Ιεραποστολή από την έρημο
Ο Γέροντας Παΐσιος ποτέ δε ταλαντεύθηκε στο θέμα ησυχία ή ιεραποστολή. Όπως εκφράστηκε κάποτε για τον εαυτό του, ήταν μοναχός ησυχαστής. Προσευχόταν για τη σωτηρία όλων. Είχε την επιθυμία όλοι οι άνθρωποι να γνωρίσουν τον Θεό. Παρ’ ότι μοναχός, σε όλη του την ζωή ευηγγελίζετο Χριστό. Η μεγάλη χάρι που αξιώθηκε να λάβει, «ου κενή εγενήθη»(Α΄ Κορ. ιε΄, 10).
Επιτέλεσε αποστολικό έργο από την έρημο. Βοήθησε πλήθη ανθρώπων. Με αυτήν την έννοια ο γέροντας ήταν ασκητής και ιεραπόστολος. Η ιεραποστολή του ήταν το ξεχείλισμα της αγάπης του για τον κόσμο, η «περίσσεια» της θείας χάριτος. Έμοιαζε με πλούσιο πνευματικά άνθρωπο, που είχε τη δυνατότητα να θρέψει πολλούς πεινασμένους. Δεν εξέρχονταν από το Άγιον Όρος για να διδάσκει, ούτε ανέλαβε ιεραποστολικές αποδημίες σε μακρινές Ηπείρους. Παρέμεινε στην έρημο ασκούμενος, και ο Θεός οδηγούσε κοντά του ανθρώπους από τις πέντε Ηπείρους.Η ιεραποστολική του προσφορά ήταν ουσιαστική και αποτελεσματική, γιατί έβγαινε μέσα από την άσκηση και συνοδευόταν από αυτήν. Ό,τι έλεγε, πρώτα το είχε ζήσει ο ίδιος. Και μόνο το φωτεινό του παράδειγμα αποτελεί διδαχή και ιεραποστολή.
Η κυριότερη προσφορά του γέροντα είναι το παράδειγμά του. Ανέδειξε τον ευατό του πρότυπο, αφού απεξεδύθει τον παλαιό άνθρωπο, ελάμπρυνε το «κατ’ εικόνα», έγινε μιμητής Χριστού, «τύπος των πιστών», εικόνα έμψυχη του πρωτοκτίστου κάλλους. Επαλήθευσε το Ευαγγέλιο και επιβεβαίωσε με τη ζωή του τα υπερφυσικά γεγονότα της Αγίας Γραφής. Αυτό το κατόρθωμα του είναι ουσιαστική προσφορά με διαχρονική αξία, και απ΄ αυτό λαμβάνουν κύρος και χάρι ό,τι είπε, έπραξε και πρόσφερε ο Γέροντας.
Ως στύλος φωτός οδηγεί σε θεογνωσία και σε αγώνες πνευματικούς. Φανέρωνε τον Θεό στους ανθρώπους. Απέδειξε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι «χθές και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας», και παρέχει πλούσια την χάρι του στους αξίους. Βεβαίωσε ότι τα υπερφυσικά γεγονότα της Αγίας Γραφής είναι πραγματικά και προσιτά. Η γραπτή του κληρονομιά επίσης αποτελεί συνεχές κήρυγμα και ουσιαστική βοήθεια σε μοναχούς και λαϊκούς.
Ο Γέροντας χαιρόταν, όταν κάποιος του έλεγε ότι θέλει να γίνει ιεραπόστολος και τον βοηθούσε να γίνει σωστός ιεραπόστολος. Εκφράζοντας τη γνήσια ορθόδοξη αντίληψη περί ιεραποστολής, θεωρούσε απαραίτητο να αρχίσει την ιεραποστολή από τον εαυτό του. Πρώτα να αγιασθεί αυτός για να αγιάσει και άλλους. Ο εαυτός μας τίθεται ως θεμέλιο στην ιεραποστολική δράση. Αν καταπέσει, κινδυνεύει όλο το έργο. Επομένως το ζητούμενο είναι να λάβει ο άνθρωπος την χάρι, να αγιάσει. Από εκείνη τη στιγμή αρχίζει και η ουσιαστική ιεραποστολή του.
Έλεγε : «Αυτό το πνεύμα της ιεραποστολής, το μη ορθόδοξο, έχει μπει και σε εμάς. Δε κοιτάμε τον εαυτό μας που είναι γεμάτος πληγές και βρωμάνε, αλλά πώς να σώσουμε τους άλλους. Αυτό το ελαφρό ιεραποστολικό πνεύμα είναι εμπόδιο για τον μοναχό. Ενώ, αν αρχίσουμε από τον εαυτό μας που έχει ατέλειωτη δουλειά, αν στραφούμε μέσα, τότε θα βοηθηθούνε και οι άλλοι. Μια μοναχή Ρωσίδα στους Αγίους Τόπους, στην Αγία Μαγδαληνή, κήρυττε με την παρουσία και τη σιωπή της, την πρόδιδε η θεία χάρις. Μόνο που την έβλεπες διδασκόσουν. Της έδωσα και το κομποσχοίνι μου».
Κάποιος του ζήτησε ευλογία να εργασθεί στην εξωτερική ιεραποστολή και ο Γέροντας απάντησε : «Για να πάει κάποιος στην ιεραποστολή και να έχει θετικά αποτελέσματα, πρέπει να είναι άγιος. Δε φθάνει να μάθει να οδηγεί αυτοκίνητο ή άλλα παρόμοια. Πρέπει να κάνει θαύματα! Όταν π.χ. συναντήσει σε κάποια γωνιά του δρόμου ένα μάγο, θα πρέπει να του κάνει κάποιο θαύμα, ώστε ο μάγος ο καημένος να πιστεύσει στον Χριστό». Και σε άλλον γνωστό ιεραπόστολο του είπε να ζήσει λίγα χρόνια σε μοναστήρι για πριν πάει στην ιεραποστολή.
Συνιστούσε : «Όταν έχουμε κάποιον ευλαβή ιερωμένο που αγαπά την άσκηση, δεν πρέπει να τον βγάζουμε στον κόσμο με την δικαιολογία ότι έχουμε ανάγκη. Όταν έχουμε μια πατάτα, πρέπει να την φυτέψουμε για να πάρουμε και άλλες και όχι να την φάμε αμέσως».
Η πλειονότητα των επισκεπτών του ανήκαν στη τάξη των λαϊκών. Από την πολυετή ενασχόλησή του με τα προβλήματά τους απέκτησε μεγάλη πείρα. Ως έμπειρος γιατρός γνώριζε να θεραπεύει τις πνευματικές ασθένειες.
Χωρίς να προσωποληπτεί, έδινε προτεραιότητα σε ορισμένες τάξεις ανθρώπων. Πρώτα σε αυτούς που είχαν ανάγκη πνευματική και ήταν ασθενείς και πονεμένοι.
Έπειτα προσπάθησε να βοηθήσει να δημιουργηθούν σωστές, χριστιανικές οικογένειες. Θεωρούσε μεγάλη υπόθεση μια καλή οικογένεια. Ενώ αντιθέτως έλεγε : « Η αρχή όλων των προβλημάτων πολλές φορές βρίσκεται στην οικογένεια. Σε μια διαλυμένη οικογένεια έχουν την αφετηρία τους ένα σωρό προβλήματα ».
Συνιστούσε στους συζύγους να ζουν πνευματική ζωή και να έχουν τον ίδιο Πνευματικό. Να διδάσκουν στα παιδιά την ευλάβεια με το παράδειγμά τους. « Ο καλύτερος πολύτεκνος είναι αυτός που βοηθά τα παιδιά του», δηλαδή τους δίνει πνευματικά εφόδια. Να εργάζεται μόνο ο πατέρας και η μητέρα να ασχολείται με τα παιδιά και με το σπίτι. Να μην έχουν κοσμικό φρόνημα, να ζουν με απλότητα, περιορίζοντας τα περιττά έξοδα και τις επιδείξεις. Τόνιζε ότι πολύ βοηθά η επικοινωνία με άλλες χριστιανικές οικογένειες.
Για την ανατροφή των παιδιών συμβούλευε : « Τα παιδιά για να πάρουν καλό δρόμο χρειάζεται πολύ προσευχή. Να μην τους δείχνουμε πολύ την αγάπη μας, γιατί θα γίνουν παλιόπαιδα και θα έχουν θράσος, αλλά ούτε και πολύ αυστηρότητα γιατί θα γίνουν αντάρτες. Το μυστικό είναι να ξέρεις πόσο θα σφίξεις το σχοινί. Τα παιδιά να μην μπαίνουν σε συζητήσεις των μέγαλων».
Ιδιαίτερα φρόντιζε για τους νέους. Να βρουν το δρόμο τους, να ζουν κοντά στον Θεό, να έχουν σεβασμό και ιδανικά. Πλούσιος του ζήτησε ευλογιά να κάνει κάποιο ίδρυμα, και ο γέροντας του είπε : « Να ασχοληθούμε λίγο με τους νέους», και καθ’ υπόδειξη του έκανε ίδρυμα για να βοηθά παιδιά με ειδικές ανάγκες.
Βοηθούσε επίσης και αυτούς που είχαν αξιώματα. Όχι από κολακεία ή από ιδιοτέλεια, αλλά για να μπορέσουν και αυτοί τίμια και ευσυνείδητα να βοηθήσουν άλλους μέσω της υψηλής τους θέσης.
Στα ενδιαφέροντα του Γέροντα για να βοηθήσει τους αδελφούς που αγωνίζονται μέσα στο κόσμο εντάσσεται και η προσπάθειά του να συγγράψει ένα βιβλίο με παραδείγματα ενάρετων λαϊκών. Είχε αρχίσει τη συγγραφή αυτού του βιβλίου, αλλά η κοίμησή του το άφησε ημιτελές. Έλεγε : « Αντί να χτυπά κανείς σήμερα τις αταξίες (δηλαδή να ελέγχει τις αμαρτίες) των ανθρώπων, πιο καλά είναι να προβάλλει τα πραγματικά αστέρια(ενάρετους χριστιανούς). Και υπάρχουν ευτυχώς αρκετά. Ξέρω πολλά παραδείγματα».
«Αυτοί έχουν φτάσει σε καθαρότητα, και επειδή ο λόγος του Θεού είναι καθαρός, καταλαβαίνουν το Ευαγγέλιο και μπορούν να δεχθούν θείο φωτισμό. Με το λογισμό τους αδικούν μόνο τον εαυτό τους».(Δηλαδή δίνουν πάντα δίκαιο στους άλλους και κατακρίνουν τον εαυτό τους).
Ο Γέροντας χωρίς να είναι κοινωνικός εργάτης και ιεραπόστολος, βοήθησε από την έρημο πολλούς, ακόμα και την εξωτερική ιεραποστολή. Αναφερόμενος στη διάδοση του Ευαγγελίου είπε : « Θα έρθει εποχή που θα διψούν πολλοί να μάθουν για το Χριστό και την Ορθοδοξία. Έτσι θα κηρυχθεί το Ευαγγέλιο σ’ όλο το κοσμό».
Από το βιβλίο «ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ», Ιερομονάχου Ισαάκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου