ήταν σκεπασμένα με νερά. Στην κορυφή του βράχου θα μπει ένας Σταυρός.
Σκέφτεται ο Δεσπότης να το κάνει κάτι σαν ανοιχτό πανεπιστήμιο – σεμινάρια (όπως περίπου του Βόλου), που θα πηγαίνουν οι νέοι, αφού πρώτα έχουν τελειώσει κάποια σχολή και έχουν δουλειά. Το σχέδιο είναι να χτισθούν μικρά-μικρά σπιτάκια στα οποία θα μπορούν οι φοιτητές όταν παρακολουθούν τα μαθήματα (σεμινάρια) να μένουν και το πρωί να εκκλησιάζονται στο παρεκκλήσι (υπάρχουν ήδη τα θεμέλια). Έτσι οι νέοι θα εκπαιδεύονται στην πατρίδα τους και θα μπορούν να μένουν και να προσφέρουν σε αυτήν. Να μην αναγκάζονται να αναζητούν σε άλλες χώρες εργασία εγκαταλείποντας τη φτωχή τους πατρίδα.
¨      Αυτά είναι τα βασικότερα από τα αμέτρητα προβλήματα της εκπαίδευσης της Τανζανίας όπως την είδαμε κατά την τελευταία μας επίσκεψη. Εν κατακλείδι ας καταγράψουμε συνοπτικά αυτά τα βασικότερα και όπως ο καθένας μας μπορεί ας βοηθήσει.
¨      Ανέγερση σχολικών κτιρίων
¨      Πληρωμή σε δίδακτρα ορφανών και φτωχών παιδιών (η και υποτροφίες)
¨      Αγορά κλινών η μικροσκοπίων για τα ορφανοτροφεία
¨      Μεταφράσεις βιβλίων σε σουαχίλι
¨      Βοήθεια στην ανέγερση-συγκρότηση και λειτουργία της «Πανεπιστημιούπολης»
Δίνοντας ελάχιστα χρήματα για την αγορά σχολικών ειδών η τροφίμων εκεί.
Στην Ελλάδα  με 10€ παίρνουμε το πολύ τρεις σοκολάτες. Στην Τανζανία με 10€ αγοράζουμε 200 ψωμάκια και μπορεί να αλλάξει το μεσημεριανό γεύμα του καλαμποκάλευρου 200 παιδιών (δεν είναι υπερβολή). Με 25€ στην Τανζανία αγοράζουμε 160 χυμούς.
Και αν πάλι δεν μπορούμε να προσφέρουμε τα 10€, μπορούμε να πούμε δύο λόγια προσευχής γι' αυτά τα παιδιά. Η προσευχή δεν κοστίζει!
Ας αναλογιστούμε τέλος όλοι μας το χρέος μας απέναντι σ' αυτά τα παιδιά που  περιμένουν ...

                                                                                                     Αμήν
                                                                                                       Α. Κ.

 Από το ορθόδοξο ιεραποστολικό περιοδικό " ΠΟΡΕΙΑ ΑΓΑΠΗΣ " (Τεύχος 4) Λάρισα τηλ. 2410286524



Προσπάθεια διάσωσης - περίθαλψης και εκπαίδευσης Ορφανών στην Αφρική



Οι συνθήκες διαβίωσης στην Αφρική είναι δύσκολες από απόψεως διατροφής, υγείας και εκπαίδευσης. Αυτό διαπιστώθηκε από τις επανειλημμένες επισκέψεις  μελών της Πορείας Αγάπης στην μαύρη Ήπειρο.
Οι Ορθόδοξες Ιεραποστολές, εκτός του πνευματικού έργου που επιτελούν -και το οποίο είναι σημαντικότατο- καλούνται να αντιμετωπίσουν και τα πραγματικά προβλήματα των ιθαγενών, που είναι σοβαρά και επείγοντα (φτώχεια, ανέχεια, ασθένειες, έλλειψη εκπαίδευσης κ. α).
Το πρόβλημα του AIDS και άλλων σοβαρών και ανιάτων ασθενειών είναι υπαρκτό και οι συνέπειες τραγικές, αφού πολλές φορές μικρής ηλικίας πολύτεκνοι γονείς «απέρχονται εκ του βίου τούτου..» εγκαταλείποντας μικρά παιδιά κυριολεκτικά στο δρόμο.
Οι Ορθόδοξες Ιεραποστολές που διαθέτουν πενιχρά έως ανύπαρκτα πολλές φορές μέσα (οικονομικά και υλικά) αισθάνονται βαριά την ευθύνη και προσπαθούν να βοηθήσουν και στον φιλανθρωπικό τομέα, πέραν του πνευματικού.
Υποδομές δεν υφίστανται και  ο πόνος των υπευθύνων των Ορθοδόξων Ιεραποστολών αφόρητος, αφού θέλουν αλλά δεν μπορούν να προσφέρουν κάτι το ουσιαστικό, πρακτικό και άμεσο. Η μόνη ελπίδα στο Θεό και στους ανθρώπους που θα συνδράμουν στο έργο αυτό οικονομικά.
Συγκινητική, επίσης, η εικόνα της παρουσίας ορφανών, αδιακρίτως θρησκείας (Χριστιανοί, Καθολικοί, Μουσουλμάνοι, άθρησκοι) στα υπάρχοντα υποτυπώδη ορφανοτροφεία και λειτουργούντα Σχολεία της Ορθόδοξης Μητρόπολης της Ουγκάντας. 
Η ανέχεια, η πείνα, η φτώχεια, η ασθένεια, η ορφάνια, η εκπαίδευση, έχουν πανανθρώπινο χαρακτήρα, πέραν φυλετικών και άλλων διακρίσεων, όταν αντιμετωπίζονται υπό το φως του Ευαγγελίου του Χριστού «… αγαπάτε αλλήλους …» .
Η τοπική Εκκλησία εκεί προσπαθεί αλλά το πρόβλημα υπερβαίνει τις δυνάμεις της από απόψεως  οικονομικών μέσων, υποδομών και προσωπικού.
Οι υφιστάμενες υποδομές (Γυμνάσια, ορφανοτροφεία) δεν επαρκούν, οι δε ανάγκες είναι πολλές και συσσωρευμένες.
Στην ανακούφιση των Αφρικανών αδελφών μας μπορούμε να συμβάλουμε  παντοιοτρόπως, διότι τα αυτονόητα  δεν υφίστανται και τα πάντα είναι ζητούμενα, αφού  τις περισσότερες φορές οι υπάρχουσες Ιεραποστολές στερούνται στοιχειωδών υποδομών (Σχολεία, ορφανοτροφεία, Ιατρεία, μικρές κλινικές-κέντρα υγείας περίθαλψης, πηγάδια πόσιμου ύδατος) και οικονομικών μέσων (χρήματα), για βοήθεια αναξιοπαθούντων και ανακούφιση αδυνάμων από τη φτώχεια και τον πόνο και εφοδιασμό των απαραιτήτων για τις ανάγκες τους.
Θα αδιαφορήσουμε στη φτώχεια και στην πείνα, στην ασθένεια και στην εξαθλίωση, στην αδυναμία μόρφωσης, παιδείας και εκπαίδευσης των  μικρών αδελφών μας της Αφρικής;
«Κατά την ορθόδοξη αντίληψη, πίστη και γνώση συμπορεύονται για την πνευματική ολοκλήρωση της προσωπικότητος. Και όταν ομιλούμε για γνώση εννοούμε όχι μόνο τη γνώση των αποκεκαλυμμένων αληθειών αλλά και της επιστήμης», σημειώνει έγγραφο της Επισκοπής Μπουκόμπα, που δημοσιεύθηκε στο 780 τεύχος (Απριλίου-Μαΐου-Ιουνίου 2001) στο Ιεραποστολικό περιοδικό «Πάντα τα έθνη».
Στις χώρες της Αφρικής, όπου σήμερα υπάρχει σημαντική και αξιόλογη Ορθόδοξη προσπάθεια, η Ρωμαιοκαθολική και η Λουθηριανή «εκκλησία», αλλά και οι λοιπές προτεσταντικές παραφυάδες που κατά βάσιν κυριαρχούν, έχουν τα δικά τους εκπαιδευτήρια (στοιχειώδους, ανωτέρας και ανωτάτης παιδείας). Έτσι τα παιδιά των Ρωμαιοκαθολικών, των Λουθηριανών και των λοιπών προτεσταντικών ομολογιών έχουν πολλές και πλούσιες ευκαιρίες να μορφωθούν σε εκκλησιαστικά εκπαιδευτήρια.
Το επίπεδο των κρατικών εκπαιδευτηρίων είναι πολύ χαμηλό και για να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα στην Ορθόδοξη εκκλησία είναι ανάγκη επείγουσα η ανέγερση σχολείων.
Έτσι, εκτός του ότι παρέχεται η πολύτιμη ευκαιρία στους ορθοδόξους μαθητές να σπουδάζουν σε εκκλησιαστικό περιβάλλον με τη φροντίδα της τοπικής ορθοδόξου εκκλησίας, βελτιώνεται και το μορφωτικό επίπεδο των νέων που θα αποκτήσουν τη δυνατότητα καλύτερης ορθοδόξου κατηχήσεως και αγωγής.
Μία απλή επίσκεψη στην Αφρικανική ήπειρο είναι αρκετή για να αντιληφθεί κανείς τη σπουδαιότητα ίδρυσης και λειτουργίας σχολείων υπό την εποπτεία και καθοδήγηση της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Το σχολείο στην ορθόδοξη ιεραποστολή συμβάλλει στον καταρτισμό και την καλλιέργεια της νεολαίας ώστε στη συνέχεια να προσφέρουν δημιουργικά στο θρησκευτικό, κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον των χωρών αυτών.
Ας ευχηθούμε, Κύριος ο Θεός ημών, να ευλογήσει την προσπάθεια των ορθοδόξων ιεραποστολών στην Αφρική και στον κόσμο για ίδρυση και λειτουργία εκπαιδευτηρίων όλων των βαθμίδων, για εκπαίδευση των νέων σε ορθόδοξο εκκλησιαστικό περιβάλλον.
                                              
 Από το ορθόδοξο ιεραποστολικό περιοδικό " ΠΟΡΕΙΑ ΑΓΑΠΗΣ " (Τεύχος 3) Λάρισα 2410286524.

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Η πορεία της Ελλάδας στο δρόμο της Ορθοδοξίας

Πως διαφαίνεται το μέλλον του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας
Αβραάμ μοναχού Αγιορείτη
Με πολύ πόνο διαπιστώνουμε ότι πράγματι σε μερίδα νεοελλήνων υπάρχει αποστασία από τον Θεό των πατέρων μας, αντιχριστιανικό και αντιεκκλησιαστικό πνεύμα, που μερικές φορές γίνεται φανερός ή ύπουλος διωγμός κατά της Εκκλησίας, οργανωμένος, μεθοδευμένος και μανιώδης. Ο αθεϊσμός και αντιχριστιανισμός γίνεται στο τόπο μας κατεστημένο, που επιδιώκει να κάνει τους Έλληνες αντίχριστους. Χρησιμοποιεί την παιδεία, τα σχολικά βιβλία, το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, τον τύπο. Χρησιμοποιεί ακόμα την ειρωνεία και την περιθωριοποίηση όσων τολμούν ακόμη να εκδηλώνουν την πίστη τους και την αγάπη τους προς την Εκκλησία. Φθάσαμε μάλιστα σε τέτοια δαιμονική κατάσταση, ώστε και άθεοι θεολόγοι στα σχολεία να κάνουν αθεϊστική προπαγάνδα.
Αν προσθέσει κανείς σε αυτά και τις συνέπειες που έχουν στα ήθη και στην πίστη του λαού μας η εισβολή στον τόπο μας του τουρισμού και του δυτικού υλιστικού τρόπου ζωής και η είσοδός μας στη χοάνη της Ε.Ε., τότε αντιλαμβάνεται ότι διερχόμαστε το μεγαλύτερο πνευματικό κίνδυνο που περάσαμε ποτέ ως ορθόδοξο Έθνος. Και το χειρότερο είναι ότι δεν έχουμε, οι περισσότεροι, συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο, δεν υπάρχει η δέουσα πνευματική εγρήγορση και αντίσταση, δεν υπάρχουν προφητικές μορφές – εκτός ολίγων εξαιρέσεων – που με αυτοθυσία και παρρησία θα καταγγείλουν τα όργανα του Αντίχριστου, θα καλέσουν τον ευσεβή λαό σε πνευματική επιστράτευση, θα πουν το νέο ΟΧΙ του Ορθόδοξου Ελληνισμού στη νέα και χειρότερη πνευματική αιχμαλωσία που απειλεί το Γένος μας, όπως και όλο τον κόσμο.
Η προσπάθεια των εχθρών του γένους μας για αποχριστιανοποίηση των Ελλήνων σκοπεύει στον αφελληνισμό μας, ώστε οι Έλληνες πνευματικά και εθνικά  εξανδραποδισμένοι να γίνουμε εύκολη λεία των διεθνών συμφερόντων και των ολοκληρωτικών ιδεολογιών της «νέας εποχής».
Αν οι νεοέλληνες χάσουμε τον Χριστό ή τον απωθήσουμε στο περιθώριο, θα χάσουμε και την πνευματική μας ελευθερία, τη δυνατότητα να συνεχίσει να καρποφορεί σε αυτό το τόπο η ζωηφόρος παράδοση του ορθόδοξου ανθρωπισμού. Γι’ αυτό είναι για όλους μας καιρός για αγώνα, πνευματικής αντιστάσεως, ομολογίας και μαρτυρίας της πίστεώς μας, ότι και αν μας στοιχήσει. Και σήμερα ο αγώνας μας είναι υπέρ πίστεως και πατρίδος, ή όπως το έλεγαν οι αγωνιστές του 1821, «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία». Για την πνευματική ελευθερία που είναι αναγκαία προϋπόθεση και της εθνικής μας ανεξαρτησίας! Εκείνο τον αγώνα καλούμεθα να συνεχίσουμε σήμερα, ο καθένας από το μετερίζι του, όσοι νεοέλληνες – και πιστεύω πως είμαστε η μεγάλη πλειονότητα- μένουμε πιστοί στις αξίες, για τις οποίες εκείνοι θυσιάστηκαν.
Σε κρίσιμους περιόδους της ιστορίας μας ο Θεός ανέδειξε φωτισμένους άνδρες σαν τον Άγιος Κοσμά τον Αιτωλό και τον Μακρυγιάννη, που αφύπνισαν τον λαό και τον στερέωσαν στην ορθόδοξη πίστη και στο εθνικό φρόνημα. Πιστεύω ότι και σήμερα η χάρις του Θεού και η Υπέρμαχος Στρατηγός του Γένους μας θα οικονομήσουν κάτι για τη σωτηρία μας, ανταποκρινόμενοι στον αγώνα, στον πόνο, στην μετάνοια, στα δάκρυα όσων δεν προσκύνησαν τους σύγχρονους Βάαλ της αποστασίας. Χρειαζόμαστε μετάνοια και προσευχές.
Ο Ιησούς Χριστός, ο Θεάνθρωπος, ο Εσταυρωμένος και Αναστάς, και όχι ο Διάβολος, έχει το τελευταίο λόγο στην ιστορία. Και για αυτό όσο κι αν ο ουρανός συννεφιάζει εμείς πάντα έχουμε την ελπίδα μας στον Παντοκράτορα Κύριό μας.


Από το βιβλίο "ΕΣΥ ΠΟΥ ΛΕΓΕΙΣ ΕΙΜΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΣΟΥ;"  του μοναχού Αβραάμ Αγιορείτου.

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Ο Γέροντας Πορφύριος και το ιεραποστολικό πνεύμα της αγάπης.


                                     Λόγος περί αγάπης 
                          (του μακαριστού γέροντα Πορφύριου)

«Η αγάπη προς τον αδελφό καλλιεργεί την αγάπη προς τον Θεό. Είμαστε ευτυχισμένοι, όταν αγαπήσουμε όλους τους ανθρώπους μυστικά. Θα νιώθουμε τότε ότι όλοι μας αγαπούν. Κανείς δε μπορεί να φτάσει στον Θεό, αν δεν περάσει από τους ανθρώπους. Γιατί, « ο μη αγαπών τον αδελφόν αυτού, όν εώρακε, τον Θεόν, όν ουχ εώρακε, πώς δύναται αγαπάν;»(Ά Ιωάν.4, 20). Να αγαπάμε, να θυσιαζόμαστε για όλους ανιδιοτελώς, χωρίς να ζητάμε ανταπόδοση. Τότε ισορροπεί ο άνθρωπος. Μια αγάπη που ζητάει ανταπόδοση είναι ιδιοτελής. Δεν είναι γνήσια, καθαρή, ακραιφνής».
«Να τους αγαπάτε και να τους συμπονάτε όλους. «Και είτε πάσχει έν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη. Υμείς δε εστε μέλη Χριστού και μέλη εκ μέρους»(Ά Κορ. 12, 26-27). Αυτό είναι Εκκλησία. Εγώ, εσύ, αυτός, ο άλλος να αισθανόμαστε ότι είμαστε μέλη Χριστού, ότι είμαστε ένα».
«Όταν βλέπουμε τους συνανθρώπους μας να μην αγαπούν τον Θεό, στενοχωρούμαστε. Με τη στενοχώρια δε κάνουμε απολύτως τίποτα. Ούτε και με τις υποδείξεις. Ούτε και αυτό είναι σωστό. Υπάρχει ένα μυστικό. Αν το καταλάβουμε, θα βοηθήσουμε. Το μυστικό είναι η προσευχή μας, η αφοσίωσή μας στον Θεό, ώστε να ενεργήσει η χάρις Του. Εμείς, με την αγάπη μας, με τη λαχτάρα μας στην αγάπη του Θεού, θα προσελκύσουμε την χάρι, ώστε να περιλούσει τους άλλους, που είναι πλησίον μας, να τους ξυπνήσει, να τους διεγείρει προς το θείο έρωτα. Ή, μάλλον, ο Θεός θα στείλει την αγάπη Του να τους ξυπνήσει όλους. Ότι εμείς δε μπορούμε, θα το κάνει η χάρις Του. Με τις προσευχές μας θα κάνουμε όλους άξιους της αγάπης του Θεού».
«Η αγάπη είναι μόνον εν Χριστώ. Για να ωφελήσεις και τους άλλους, πρέπει να ζεις μέσα στην αγάπη του Θεού, αλλιώς δε μπορείς να ωφελήσεις τον συνάνθρωπό σου. Δεν πρέπει να βιάζεις τον άλλο. Θα έλθει η ώρα του, θα έλθει η στιγμή, αρκεί να προσεύχεσαι για αυτόν. Με τη σιωπή, την ανοχή και κυρίως με την προσευχή ωφελούμε τον άλλο μυστικά. Η χάρις του Θεού καθαρίζει τον ορίζοντα του νου του και τον βεβαιώνει για την αγάπη Του. Εδώ είναι το λεπτό σημείο. Άμα δεχθεί ότι ο Θεός είναι αγάπη, τότε ένα άπλετο φως θα έλθει πάνω του, που δε το έχει δει ποτέ. Θα βρει έτσι τη σωτηρία».
«Στην ιεραποστολική προσπάθεια να υπάρχει λεπτός τρόπος, ώστε οι ψυχές να δέχονται ότι προσφέρουμε, λόγια, βιβλία, χωρίς να αντιδρούν. Και κάτι ακόμη. Λίγα λόγια. Τα λόγια ηχούν στα αυτιά και εκνευρίζουν πολλές φορές. Η προσευχή και η ζωή έχουν απήχηση. Η ζωή συγκινεί, αναγεννά και αλλοιώνει, ενώ τα λόγια μένουν άκαρπα. Η καλύτερη ιεραποστολή γίνεται με το καλό μας παράδειγμα, την αγάπη μας, την πραότητα μας». 

Αποσπάσματα από το βιβλίο 'Βίος και Λόγοι' του Γέροντος Πορφύριου.
Ιερά Μονή Χρυσοπηγής, Χανιά 2004

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη


Λόγος περί ιεραποστολής
 (το μακαριστο Γέροντος θανασίου Μυτιληναίου)

Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη (Κεφ.3,7. Πρός τήν ἐκκλησίαν τῆς Φιλαδελφείας).
«Καί τ γγέλ τς ν Φιλαδελφεί κκλησίας γράψον·τάδε λέγει γιος, ληθινός, χων τήν κλεν το Δαυίδ, νοίγων καί οδείς κλείσει, καί κλείων καί οδείς νοίξει·οδα σου τά ργα δού δέδωκα νώπιόν σου θύραν νεωγμένην, ήν οδείς δύναται κλεσαι ατήν·–τι μικράν χεις δύναμιν, καί τήρησάς μου τόν λόγον καί οκ ρνήσω τό νομά μου·…..».
Ὀρθῶς ἐλέχθη ὅτι «Ἐκκλησία χωρίς ἱεραποστολή εἶναι Ἐκκλησία χωρίς ἀποστολή»!
Ὁ σκοπός τῆς ἱεραποστολῆς εἶναι ἡ διαρκής ἀνανέωσις τοῦ ἀριθμοῦ τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας μέ στόχο τήν ἐκκλησιαστικοποίησιν τοῦ σύμπαντος κόσμου, ἀλλά καί ἡ συνεχής κατάρτισις –συνεχής!– τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ἄν ὑποτεθεῖ ἐσεῖς ὅτι παρακολουθήσατε κάποτε, σάν παιδιά, κατήχησι στό κατηχητικό σχολεῖο, ἤ γενικά στό σχολεῖο, δέν εἶναι ἐπαρκής, δέν μπορεῖτε νά πῆτε ὅτι «ἐγώ τά ἔμαθα εἰς τό κατηχητικό σχολεῖο καί δέν τά ἔχω πιά ἀνάγκη». Αὐτή ἡ κατάρτισις, ἡ πνευματική κατάρτισις, εἶναι ἕνα ἔργο τῆς Ἐκκλησίας διαρκές. Καί πρέπει ὅλοι οἱ πιστοί –ἕως θανάτου των– διαρκῶς νά καλλιεργοῦνται καί νά προπαρασκευάζωνται γιά τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Διαρκῶς.
Συνεπῶς, ἔχομε δύο ἔργα δύο κατευθύνσεις. Ποιούς θά φέρωμε ἀπό τήν πόρτα ἀπ’ ἔξω μέσα –νά τούς προσελκύσωμε εἰς τήν πίστιν– καί πῶς θά καλλιεργήσωμε ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἤδη εἶναι μέσα στήν μάντρα, μέσα εἰς τήν Ἐκκλησία. Συνεπς, χομε δ δύο καταστάσεις· δύο εραποστολές. Μάλιστα, θά μποροσε κανείς νά π τι χομε τίς ξς νομασίες, σωτερική εραποστολή καί ξωτερική εραποστολή. Δέν εναι πάρα πολύ σωστή κφρασις ατή· πάρχει μία πιό σωστή. Λέμε, εραποστολή γιά κάτι πού φορ τούς ξω, καί ποιμαντική γι’ ατό πού φορ τούς σω. Ατή τήν στιγμή, δέν κάνω γώ σέ σς εραποστολή· κάνω ποιμαντική. ν, ντιθέτως, ν θά πηγαίναμε σέ βαπτίστους νθρώπους, σέ ξένες χρες –σ’ νθρώπους πού δέν χουνε γνώση το Θεού–, κε θά κάναμε εραποστολή.
Παρά ταῦτα, εἴτε ποῦμε ποιμαντική εἴτε ποῦμε ἱεραποστολή, οὐσιαστικά οἱ όροι αὐτοί συμπίπτουν. Ἁπλῶς τούς λέμε διαφορετικούς γιά κάποια διάκριση. Λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Πράξεις 15, 35-36): «Μετά δέ τινάς μέρας επε Παλος πρός Βαρνάβαν. πιστρέψαντες δή πισκεψώμεθα τούς δελφούς μν κατά πσαν πόλιν ν αις κατηγγείλαμεν τόν λόγον το Κυρίου, πς χουσι». Πᾶμε νά δοῦμε ἐκεῖ πού κάναμε τήν ἱεραποστολή μας, πᾶμε νά δοῦμε, πῶς ἔχουν οἱ ἐκκλησίες ἐκεῖ; Εἶναι καλά; Ὀρθοτομοῦν; Στέκονται καλά; Προοδεύουν; Ἀλλά ὅταν θά πήγαιναν γιά δεύτερη φορά, θά ἔπρεπε αὐτό νά χαρακτηρισθῆ ὡς ποιμαντικόν ἔργον. Ἐν τούτοις, στήν φρασεολογία μᾶς λένε: Δευτέρα ἀποστολική περιοδεία τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Συνεπῶς, εἴτε ποιμαντική εἴτε ἱεραποστολή ποῦμε, στήν πραγματικότητα αὐτά συμπίπτουν μέ μία ἐλαφρά μόνο διάκριση.
Ἀλλά τόσο διότι τά μέλη τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας μεταφυτεύονται εἰς τήν θριαμβεύουσα Ἐκκλησία, –μέ τόν θάνατον πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι· φεύγουν ἀπό τήν παροῦσα ζωή· καταρτίζονται, προετοιμάζονται καί ἀποχωροῦν– ὅσο καί γιά τήν ἀνάγκη τοῦ Εὐαγγελισμοῦ νέων ψυχῶν, ἡ ἱεραποστολή γίνεται ἀναγκαιοτάτη ὑπόθεσις τῆς Ἐκκλησίας μας. Θά λέγαμε ὅτι ἡ ἱεραποστολή εἶναι ἐντολή Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου μας καί μάλιστα εἶναι ἡ τελευταία Του ἐντολή. Γράφει στό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά θνη βαπτίζοντες ατούς ες τό νομα το Πατρός καί το Υο καί το γίου Πνεύματος διδάσκοντες ατούς τηρεν – διδάσκοντες· θά τούς διδάσκετε τηρεῖν· νά φυλάττουν– πάντα σα νετειλάμην μίν». Καί εἰς τάς Πράξεις ὁ Κύριος λέγει: «Καί σεσθέ Μοι μάρτυρες –θά γίνετε μάρτυρές μου· γιά Μένα θά μαρτυρήσετε στόν κόσμο– ν τ ερουσαλήμ καί ν πσ τ ουδαί καί Σαμαρεί καί ως σχάτου τς γς».
Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει Ἱεραποστολή. Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει ὅτι ἡ ἱεραποστολή εἶναι ἐντολή. Θά τό πῶ ἄλλη μία φορά: Ἡ ἱεραποστολή εἶναι ἐντολή. Ὅπως ἀδελφοί μου παίρνομε τήν ἐντολή Τίμα τόν πατέρα σου καί τήν μητέρα σου, Ο κλέψεις, Ο μοιχεύσεις, Ο φονεύσεις, ἔτσι παίρνομε καί τήν ἐντολή Θά κάνης εραποστολή. Ὅπως θά ἐξομολογεῖσο ὅτι ἔκλεψες, ἐφόνευσες, ἤ ἔκανες ἀνηθίκους πράξεις, ἔτσι θά ἐξομολογηθῆς ὅτι δέν ἔκανες ἱεραποστολή. Ἄν ἀνοίξετε τήν Καινή Διαθήκη, ἀπό τήν πρώτη σελίδα ἕως τήν τελευταία, θά βρίσκετε διαρκῶς ἐντολές. Ὅταν λέγει ὁ Κύριος, ἤ καλύτερα νά πῶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γιατί εἶναι μία εἰδική περιπτωση, Χαίρετε, πάλιν ρ, χαίρετε –δηλαδή, νά ’χετε χαρά– τί θά λέγατε, ὅτι αὐτό εἶναι προαιρετικόν; Ὅτι δηλαδή, ἄν θέλω ἔχω χαρά, ἄν δέν θέλω δέν ἔχω χαρά. Εἶναι ἐντολή. Ἐντολή νά ἔχω χαρά; Εἶναι ἐντολή. Πρέπει νά εἶσαι χαρούμενος χριστιανός. Ἐάν δέν εἶσαι ὁ χαρούμενος χριστιανός, σημαίνει δέν ἐγνώρισες τί σημαίνει εἶμαι χριστιανός. Δέν ἐγνώρισες τί σημαίνει εἶμαι σωσμένος ἄνθρωπος. Δέν ἐγνώρισες τί σημαίνει ὅτι ὁ Θεός μοῦ ’δωσε προνόμιο·νά μέ υἱοθετήση, νά γίνω κατά χάριν παιδί Του καί νά μοῦ δώση τήν μακαριότητα. Ἄν λοιπόν, ἔχω αὐτά ὅλα καί τήν μεγάλη ἐλπίδα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, μπορῶ νά εἶμαι λυπημένος ἄνθρωπος; Τί λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος; Δέν λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος «τ λπίδι χαίροντες;» Καί μόνο πού θά ’χετε τήν ἐλπίδα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, πρέπει νά πετᾶτε ἀπό τήν χαρά σας. Δέν λέγει «τ πίστει χαίροντες», λέγει «τ λπίδι». Διότι, ὅταν ἔχω ἕνα ἀντικείμενο, –συγγνώμη– μοῦ λέγουν ὅτι θά μοῦ δώσουν ἕνα ἀντικείμενο. Τό πιστεύω. Ὅταν χαίρω ὅμως γιά τό ἀντικείμενο πού θά πάρω, τότε αὐτό δέν εἶναι πίστις, εἶναι ἐλπίδα. Καί ἡ ἐλπίδα δένεται μέ τήν χαρά. Ἡ ἐλπίδα εἶναι ἀρετή· ἡ χαρά εἶναι ἀρετή. Εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡ χαρά. Θά τό φανταζόσαστε λοιπόν ποτέ ὅτι εἶναι ἐντολή; Θά τό φανταζόσαστε; Πολύ παραπάνω, ἀγαπητοί μου, εἶναι καί ἡ ἱεραποστολή. Καί πλῆθος ἄλλα πράγματα, πλῆθος ἄλλα πράγματα, πού δέν μποροῦμε νά ἀντιληφθοῦμε ὅτι μπορεῖ αὐτά τά πράγματα νά εἶναι ἐντολές.

Καί πρός ποίους ἐδόθη ἡ ἐντολή τῆς ἱεραποστολῆς, ὅταν εἶπε «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά θνη»; Δέν βλέπομε κάτι πού νά λέη ἐντέλλομαι ὑμίν. Ἁπλῶς, «Πηγαίνετε». Ἐντολή εἶναι· ἐντολή εἶναι. Πρός τούς ἕνδεκα; Καί μετά ἀπό τήν ἔξοδο τῆς ζωῆς τῶν ἕνδεκα –ἤ τῶν δώδεκα ἄν θέλετε παρακάτω– μαθητῶν, δέν θά ἀτονοῦσε ἡ ἐντολή; Θά ἀτονοῦσε λοιπόν, ἡ ἐντολή; Ἡ ἐντολή τῆς ἱεραποστολῆς εἶναι μία ἐντολή ἐποχική, περιστατικοῦ χαρακτῆρος; Ἀσφαλῶς, ἀγαπητοί μου, ὄχι. Ἁπλούστατα, ἡ ἐντολή δίδεται πρός πάντας ἀνεξαιρέτως τούς πιστούς. Ὅπως ἡ ἀγάπη –αὐτό θέλω νά προσέξετε– εἰς τό πρῶτο της στάδιο, γίνεται ἐντολή– ὅταν λέει, «γαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου»– τί εἶναι αὐτό; Εἶναι ἐντολή. Ὅταν λέγει «γαπήσεις τόν πλησίον σου», τί εἶναι αὐτό; Ἐντολή! Γιά σκεφθῆτε τώρα νά πῆ ὁ σύζυγος εἰς τήν σύζυγόν του «σοῦ δίνω ἐντολή νά μέ ἀγαπᾶς». «Τί λές ἐκεῖ, –θά πῆ ἐκείνη– εἶναι θέμα ἐντολῆς νά σέ ἀγαπῶ ἤ θέμα αὐθόρμητο; Δημιούργησέ μου προϋποθέσεις νά σέ ἀγαπῶ. Ἐντέλλεσαι νά σέ ἀγαπῶ;» Φαίνεται παράξενο λοιπόν, ἀγαπητοί μου, νά μᾶς δίνει ὁ Θεός ἐντολή, ἐντολή νά ἀγαπᾶμε; Παράξενο. Παράξενο πρᾶγμα. Ε, λοιπόν, εἶναι τό πρῶτο στάδιον. Ἀπό τήν στιγμή πού θά πάρης τήν ἐντολή νά ἀγαπᾶς, κατόπιν αὐτοῦ δέν θά μείνης ἐκεῖ, θά προχωρήσης στό δεύτερο στάδιο·θά σοῦ γίνη ἀνάγκη νά ἀγαπᾶς. Ἔτσι καί ἡ ἱεραποστολή ἀπό τήν στιγμή πού θά πάρης τήν ἐντολή καί θά ἀρχίσης νά ἀγαπᾶς τόν Χριστόν, μετά δέν ἔχης ἀνάγκη νά σοῦ δίνει ὁ Χριστός τήν ἐντολή. Θά σοῦ γίνη ἀνάγκη νά κάνης ἱεραποστολή.
Ἀκοῦστε πῶς τό λέγει αὐτό ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Α΄ Θεσσαλονικεῖς 2,8.): «οὕτως ὀμειρόμενοι –ὀμειρόμενοι θά πῆ, ἔτσι, μέ τέτοια θερμή ἀγάπη– ὑμῶν εὐδοκοῦμεν μεταδοῦναι ὑμίν οὐ μόνον τό Εὐαγγέλιον τοῦ Θεοῦ ἀλλά καί τάς ἑαυτῶν ψυχάς, διότι ἀγαπητοί ἠμῖν γεγένησθε». Λέγει ὅτι φιλοτιμούμεθα καί ἔχομε θερμή ἀγάπη –ὄχι νά σᾶς φέρωμε τό Εὐαγγέλιο– διότι πήραμε ἐντολή ἀπό τό Χριστό νά σᾶς εὐαγγελιστοῦμε –ὄχι– ἀλλά μαζί μέ τό Εὐαγγέλιο σᾶς δίνομε καί τίς καρδιές μας· τήν καρδιά μας. Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει τι ατό πό ντολή γινε πιά συνείδησι. Ἔγινε συνείδησι. Ὅταν προσφέρεις τόν λόγο τοῦ Θεοῦ βουτηγμένο μέσα στήν καρδιά σου, μές στήν ἀγάπη.
Συνεπῶς, προσέξτε: μα πιστός, μα πόστολος. Αὐτό θέλω νά κρατήσετε. «μα» θά πῆ συγχρόνως. Τήν στιγμή πού γινες πιστός, τήν δια στιγμή γίνεσαι καί πόστολος. Τήν δια στιγμή. Ἅμα πιστός, ἅμα ἀπόστολος. Δέν εἶσαι ἀπόστολος; Νά τό κριτήριο. Δέν εἶσαι πιστός. Ἄν εἶσαι ἀπόστολος, εἶσαι πιστός. Σημαίνει ὅτι ἡ πίστις σέ καίει. Ἡ πίστις δέν εἶναι γιά σένα μία ὑπόθεσις μόνο ἀτομική· εἶναι κάτι πού θές νά τήν πῆς καί στόν ἄλλον· αἰσθάνεσαι ἄσχημα. Μπαίνω, ἀγαπητοί μου, πολλές φορές –δέν ξέρω ἄν μ’ ἀκούη τώρα καί κανείς, νά ’ναι παρών, ἤ περισσότεροι ἀπό ἔναν– σ’ ἕνα ταξί νά πάω στό 303 Π.Ε.Β. κάθε Δευτέρα τό πρωί νά προλάβω ἐκεῖ τό μάθημα κτλ καί ὑπάρχουν φορές πού ἔχω πάντα μέσα στήν τσάντα μου κάτι, ἕνα ἔντυπο νά τό δώσω στόν ὁδηγό νά τοῦ πιάσω κουβέντα: «Τί κάνουν τά παιδιά σας, ἔχετε παιδιά, τά ’χετε στόν δρόμο τοῦ Θεοῦ τά παιδιά σας, πᾶτε στήν Ἐκκλησία;» «Ἄ, πάτερ δέν πάω στήν Ἐκκλησία». «Λοιπόν, ἀκοῦστε, θά πηγαίνετε Κυριακή πρωί στήν Ἐκκλησία. Δοκιμᾶστε καί θά ἰδῆτε. Μετά ἀπό τίς δέκα πού τελειώνει ἡ Ἐκκλησία, πηγαίνετε στό ταξί σας. Θά δῆτε πόση δουλειά θά σᾶς δώση ὁ Θεός! Καί τά χρήματα θά βρίσκουν τόπο μέσα στό σπίτι σας. Δοκίμασέ το καί θά δῆς». Τό αἰσθάνομαι ἀνάγκη νά τό πῶ. Ὑπάρχουν φορές πού –δέν ξέρω– δέν θέλω ν’ ἀνοίξω τό στόμα μου, ἤ παίζει τό ραδιόφωνο, ἤ δέν ἔχει διάθεση ν’ ἀκούση ὁ ὁδηγός, ὅπως θέλετε πάρτε το. Αἰσθάνομαι μέσα μου νά μέ τρώη. Αἰσθάνομαι ὅτι μπῆκα –δέκα λεπτά εἶναι ὅλο τό ταξίδι, δέν εἶναι παραπάνω· δέκα λεπτά εἶναι– ὅτι μπῆκα μέσα σ’ ἕνα αὐτοκίνητο καί δέν χρησιμοποίησα αὐτά τά δέκα λεπτά. Καί αἰσθάνομαι τύψεις. Γιατί δέν εἶπα μία κουβέντα εἰς αὐτόν τόν ἄνθρωπο· εἰς αὐτόν τόν ὁδηγόν. Ἔτσι πρέπει νά αἰσθανόμαστε. Σᾶς τό λέγω ἀλήθεια. Πᾶρτε παράδειγμα τούς αἱρετικούς. Δέν τούς βλέπετε; Μόλις σταθοῦν δίπλα σας, τί κάνουν; Ἀνοίγουν τό στόμα τους κι ἀρχίζουν νά λένε. Δέν εἶναι ντροπή μας, δέν εἶναι ντροπή μας ἐμεῖς πού ἔχομε τήν ἀλήθεια, νά μήν τήν ποῦμε στούς ἀδελφούς; Νά μήν βοηθήσουμε τούς ἀδελφούς;
Βλέπετε, λοιπόν, ὅτι ἡ ἐντολή «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη» δέν εἶναι γιά τούς ἕνδεκα μαθητές. Εἶναι γιά ὅλους τους πιστούς, ὅλων τῶν αἰώνων καί ὅλων τῶν ἐποχῶν. Καί σᾶς τό εἶπα: «μα πιστός, μα πόστολος». πό τήν στιγμή πού γίνεσαι πιστός, ταυτοχρόνως γίνεσαι καί πόστολος.
εραποστολή, μως, δέν σημαίνει μόνον τι πηγαίνω σ’ ναν λλον τόπον  –έτσι θά πτε κάπως, τό πράγμα– σέ γνώστους νθρώπους νά κηρύξω τόν Χριστό. γαπητοί μου, διπλανός μας νθρωπος –κοτε;– διπλανός μας νθρωπος περιμένει τόν εραπόστολον πιστόν νά τόν δηγήση στόν Χριστό, στω κι ν διπλανός μας εναι βαπτισμένος νθρωπος. Τόν βλέπετε λυπημένο· τόν βλέπετε μέ πένθος· τόν βλέπετε σέ μία κατάσταση, δέν ξέρω τί. νοξτε τό στόμα, πτε δύο κουβέντες. Βέβαια πρέπει –θά μο πτε– νά ξέρωμε μία τέχνη. Νά σς π. Λέει μία κουβέντα: «νάγκη τέχνας κατεργάζεται». Κι γώ θά σς λεγα μέ μία τροποποίησι: « γάπη τέχνας κατεργάζεται». Λέγει ερός Αγουστίνος: «γάπα καί κάμε ,τι θέλεις». μα γαπς, πραγματικά γαπς, γαπς τόν Θεό νά μήν τόν ζημιώσης καί τήν δόξα Του, οτε τόν πλησίον σου, τότε μές στήν γάπη σου θά γίνης σοφός στήν μέθοδο, στάς μεθόδους. Σοφός! Θά βρς τάς μεθόδους, –δέν χρειάζεται νά ξέρης γράμματα– θά βρς τάς μεθόδους καί θά μιλήσης κατάλληλα. Τί θά σο παγόρευε νά μιλήσης κατάλληλα; γάπη; μα γαπς καί δέν θέλεις νά κάνης ζημία, θά μιλήσης κατάλληλα.
Ἔτσι, λοιπόν, ἀγαπητοί μου, ἄν πιστεύαμε στόν Χριστό, εἴμεθα κι ἐμεῖς ἀπεσταλμένοι τοῦ Χριστοῦ. Ἄς προσέξουμε. Ἕνας ἀπεσταλμένος τῆς κάθε στιγμῆς· ἐπαναλαμβάνω τῆς κάθε στιγμῆς. Ἐν παντί τόπω ἐν παντί χρόνω. Δέν μπορεῖς νά πῆς: «Ἐγώ τό εἶπα καί ἔκανα τό χρέος μου, ξόφλησα». Πόσες φορές λέμε αὐτό τό ξόφλησα! Ξόφλησες; Δυστυχῶς, τό λέω καμμιά φορᾶ κι ἐγώ. Λέω στά παιδιά τοῦ 303 Π.Ε.Β., τά ὁποία μέ σκάζουνε πολλές φορές, εἶναι τά παιδιά τῆς ἐποχῆς. Τώρα ἔχω, βέβαια, ἀρκετούς ἀκροατάς τοῦ 303 Π.Ε.Β. «Ἄ, –τά λέω– καί ἴσως τό δικαιολογοῦν· λέω, παιδιά τό καταλαβαίνετε; Ἕνα χρέος μέ φέρνει ἐδῶ πέρα». Ἔτσι μοῦ ’ρχεται, νά λέω, νά μήν ξαναπάω. Δέν μπορῶ. Δέν μπορῶ. Δέν μπορῶ νά πῶ ὅτι ξόφλησα, ἔκανα τό καθῆκον μου. Νά, ἄς ποῦμε δέν προσέχουν –δέν ξέρω τί– δέν ξαναπάω. Δέν μπορῶ· δέν μπορῶ. Θά πάθω αὐτό πού ἔπαθε ὁ προφήτης Ἱερεμίας.
Ξέρετε τί ἔπαθε; Διαβάστε τό Α΄ κεφάλαιο τῆς προφητείας του, τοῦ βιβλίου του, τοῦ ’πε ὁ Θεός νά κάνη ἀποστολή. Νά βγῆ νά προφητεύση. Καί λέει «Κύριε, δέν μπορῶ. Εἶμαι μικρός, εἶμαι…» Ἀκοῦστε: «Εἶμαι μικρός, ἄγουρος, δέν μπορῶ». Κι ἔπεσε φωτιά στά κόκκαλα τοῦ Ἱερεμίου! Φωτιά! Ἄρχισαν νά τρίζουν τά κόκκαλά του. Αἰσθανόταν πολύ ἄσχημα καί δέν μποροῦσε νά ἡσυχάση. Ἄρχισε νά ὁμιλῆ καί πάψαν τά κόκκαλά του νά τρίζουνε καί νά φλογίζονται. Αὐτό εἶναι. Ἔτσι, δέν μποροῦμε νά ποῦμε «τό χρέος μου τό ἔκανα, ξόφλησα». Δέν μοῦ λέτε; Ἡ ἀγάπη ξοφλᾶ; Ἐάν δέν ξοφλάει ἡ ἀγάπη, οὔτε ἡ ἱεραποστολή ξοφλάει. Καί δέν μποροῦμε νά λέμε χρέος. Τό κίνητρο τῆς ἱεραποστολῆς δέν εἶναι χρέος ἀλλά εἶναι ἡ ἀγάπη.
«Κανένα λογαριασμό –λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος– δέν πρέπει νά χρωστᾶτε,  –ἀκοῦστε– κανένα λογαριασμό». Οὔτε οἰκονομικό λογαριασμό· τίποτα. Νά μποροῦμε γρήγορα νά ξοφλοῦμε, ἀγαπητοί μου. Τί σπουδαῖο πρᾶγμα! Ἀκοῦστε: Μήν χρωστᾶτε. Ὅσο μπορεῖτε, μήν χρωστᾶτε. Ὅσο μπορεῖτε ἁπλώνετε τά χέρια σας καί τά πόδια σας· μή χρωστᾶτε. Μή συνηθίζετε νά χρωστᾶτε. Κι ἄν καμμιά φορά χρωστᾶμε, νά τρέχουμε γρήγορα νά τά ξοφλοῦμε. Ἀκοῦστε: γρήγορα νά τρέχουμε νά ξοφλοῦμε. Μήν τά καταχρώμεθα. Μήν λέμε στόν ἄλλον, δώσ’ μου χρήματα καί δέν τά ἐπιστρέφουμε ποτέ. Προσέξτε, εἶναι ἁμαρτία. Εἶναι φοβερό πρᾶγμα. Λοιπόν, λέγει ὁ Ἀπόστολος: Κανένα λογαριασμό δέν θά χρωστς παρά μόνον ναν νεξοφλήτως θά τόν χρωστς. Τόν λογαριασμό τς γάπης. «Μηδενί μηδέν φείλετε μή τό γαπν λλήλους». κούσατε; Μηδενί –σέ κανέναν– μηδέν, τίποτα νά χρωστᾶτε· ἕνα χρέος· νά ἀγαπᾶτε τούς ἄλλους ἀνθρώπους. Μόνον γάπη μένει νεξόφλητη. Συνεπς, καί εραποστολή μένει νεξόφλητη.



Πρέπει νά συνειδητοποιῆ ὁ πιστός ὅτι ἔχει διαρκῶς ἀνεξόφλητο τό χρέος τῆς ἱεραποστολῆς. Δέν χρειάζονται εἰδικά προσόντα. Θέλετε ἀκόμη; Μόνο τρία χρειάζονται: πίστις, γάπη καί γνσις το Θεο. Ἡ πίστις, ἡ ἀγάπη καί ἡ γνῶσις τοῦ Θεοῦ. Δέν χρειάζεται οὔτε ἡ εὐγλωττία οὔτε ἡ πολλή, λεγομένη, θύραθεν γνῶσις καί σοφία οὔτε εἰδικά διπλώματα οὔτε ἄλλα προσόντα. Ἔχεις φλόγα στήν καρδιά σου; Πιστεύεις στόν Θεό; Τόν ἀγαπᾶς; Τόν γνωρίζεις τόν Θεό; Ἔχεις ἐμπειρία ἀπό τόν Θεό; Ἄρχισε νά ὁμιλῆς. Αὐτό πού θά πῆς θά πιάνη στίς καρδιές. Γιατί εἶναι καρπός τῆς πίστεως, τῆς ἀγάπης καί τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ.
κόμα, –παράξενο– οτε λικά πράγματα χρειάζονται. Σήμερα ξέρετε, ταν μιλμε γιά εραποστολή, λο μιλμε γιά χρήματα. χομε χρήματα; γαπητοί μου, τά λικά πράγματα δέν χρειάζονται γιά τήν πιτυχία τς εραποστολς. Θά μο πτε, εμαι οτοπιστής. Εμαι κτός πραγματικότητος. Μία γυνακα, μία γυνακα –στούς πρωτοχριστιανικούς χρόνους– ξεχριστιάνισε να μεγάλο μέρος το σωτερικο τς Μικρς σίας, μέ τί λέτε; Μ’ να σταυρό πό κληματόβεργα! Τίποτε λλο δέν εχε! Τίποτε λλο δέν εχε! λλά καί ο πόστολοι κατέκτησαν τόν κόσμον μέ τήν πτωχείαν των καί τήν σημότητά των. Τί εχαν ο πόστολοι; Εχαν λικά μέσα; Εχανε συντάξεις; Εχανε ταξίδια, χρήματα, πιστώσεις, πιχορηγήσεις; Τί εχαν ο πόστολοι; Στό βάθος, οτε λικά πράγματα χρειαζόμαστε. Γράφει πόστολος Παλος: «Διά δόξης καί τιμίας –πς κινετο!– διά δυσφημίας καί εφημίας, ς πλάνοι καί ληθες, ς γνοούμενοι καί πιγινωσκόμενοι, ς ποθνήσκοντες καί δού ζμεν, ς παιδευόμενοι καί μή θανατούμενοι, ς λυπούμενοι εί δέ χαίροντες, ς πτωχοί πολλούς δέ πλουτίζοντες, ς μηδέν χοντες καί πάντα κατέχοντες» (Β΄Κορινθίους, 6,8)
Εἶναι χαρακτηριστικό, ἀκόμη, ὅτι ἀποτεινόμενος ὁ Κύριος πρός τόν ἐπίσκοπον τῆς Φιλαδελφείας τοῦ ὑπενθυμίζει καί τοῦ λέγει: «ὅτι μικρᾶν ἔχεις δύναμιν καί ἐτήρησάς μου τόν λόγον καί οὐκ ἠρνήσω τό ὄνομά μου». Ποιά εἶναι αὐτή ἡ μικρά δύναμις; Εἶναι δυνατόν –πρώτον– νά ἀναφέρεται εἰς τό ὀλιγάριθμον τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Φιλαδελφείας –διότι ἦτο ἄσημος Ἐκκλησία ἀπό πλευρᾶς ἐξωτερικῆς ἐμφανίσεως– εἴτε εἰς τήν μετριότητα τῶν οἰκονομικῶν μέσων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Φιλαδελφείας εἴτε εἰς τά ἐξωτερικά προσόντα καί προτερήματα τοῦ ἐπισκόπου –ὅπως εἶναι ἡ σωματική ἀντοχή, ὅπως εἶναι ἡ εὐγλωττία– εἴτε μᾶλλον σέ ὅλα αὐτά. Σέ ὅλα αὐτά. Εἴδατε; «Ὅτι μικρᾶν ἔχεις δύναμιν καί ἐτήρησάς μου τόν λόγον καί οὐκ ἠρνήσω τό ὄνομά μου». Ποῖον λόγον; Ὅτι ἤσκησες ἱεραποστολήν. «Ἐγώ σοῦ ἤνοιξα πόρτα, ἐσύ τήν ἤσκησες καί δέν ἀρνήθηκες τό ὄνομά Μου, ἀλλά τό διδάσκεις, τό κηρύσσεις, τό ὁμολογεῖς». Πολλάκις, ὁ Κύριος δίδει –πολλάκις– μικρά κατά κόσμον δύναμιν, ὥστε οἱ ἐπιτυχίες τοῦ κηρύγματος τοῦ Χριστοῦ νά μήν εἶναι ἐπιτυχίες κατά κόσμον  –ὅπως εἶναι οἱ γνώσεις, εἶναι οἱ ρητορίες κτλ.– ἀλλά νά εἶναι ἐπιτυχία κατά Χριστόν. Ὁ ἀπόστολος ΙΙαύλος λέγει: «ἄν καί ἰδιώτης τῶν λόγων». Ἑρμηνεύει ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «ὁ Παῦλος ἰδιώτης;» –«Ἰδιώτης» θά πῆ ἀγράμματος– ἄν καί ἰδιώτης, ἀγράμματος εἰς τόν λόγον! Γράφει εἰς τούς Κορινθίους «δέν ἦρθα –λέγει, νά τί λέγει:– (Ἅ'Κόρ. Β 1-4.) «Καγῶ ἐλθῶν πρός ὑμᾶς, ἀδελφοί –λέει στούς Κορινθίους– ἦλθον οὐ καθ’ ὑπεροχήν λόγου –γιά νά σᾶς μιλήσω ὄμορφα– ἤ σοφίας, καταγγέλων ὑμῖν τό μαρτύριον τοῦ Θεοῦ. Καί ἐγώ ἐν ἀσθενείᾳ καί ἐν φόβῳ καί ἐν τρόμῳ πολλῶ ἐγενόμην πρός ὑμᾶς καί ὁ λόγος μου καί τό κήρυγμά μου οὐκ ἐν πειθοῖς ἀνθρωπίνης σοφίας λόγοις, ἀλλ’ ἐν ὑποδείξει Πνεύματος καί δυνάμεως». Ὁρίστε!
Ἀκόμη πρέπει νά σημειωθῆ ὅτι τίς εὐκαιρίες τίς δίδει μόνον ὁ Θεός. «Ἰδού –λέγει– δέδωκα ἐνώπιόν σου θύραν ἀνεωγμένην». Ἐγώ ἔδωσα σέ σένα θύρα ἀνεωγμένη, δέν τήν ἄνοιξες ἐσύ· ἐγώ τήν ἄνοιξα τήν πόρτα, λέγει ὁ Κύριος. Ἐμεῖς δέν ἔχουμε παρά νά ἀνακαλύπτωμε τίς εὐκαιρίες αὐτές καί νά τίς ἐκμεταλλευώμεθα. Ἄν ἀκόμη, εἰς τό ἱεραποστολικό μας ἔργον παρουσιάζονται δυσκολίες –πού ὁπωσδήποτε θά παρουσιάζονται δυσκολίες, εἶναι ἕνα στοιχεῖο γνησιότητας στό ἱεραποστολικό ἔργο νά παρουσιάζονται δυσκολίες– δέν πρέπει νά λησμονοῦμε ὅτι οὐδείς δύναται κλεῖσαι αὐτήν. Τό εἶπε ὁ Κύριος. Δέν μπορεῖ νά κλείση κανένας τήν πόρτα. Δυσκολίες; Δυσκολίες! Ἀλλά κανείς δέν μπορεῖ νά κλείση τήν πόρτα. Διότι ὁ Χριστός εἶναι «Ὁ ἔχων τήν κλεῖν τοῦ Δαυίδ, ὁ ἀνοίγων καί οὐδείς κλείσει καί ὁ κλείων καί οὐδείς ἀνοίξει».
Ἄν πιέζη ἀκόμη, τό στῆθος τοῦ πιστοῦ ὁ ὄγκος τοῦ κακοῦ –ὅπως εἶναι ἡ ἐποχή μας– καί τῆς ἀπιστίας καί τῆς ἀρνήσεως, δέν ἔχει παρά νά μελετήση τό τί συνέβη εἰς τόν Ἀπόστολον Παῦλον ὅταν ἐπεσκέφθη τήν Κόρινθον, –πού ἐτρόμαξε ἀπό τήν διαφθορά της– τότε, στά μισά του πρώτου αἰῶνος -τό 51 εἶχε ἔρθει- ἐτρόμαξε ἀπό τήν διαφθορά τῆς Κορίνθου. Σκέτη πορνική πόλις. Καί λέγει «πῶ, πῶ! Νά φύγω, νά φύγω, νά φύγω». Καί ἐμφανίζεται ὁ Κύριος καί τοῦ λέγει τοῦ Παύλου (Πράξεις 18,10): «Μή φοβοῦ, ἀλλά λάλει καί μή σιωπήσης, διότι λαός ἐστί μοι πολύς ἐν τῆ πόλει ταύτη». Καί ἔμεινε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δέκα ὀκτώ μῆνες, κηρύσσων Χριστόν εἰς τήν Κόρινθον.
Ἀκόμη, ὁ προφήτης Ἠλίας, ἀγαπητοί μου, παρεπονεῖτο ὅτι ἔμεινε μονότατος, ἐνῶ ἕνα πλῆθος λαοῦ –ἔξι χιλιάδες ἄνδρες– δέν εἶχαν κάμψει γόνυ στόν Βάαλ καί ἔμειναν πιστοί εἰς τόν ἀληθινόν Θεόν. Ποτέ, λοιπόν, δέν πρέπει νά καταλάβη ἡ ἀπογοήτευσις τήν ψυχή μας. Ἴσως, νά πῆ κάποιος: «Χαμένος κόπος· χαμένος κόπος!» Νά, εἶπα. Δέν βλέπεις τώρα τί κάνει; Θά ’χα πολλές προσωπικές ἱστορίες νά σᾶς πῶ, ἀλλά ἀρκοῦμαι σ’ αὐτό πού λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Ἴσως μοῦ πῆς –λέγει– ὅτι αὐτός πού ἄκουγε χθές τό κήρυγμά σου, τώρα τό βράδυ εἶναι στό ἀπέναντι καπηλιό καί πίνει κρασί. Καί τί ἔκανες; Θά σοῦ ἀπαντήσω. Ναί, εἶναι στό καπηλιό καί πίνει κρασί. Ἀλλά δέν τό πίνει ὅπως θά τό ἔπινε ἄν δέν ἄκουγε τό κήρυγμά μου». Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει ὅτι πίνει τό κρασί, ἀλλά τόν τρώει κι ὁ λόγος ὁ δικός μου. Αὐτά πού τοῦ εἶπα τόν βασανίζουν. Κι αὐτά μποροῦν νά γίνουν αἰτία νά ἐπιστρέψη.
Ἐν τούτοις, καί σέ τόπο καί σέ χρόνο ἀπροσδόκητον, μποροῦμε, ἀγαπητοί μου, νά δοῦμε τό ἀποτέλεσμα τοῦ κόπου μας. Σᾶς εἶπα, θά ’χα πολλές ἱστορίες νά σᾶς διηγηθῶ· δέν παίρνει ὁ χρόνος. Ἀλλά μήν ξεχνᾶμε ὅτι ἄν δέν θερίσουμε, δέν ἐστάλημεν γιά νά θερίσουμε ἀλλά γιά νά σπείρουμε. Ὁ ἱεραπόστολος δέν θερίζει· ὁ Θεός θερίζει. Ἐμεῖς θά σπείρουμε· ἐμεῖς θά ποῦμε. Τό παρακάτω ὁ Θεός θά τό κάνη. Θά θερίση ὁ Θεός ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως. Αὐτό εἶναι δικό Του θέμα. Δέν εἶναι δικό μας θέμα. Στίς ἀντιξοότητες τέλος, πρέπει νά δεχόμεθα τήν βεβαίωσι τοῦ Κυρίου πού λέγει στόν Ἀπόστολο Παῦλο «Μή φοβοῦ, διότι ἐγώ μετά σοῦ». Πότε τοῦ το ’χε πῆ αὐτό; Ἅμα ἦταν στήν Ἱερουσαλήμ. «Μή φοβᾶσαι, ἐγώ εἶμαι μαζί σου». Ἔτσι ἀγαπητοί μου, ἄν ἀγαπᾶμε τόν Κύριο καί πιστεύομε βαθειά εἰς Αὐτόν, ἐμεῖς πρῶτοι θά κινήσουμε νά κάνουμε ἱεραποστολή. Πρίν προλάβη ὁ Κύριος νά μᾶς πῆ: «πήγαινε ἐκεῖ καί πές ἐκεῖνο κι ἐκεῖνο». Γιατί; Διότι θά ἔχομε φιλοτιμηθεῖ ἀπό τήν ἀγάπη μας πρός τόν Χριστόν. Αὐτός πού ἀγαπᾶ εἶναι καί φιλότιμος ἄνθρωπος. Εἶναι καί φιλότιμος ἄνθρωπος. Ἔτσι λοιπόν, θά σπεύσωμε φιλοτιμούμενοι νά μιλήσωμε γιά τόν Χριστό, νά τόν κηρύξουμε παντοῦ· στό σπίτι μας, στό δρόμο, στό λεωφορεῖο, στήν ἐργασία, στήν ἐξοχή, παντοῦ. Εὐκαίρως–ἀκαίρως.
Ἡ ἱεραποστολή μας θά εἶναι ἡ καλυτέρα ἔκφρασις τῆς ἀγάπης μας πρός Ἐκεῖνον καί τήν Ἐκκλησίαν Του.


Από το ορθόδοξο ιεραποστολικό περιοδικό « ΠΟΡΕΙΑ ΑΓΑΠΗΣ», (Λάρισα 2410286524 / 6944277131)