Μπες και Δες

Δεν είναι πάντα στη ζωή μας απαραίτητα τα χρήματα, μπορούμε να προσφέρουμε στον συνάνθρωπό μας και με λίγη καλή θέληση. Χρήματα μπορεί να μην υπάρχουν, όμως πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν άνθρωποι που θα χαρίσουν λίγα χαμόγελα… Μάθε για την ομάδα μας … Βοήθησε και εσύ ……

Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως


Το Ζωοποιόν Ξύλον
“Τη αυτή ημέρα. Κυριακή Τρίτη των Νηστειών,
Την προσκύνησιν εορτάζομεν
Του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού”.

Βρισκόμαστε στο «στάδιο των αρετών», την Αγία και Μεγάλη Σαρακοστή. Οι «βουλόμενοι αθλήσαι» ως Ορθόδοξοι, αγωνίζονται «τον καλόν της νηστείας αγώνα», ώστε ν΄αξιωθούν με τη χάρη του Θεού «κατιδείν το πάνσεπτον Πάθος Χριστού του Θεού  και το Άγιον Πάσχα πνευματικώς εναγαλλιώμενοι».
Αγωνίζονται απέχοντες όχι μόνο από τα διάφορα φαγητά (κρέας, ψάρι, γάλα, αυγά κ.λ.π.) αλλά προπάντων από την αμαρτία, σύμφωνα και με την προτροπή ενός τροπαρίου: «…αγνίσωμεν την ψυχήν, την σάρκα καθάρωμεν νηστεύσωμεν ώσπερ εν τοις βρώμασιν εκ παντός πάθους, τας αρετάς τρυφώντες του Πνεύματος..», διότι, «αληθής νηστεία η των κακών αλλοτρίωσης, εγκράτεια γλώσσης, θυμού αποχή, επιθυμιών χωρισμός, καταλαλιάς, ψεύδους και επιορκίας», όπως υπογραμμίζει η υμνολογία της Καθαράς Δευτέρας.
Ο αγώνας είναι σκληρός, τραχύς και δύσκολος. Τα βραβεία, όμως, που προορίζονται για όσους θ’ αγωνιστούν καλώς μέχρι το τέλος, είναι μεγάλα και σπουδαία: - Άνετο ανέβασμα στους ουρανούς, όπου οι χορείες των Αγγέλων με ασίγητες φωνές την αδιαίρετη υμνούν Τριάδα, «καθορώσαι το αμήχανον κάλλος και δεσποτικόν».
Απόλαυση « ξενίας δεσποτικής και αθανάτου τραπέζης». Σωτηρία ,Παράδεισος, Βασιλεία Θεού δηλαδή! Γι΄αυτό και ο αντίδικος των Χριστιανών, ο «όφις ο αρχαίος» ( Αποκ.12:9), με ζηλοφθονία και λύσσα επιχειρεί να κάμψει, ν ‘  αποθαρρύνει και ν ‘ απογοητεύσει τους αγωνιστές, ώστε να εγκαταλείψουν  τον αγώνα και να τους κερδίσει αυτός μέσω της αμέλειας, της εγκράτειας, της καλοπέρασης και των ηδονικών απολαύσεων!
Είναι ανάγκη, λοιπόν, να ενισχυθούν οι αγωνιστές Χριστιανοί! Γι’ αυτό τον σκοπό, μετά τη συμπλήρωση τριών εβδομάδων νηστείας, κατά την τρίτη δηλαδή Κυριακή της Σαρακοστής, η Μητέρα μας η Εκκλησία προβάλλει σε προσκύνηση τον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό του Σωτήρος Χριστού και απευθύνει σε όλους : «Τον Σταυρόν η γη σύμπασα προσκυνησάτω, δι’ ούπερ έγνωκε Σε προσκυνείν, Λόγε».
Ο Τίμιος Σταυρός για μας τους Ορθόδοξους έχει ιδιαίτερη φυσιογνωμία. Τον προσφωνούμε και τον επικαλούμαστε ως πρόσωπο. «Σταυρέ του Χριστού, σώσον ημάς τη δυνάμει Σου», τον παρακαλούμε, ενώ επίσης του απευθύνουμε και χαιρετισμούς: «Χαίροις ο του Κυρίου Σταυρός», «Χαίρε, Ξύλον μακάριον» κ.λ.π. Τον θεωρούμε σύμβολο χαράς. Όχι λύπης! Δι’ αυτού «των δακρύων εξηφανίσθη κατήφεια, και του θανάτου των παγίδων ερρύσθημεν, και προς άληκτον ευφροσύνην μετήλθομεν». Είναι «της Εκκλησίας ο ωραίος Παράδεισος», το ξύλον της αφθαρσίας, το εξανθήσαν ημίν αιωνίου δόξης την απόλαυσιν». Είναι η θύρα του Παραδείσου, ο στηριγμός των πιστών,  της Εκκλησίας το περιτείχισμα! Με τη δύναμη του εκδιώκονται οι φάλαγγες των πονηρών δαιμόνων. Δια του Σταυρού εξαφανίστηκε η κατάρα και καταργήθηκε και καταπόθηκε η δύναμη του θανάτου και υψωθήκαμε απ’ τη γη στα ουράνια, όπως διακηρρύσουν οι γλυκύτατοι ύμνοι της ημέρας. Τον θεωρούμε σύμβολο αναστάσεως και αφθαρσίας. Όχι θανάτου! Γι’ αυτό τον τοποθετούμε στους τάφους των κεκοιμημένων μας, σε ένδειξη και βεβαίωση της αναμενόμενης αναστάσεως τους!
Καθώς προσκυνούν το «Ζωοποιόν Ξύλον» οι πιστοί, αναλογίζονται τα σωτήρια Πάθη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, που υπέστη πάνω στον Σταυρό. Τους φρικτούς πόνους, τους ονειδισμούς, τη δίψα, τον καύσωνα, τις ύβρεις, τις βλασφημίες, τον ποτισμό με ξύδι και χολή και τέλος, τον θάνατο, τον οποίο θεληματικά υπέμεινε προς χάριν μας! Έτσι παρηγορούνται για τη μικροταλαιπωρία που γίνεται στο σώμα από τη νηστεία, παίρνουν δύναμη για να συνεχίσουν τον αγώνα τους και φιλοτιμούνται να εντείνουν την προσπάθειά τους για να νικήσουν τον «βύθιο δράκοντα», τον εχθρό της σωτηρίας μας. Ακόμη, χαρά της Ζωής, πρέπει απαραιτήτως να πάρουν μέρος και στη θλίψη του Σταυρού, με θεληματική κακοπάθεια και υπομονή!
Η εορτή της προσκυνήσεως του «Μακαρίου Ξύλου» -κατά το Συναξάρι της ημέρας- είναι για τους πιστούς ότι ένα σκιερό δένδρο στη μέση του δρόμου γι’ αυτούς που διανύουν μακρύ και τραχύ δρόμο σε καιρό καύσωνος! Με την προβολή του Τιμίου Σταυρού στη μέση της πικρής για το σώμα περιόδου της νηστείας, παίρνουμε γλυκασμό, όπως το πικρό νερό της πηγής Μερρά, μέσα στο οποίο ο Μωυσής έβαλε το ξύλο (προεικόνισμα του Τιμίου Σταυρού!) και το μετέτρεψε σε γλυκό, και παρηγορούμαστε ώσπου να φτάσουμε στη νοητή Ιερουσαλήμ δια της Αναστάσεως του Χριστού.
Ανάμεσα στον Σταυρό και την Ανάσταση υπάρχει στενός, άρρηκτος δεσμός. Εμείς οι Ορθόδοξοι, το Μυστήριο του Σταυρού το κατανοούμε μέσα στο φως του Μυστηρίου της Αναστάσεως και το Μυστήριο της Αναστάσεως μέσα στην οδυνηρή εμπειρία της καμίνου του Σταυρού! Το Πάσχα μας είναι «Σταυροαναστάσιμο»! Αυτό φανερώνει και ο ύμνος που ψάλλεται σήμερα, έναν ολόκληρο μήνα πριν από το Πάσχα, στη θέση του Τρισάγιου Ύμνου: «Τον Σταυρόν Σου προσκυνούμεν, Δέσποτα, και την αγίαν Σου Ανάστασιν δοξάζομεν».
Καθώς σκύβουν, λοιπόν, και προσκυνούν τον Τίμιο Σταυρό  σήμερα, στη μέση σχεδόν της Σαρακοστής, όσοι με σύντονη άσκηση και επιμελή εργασία του θελήματος του Θεού και με διαρκή υπαρξιακή μετάνοια σταυρώνονται μαζί με τον Κύριο, λαμβάνουν και σίγουρη την ελπίδα της Αναστάσεως, του φωτός της οποίας είθε κανένας από τους πιστούς να μη στερηθεί!

Πηγή : Από το βιβλίο «Οσμή ζωής» του Μητροπολίτου Προικοννήσου Ιωσήφ

Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΗΜΟΥΝ ΕΛΛΗΝΙΔΑ…


(Επιστολή από την πρώτη Ταϊβανέζα Ιεραπόστολο Πελαγία Υu)


Είμαι Κινέζα, γεννήθηκα στην Ταϊβάν και το χριστιανικό μου όνομα είναι Πελαγία. Ήμουν προτεστάντισσα και χρειάστηκαν πέντε χρόνια για να γίνω Ορθόδοξη. Μου αρέσει να διαβάζω την Αγία Γραφή και έχω όλες τις εκδόσεις της στα κινεζικά.
Έχω επισκεφθεί την Ελλάδα και διαπίστωσα ότι είναι μια πολύ ξεχωριστή χώρα. Ταξιδεύοντας στην πατρίδα σας, πριν φθάσω ακόμα, μέσα στο αεροπλάνο διαπίστωσα πόσο διαφορετικοί είναι οι Έλληνες, πόσο ξένοιαστα μιλούσαν, πώς γελούσαν και πώς χειροκροτούσαν τον πιλότο κατά την προσγείωση, πράγμα απίστευτο για μας τους Ασιάτες που είμαστε συντηρητικοί και δεν εκδηλώνουμε τα συναισθήματά μας. Τώρα πια ξέρω ότι η ελευθερία έχει μέσα της λίγο πάθος και λίγο ένταση φωνής.
Στην Ελλάδα επισκέφθηκα πολλές εκκλησίες, συμμετείχα στη Θεία Λειτουργία και όταν κοινωνούσα τα Άχραντα Μυστήρια έκλαιγα, παρόλο που δεν καταλάβαινα την ελληνική γλώσσα γιατί η Ορθόδοξη πίστη είναι ίδια.
Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, να είχα γεννηθεί Ορθόδοξη να μεταλάβαινα τη Θεία Κοινωνία και να φιλούσα τις Άγιες Εικόνες από τα βρεφικά μου χρόνια μέχρι τον θάνατό μου.
Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, γιατί αντί της Θείας Κοινωνίας τρώμε και πίνουμε τα φαγητά των ειδώλων.
Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, για να γεμίζουν τα αυτιά μου από Άγιους Ύμνους.
Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, που τα αυτιά μας είναι γεμάτα με ήχους από τις σούτρες και τα ουρλιαχτά των ειδώλων.
Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, για να οσφραίνομαι τη γλυκιά ευωδία του λιβανιού.
Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, που η όσφρησή μας είναι γεμάτη από καπνούς από τις θυσίες στα είδωλα.
Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, ώστε τα χέρια μου να αγγίζουν τις εικόνες, τα Άγια Λείψανα και να αγκαλιάζουν την αγάπη του Χριστού.
Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, που τα χέρια μας αγγίζουνε είδωλα, ειδωλόθυτα και αγκαλιάζουν το τίποτα.
Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, να ανάβω λαμπάδες στον Χριστό και όχι όπως εδώ που καίμε χρήματα για τα φαντάσματα.
Έψαχνα την αλήθεια, χρησιμοποιώντας περισσότερες από 30 διαφορετικές εκδόσεις της Αγίας Γραφής, οι οποίες δυστυχώς όλες τους είναι γεμάτες λάθη (μεταφρασμένες από ετεροδόξους).
Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, ώστε να μπορώ να διαβάζω την Καινή Διαθήκη στο πρωτότυπο!
Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, γιατί έχουμε μάτια κι όμως είμαστε τυφλοί.
Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, για να μπορώ να βλέπω παντού τη χάρη του Θεού.
Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, γιατί βλέπουμε παντού ναούς ειδώλων.
Ναι, είμαι Ορθόδοξη, αλλά ως Ταϊβανέζα, τα Ορθόδοξα βιώματά μου είναι φτωχά.
Κλαίω για μένα γιατί δεν έχω τη δυνατότητα να δείξω στους συμπατριώτες μου το μεγαλείο της πίστης μας… Οι άνθρωποι εδώ θέλουν να δουν σημεία και θαύματα…
Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, γιατί δεν έχουμε τη χάρη να βλέπουμε και να ακούμε τόσα θαύματα, τόσα άγια λόγια που έχετε δει και ακούσει 2000 χρόνια στην Ελλάδα και που ακόμα βλέπετε… Η Ταϊβάν δεν είναι ορθόδοξη χώρα, οι γιορτές μας δεν μοιάζουν καθόλου με τις δικές σας.
Λυπάμαι που στην Ελλάδα έχετε τόσο όμορφα βουνά, που τα καίτε και δεν τα φροντίζετε, αλλά θαυμάζω που σχεδόν κάθε βουνό έχει κι ένα μοναστήρι. Εμείς έχουμε τόσο όμορφα βουνά, αλλά γεμάτα από ναούς, μοναστήρια και είδωλα βουδιστικά.
Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα ώστε να μπορώ να πάω να προσευχηθώ σε κάποιο μοναστήρι εύκολα.
Κλαίω για μένα και τους συμπατριώτες μου. Πρώτη φορά πήγα σε Μοναστήρι, στην Ιερά Μονή Τίμιου Πρόδρομου, στο Πήλιο. Ταξίδεψα από την Ταϊβάν στην Ελλάδα 16 ώρες με το αεροπλάνο, μερικές ώρες με το τραίνο ως τη Λάρισα και άλλη μία ώρα, με το αυτοκίνητο της Μονής, που το οδηγούσε μια αδελφή…
Είδα τα παλιά ερείπια της Ιεράς Μονής, είδα τόσα αλλά μέρη στην Ελλάδα εγκαταλελειμμένα και μάτωσε η καρδιά μου. Στην Ταιβάν δεν έχουμε τόσο αρχαία Άγια και όμορφα μέρη, αλλά εσείς δεν τα εκτιμάτε.
Κλαίω που δεν έχουμε εδώ όμορφες εικόνες. Κλαίω γιατί νοιώθω τον Χριστό αδύναμο, γυμνό.
Έλληνες, νομίζετε ότι είστε φτωχοί με την κρίση που διέρχεστε αλλά δεν ξέρετε πόσο πλούσιοι είστε.
Η Ταιβάν είναι χώρα με μεγάλη ανάπτυξη αλλά βρίσκεται στο σκοτάδι του σατανά και η πνευματική μας ζωή είναι κενή.
Στην Ελλάδα είδα πολλούς Έλληνες, ιδίως τις Κυριακές, να γλεντάνε να πίνουν και να μην πηγαίνουν στην εκκλησία. Εδώ όμως στην Ταϊβάν οι συμπολίτες μου αλλά κυρίως οι νέοι, ακόμα και να ήθελαν να έρθουν στην εκκλησία μας είναι σχεδόν αδύνατο, διότι η μόνη Ορθόδοξη εκκλησία που υπάρχει είναι ένα δωμάτιο στον 4ο όροφο μιας πολυκατοικίας στην άκρη της Ταϊπέι και πολλές φορές πολύς κόσμος μένει έξω από την Εκκλησία γιατί ο χώρος είναι μικρός.
Αδελφοί και αδελφές μου στην Ελλάδα, παρόλο που είμαι πνευματικά ανάπηρη, έχω ακόμα τα πόδια μου ζωντανά ώστε να γονατίσω μπροστά σας και να ζητιανέψω.
Θα παρακαλέσω να με θεωρήσετε σαν τον φτωχό Λάζαρο, να μας θρέψετε με τα απομεινάρια του πνευματικού πλούτου που έχετε, να μας ρίξετε μερικά ψίχουλα από τα αποφάγια σας, από τα αφιερώματα που χαρίζετε στις εκκλησίες σας, από τα πολλά εκκλησάκια που έχετε σε κάθε γωνιά της πατρίδος σας.
Το Ορθόδοξο ποίμνιο μας όπως γνωρίζετε είναι μικρό, λιγότερο από εκατό ψυχές. Δεν είμαστε πλούσιοι. Δεν έχουμε τη δύναμη να αγοράσουμε μια καλή αίθουσα μέσα στην πόλη για να καλύψουμε τις λατρευτικές μας ανάγκες, τις κατηχήσεις, τα μαθήματα που παραδίδει ο π. Ιωνάς και να προσελκύσουμε τους νέους κυρίως όσους θέλουν να μας γνωρίσουν από κοντά. Αυτούς που μέχρι τώρα πληροφορούνται για την ύπαρξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ταϊβάν μέσω διαδικτύου.
Δεν σας ζητώ να χτίσουμε Εκκλησία. Θα κόστιζε εκατομμύρια. Βοηθήστε μας μόνο να αγοράσουμε ένα μεγαλύτερο χώρο στο κέντρο της πρωτεύουσας τον οποίο θα μετατρέψουμε σε Εκκλησία για χάρη του έθνους μου, των αδελφών μου, που δεν άκουσαν και δεν γνώρισαν ποτέ τον Χριστό μας. Είμαστε 23.000.000 άνθρωποι! Κι όμως σας έχουμε ανάγκη…
Αδέλφια μου αν χρειαστεί να δουλέψω για σας, για να ξεπληρώσω λιγάκι την αγάπη σας, θα το κάνω με όλη μου την καρδιά και σε όλη μου τη ζωή.
Ευχαριστώ και να με συγχωρείτε.
Πελαγία Υu

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

Λίγες σκέψεις πάνω στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Α΄Κυριακής των Νηστειών


Στην Εκκλησία ακούγεται την πρώτη Κυριακή της Μ. Σαρακοστής, την Κυριακή της Ορθοδοξίας το παρακάτω ευαγγελικό ανάγνωσμα από τον Ευαγγελιστή Ιωάννη (Ιωάν.ά 44-52) :
44 Τ παύριον θέλησεν   ησος ξελθεν ες τν Γαλιλαίαν· κα ερίσκει Φίλιππον κα λέγει ατ· κολούθει μοι. 45 ν δ Φίλιππος π Βηθσαϊδά, κ τς πόλεως  νδρέου κα Πέτρου. 46 ερίσκει Φίλιππος τν Ναθαναλ κα λέγει ατ· ν γραψε Μωϋσς ν τ νόμ κα ο προφται, ερήκαμεν,  ησον τν υἱὸν το  ωσφ τν π Ναζαρέτ. 47 κα επεν ατ Ναθαναήλ· κ Ναζαρτ δύναταί τι γαθν εναι; λέγει ατ Φίλιππος· ρχου κα δε. 48 εδεν   ησος τν Ναθαναλ ρχόμενον πρς ατν κα λέγει περ ατο· δε ληθς  σραηλίτης ν δόλος οκ στι. 49 λέγει ατ Ναθαναήλ· πόθεν με γινώσκεις; πεκρίθη  ησος κα επεν ατ· πρ το σε Φίλιππον φωνσαι, ντα π τν συκν εδόν σε. 50 πεκρίθη Ναθαναλ κα λέγει ατ· ραββί, σ ε υἱὸς το Θεο, σ ε βασιλες το  σραήλ. 51 πεκρίθη  ησος κα επεν ατ· τι επόν σοι, εδόν σε ποκάτω τς συκς, πιστεύεις; μείζω τούτων ψει. 52 κα λέγει ατ· μν μν λέγω μν, π’ ρτι ψεσθε τν ορανν νεγότα, κα τος γγέλους το Θεο ναβαίνοντας κα καταβαίνοντας π τν υἱὸν το νθρώπου.
Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης για άλλη μια φορά μας πληροφορεί πως πριν την έλευση του Χριστού στη γη πολλοί άνθρωποι μεταξύ αυτών και οι Άγιοι Απόστολοι μελετώντας τις προφητείες περί ελεύσεως του Χριστού πάνω στη γη περίμεναν και είχαν το μεγάλο πόθο να συναντήσουν και να γνωρίσουν τον Χριστό μας. Δυο από αυτούς ήταν και οι μετέπειτα Απόστολοι Φίλιππος και Ναθαναήλ. Μετά τη συνάντηση του Αποστόλου Φίλιππου με τον Χριστό και το κάλεσμα του από Αυτόν βρίσκει τον Ναθαναήλ  και με χαρά του αναγγέλλει την ευχάριστη είδηση «ερίσκει Φίλιππος τν Ναθαναλ κα λέγει ατ· ν γραψε Μωϋσς ν τ νόμ κα ο προφται, ερήκαμεν,  ησον τν υἱὸν το  ωσφ τν π Ναζαρέτ». Από τη λέξη «ερήκαμεν» βλέπουμε τη λαχτάρα και τον πόθο που είχαν αυτοί οι δύο Απόστολοι να γνωρίσουν τον Χριστό μας.
Στο πρόσωπο του Ναθαναήλ βλέπουμε τον κάθε άνθρωπο στις μέρες μας, από οποιαδήποτε Ήπειρο, που διψάει να μάθει την αλήθεια και αυτός που με ειλικρίνεια αναζητά και θέλει να βρει την αλήθεια στην πραγματικότητα ψάχνει να βρει τον Χριστό που είπε εγώ ειμί η Αλήθεια. Ο Χριστός βρίσκεται μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και μπορεί να τον γνωρίσει όποιος ποθεί και λαχταρά να βρει την αλήθεια μέσα στα μυστήρια της Εκκλησίας και με προϋπόθεση τον αγώνα της κάθαρσης από την αμαρτία. Η συνάντηση και η γνωριμία με τον Χριστό ανοίγει την θύρα της Βασιλείας των Ουρανών. Στο πρόσωπο αυτού του Αποστόλου καθρεπτίζονται όλοι οι άνθρωποι εκείνοι που με ειλικρίνεια και χωρίς πονηριά αλλά με απλότητα και καθαρά κίνητρα επιθυμούν να μάθουν για την Ορθοδοξία, για τον Χριστό και να βαπτιστούν Ορθόδοξοι Χριστιανοί «δε ληθς  σραηλίτης ν δόλος οκ στι».
Ο Θεός γνωρίζει πότε κάποιος άνθρωπος στο κόσμο επιθυμεί να μάθει την αλήθεια και να ασπαστεί την Ορθοδοξία. Ως παντογνώστης γνωρίζει τα κρύφια της ψυχής όλων των ανθρώπων- όπως βλέπουμε και στο Απόστολο Ναθαναήλ «λέγει ατ Ναθαναήλ· πόθεν με γινώσκεις; πεκρίθη  ησος κα επεν ατ· πρ το σε Φίλιππον φωνσαι, ντα π τν συκν εδόν σε». Για αυτό το λόγο φωτίζει και ενδυναμώνει ανθρώπους να κηρύξουν το Ευαγγέλιο στους ανθρώπους αυτούς και σαν άλλοι Απόστολοι να καταφέρουν μέσα από την κατήχηση και το ποιμαντικό τους έργο να φέρουν τις ψυχές αυτών των ανθρώπων κοντά στο Θεό. 
Σήμερα η ιεραποστολική αυτή δράση της Εκκλησίας μας μπορεί να διακριθεί σε εσωτερική ιεραποστολή και εξωτερική ιεραποστολή. Στην εσωτερική ιεραποστολή η Εκκλησία μας προσπαθεί να μας αφυπνίσει πνευματικά και να μας βοηθήσει στο πνευματικό δρόμο προς τη σωτηρία της ψυχής μας. Αυτό το έργο γίνεται στα πλαίσια του ποιμαντικού έργου της Εκκλησίας μας δηλαδή μέσα από τα κηρύγματα των ιερέων τις Κυριακές, των ομιλιών των ιερέων και των ιεροκηρύκων στους ναούς, των κύκλων της Καινής Διαθήκης και των κατηχητικών συνάξεων μικρών και μεγάλων. Σε όλα αυτά καλό θα είναι να συμμετέχουμε όλοι μας γιατί πολύ βοηθάνε στον πνευματικό μας αγώνα προς σωτηρία της ψυχής μας. Στην εξωτερική ιεραποστολή η Εκκλησία στηρίζει το έργο των ιεραποστολικών κλιμακίων σε όλες τις Ηπείρους (Αφρική, Ασία, Αμερική) όπου υπάρχουν άνθρωποι που διψούν να μάθουν για την Ορθοδοξία. Καλό θα είναι να βοηθήσουμε και εμείς σε αυτό το έργο και μπορούμε να βοηθήσουμε πηγαίνοντας σε κάποιο ιεραποστολικό σύλλογο και να ρωτήσουμε πως μπορούμε να βοηθήσουμε σε αυτή την προσπάθεια.
Ιεραποστολή είναι ένα χρέος που απορρέει από την χριστιανική μας φύση και ταυτότητα. Αυτό βεβαίως δε σημαίνει πως υποχρεωτικά πρέπει να εγκαταλείψουμε την πατρίδα μας ή τα σπίτια μας και να γίνουμε ιεραπόστολοι, σε κάποια αφρικανική ή ασιατική χώρα. Ιεραπόστολοι είναι και όσοι βοηθούν με το παράδειγμα και με το λόγο τους, κάποιους συνανθρώπους τους, φίλους, γνωστούς, συγγενείς να γνωρίσουν τον αληθινό Θεό και να πιστέψουν σε Αυτόν. Είναι επίσης και όσοι βοηθούν είτε με τις προσευχές τους, είτε με κάποια υλική βοήθεια, τους ανθρώπους εκείνους, που βρίσκονται σε κάποιες μακρινές και αφιλόξενες χώρες και προσπαθούν να κηρύξουν και να διαδώσουν το Ευαγγέλιο του Χριστού σε ανθρώπους που δεν το έχουν μέχρι σήμερα γνωρίσει.
Τέλος θα πρέπει να τονίσουμε πως η ιεραποστολή δεν αποβλέπει στο να δημιουργήσει οπαδούς ή να κερδίσει εδάφη ή να επαίρεται για τα κατορθώματά της, αλλά στην ταπεινή και αποστολική διακονία προς σωτηρία ψυχών. Όλα πρέπει να γίνονται με αγάπη και φόβο Θεού. Αμήν.

Ανδριανάκης Νικόλαος

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Εμείς πόσο αγαπάμε τον πλησίον μας; - Πραγματική ιστορία ενός φυλακισμένου



                     Όταν ήμουν ακόμη στην Τσίτα, συνάντησα έναν φυλακισμένο, που σχεδόν κάθε φορά που με συναντούσε χαμογελούσε, και τραβώντας από την τσέπη του ένα χιλιομεταχειρισμένο Ευαγγέλιο στην σλαβονική, με ρωτούσε πως πρέπει να ζει κανείς σύμφωνα με το Ευαγγέλιο και τι πρέπει να κάνει για να κληρονομήσει τη βασιλεία του Θεού. Πάντοτε του έλεγα : « Με ζωντανή την αγάπη σου για τον Θεό και τον πλησίον σου θα ενσαρκώσεις μέσα σου ολόκληρο το Ευαγγέλιο». « Μιλήστε μου πιο απλά πάτερ μου, δεν το καταλαβαίνω πολύ καλά αυτό».
Αγαπητό μου παιδί, αγάπα το Θεό και τους ανθρώπους έτσι ώστε να μη ζεις πια εσύ, αλλά να ζει μέσα σου ο Θεός και ο πλησίον σου. Πάτερ μου είμαι κιόλας δεκαεπτά χρόνια στη φυλακή και σύντομα θα με στείλουν στα καταναγκαστικά έργα. Θα’ θελα πάρα πολύ πάτερ μου να μιλήσω λίγο μαζί σας. Ελάτε σας παρακαλώ να με βρείτε. Δεκαπέντε μέρες αργότερα ο φυλακισμένος ήρθε να με βρει με το Ευαγγέλιο πάντοτε στο χέρι. Ζήτησε την ευλογία μου και μου είπε ότι αυτές τις μέρες θα ζητούσε από τον διευθυντή της φυλακής να τον βάλει σε μοναχικό κελί. Πραγματικά η διεύθυνση απάντησε θετικά στην αίτησή του. Όταν σε λίγες μέρες ξαναπήγα στη φυλακή, ο διευθυντής μου είπε ότι ο φυλακισμένος του κελιού αριθμός τάδε ήθελε να μου μιλήσει. Πήγα. Ο φυλακισμένος με δέχτηκε με μεγάλη χαρά. Καθίσαμε και οι  δυο κατάχαμα.
Πάτερ μου, έχω ένα προαίσθημα ότι δεν θα ζήσω για πολύ ακόμη. Θέλω ν’ ανοίξω την καρδιά μου σ’ εσάς, σ’ εσάς και μόνο. Μόνο εσείς θα ξέρετε τι και ποίος είμαι. Κατάγομαι από τη Μόσχα και ήμουν πλούσιος. Παντρεύτηκα αλλά δεν κάναμε παιδιά. Γνώρισα τον επίσκοπο Μεθόδιο, αυτόν τον άγιο άνθρωπο που η κυβέρνηση εκτόπισε κάπου στη Σιβηρία. Παρ’ όλο που ανήκω στο σχίσμα των sans- Pretre, αυτός ο επίσκοπος, είχε μεγάλη επιρροή πάνω μου. Όταν τον αποχωρίστηκα, αποφάσισα με την ευλογία του να λέω αδιάκοπα το « Πάτερ ημών» . Αυτό στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο για μένα, αλλά ύστερα από δύο μήνες είχα τόσο πολύ ευεργετηθεί απ’ αυτό, ώστε μουρμούριζα αυτή την προσευχή ακόμα και στον ύπνο μου. Το παράδειγμά μου οδήγησε και τη γυναίκα μου να κάνει το ίδιο. Αυτό μας πρόσφερε πολύ γλυκύτητα και χαρά.
Ήταν η εποχή που ο Τολστόι άρχισε να γίνεται διάσημος. Πήγα να τον δω. Με δέχτηκε ευχαρίστως. Του μίλησα για τη ζωή μου κι εκείνος μου είπε χαμογελώντας : « Μην αναγνωρίζεις κανένα δάσκαλο πάνω στη γη. Ο Χρηστός ας γίνει ο δάσκαλός σου. Αγόρασε το Ευαγγέλιο και κάμε το οδηγό στη ζωή σου». Τον άφησα με θαυμάσιες εντυπώσεις.
Δύο μήνες αργότερα έφυγα πρωί πρωί για την Τούλα, για να επισκεφθώ ένα φίλο. Γύρισα το βράδυ όλα καλά. Τρεις μέρες αργότερα απουσίασα πάλι για να δω ένα παλιό συμμαθητή μου. Όταν επέστρεψα άκουσα κραυγές από το δωμάτιο της γυναίκας μου. Έτρεξα να δω τι συμβαίνει.  Η γυναίκα μου κειτόταν στο πάτωμα μ’ ένα μαχαίρι καρφωμένο στην καρδιά και κοντά της στεκόταν ένας γνωστός μας που πάντοτε τη φλέρταρε. Ήθελε πολύ να την παντρευτεί, αλλά εκείνη δεν τον αγαπούσε και τον απέκρουσε. Παρ’ όλο που αργότερα παντρεύτηκε και απέκτησε τέσσερα παιδιά, εξακολουθούσε να τριγυρίζει τη γυναίκα μου. Τελευταία η γυναίκα μου είχε σταματήσει να κάνει κοινωνική ζωή και δεν έβγαινε σχεδόν καθόλου. Βλέποντας τώρα αυτή την αιματηρή τραγωδία, γέμισα φρίκη. Ο δολοφόνος έπεσε στα πόδια μου ικετεύοντάς με να τον συγχωρήσω. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να τον σκοτώσω. Ύστερα θυμήθηκα τον Κύριο Ιησού και του είπα : «Πήγαινε και μην ξανακάνεις ποτέ κάτι τέτοιο». Ύστερα πήγα στην αστυνομία και δήλωσα ότι είχα σκοτώσει τη γυναίκα μου. Με δίκασαν και με φυλάκισαν. Έμεινα σχετικά λίγο καιρό στις φυλακές της Μόσχας, ύστερα με μετέφεραν στο Τιούμεν.  Έμεινα εκεί τέσσερα χρόνια. Από το Τιούμεν μεταφέρθηκα στο Κρασυογιάρσκ. Εκεί έγινε μια δολοφονία μέσα στη φυλακή και την πήρα πάνω μου. Τώρα βρίσκομαι εδώ πηγαίνοντας στα κάτεργα.
Ο Θεός ξέρει πάτερ μου, πόσο πολύ αγαπώ τους αδελφούς μου, τους κατάδικους. Όλοι είναι σαν τους Αγγέλους του καλού Θεού και ασφαλώς ο Χριστός θα τους σώσει όταν έρθει η ημέρα της Κρίσεως. Θα πει σ’ όλους τους φυλακισμένους : « Μικροί μου αδελφοί , που τόσα υποφέρατε στις φυλακές, ελάτε κοντά μου! Σας ετοίμασα έναν ιδιαίτερο τόπο κοντά στον Πατέρα μου, έναν τόπο φτιαγμένο από τους πόνους σας και τα καυτά σας δάκρυα, και θα λάμψετε σαν τον ήλιο στη βασιλεία του ουρανίου Πατέρα!». Και τότε όλοι οι φυλακισμένοι θα αγάλλονται και θα θριαμβεύουν αιώνια στη Βασιλεία του Αμνού του Θεού. Ο κρατούμενος έκρυψε το πρόσωπό του πίσω από το Ευαγγέλιο που κρατούσε κι άρχισε να κλαίει.
«Ποια είναι συνήθως η ψυχική σου κατάσταση;» τον ρώτησα. Πάτερ μου θα’ θελα να αγαπώ όλους τους ανθρώπους, θα’ θελα να συγχωρήσω τα πάντα στους πάντες και να  υποφέρω αιώνια για χάρη όλων των ανθρώπων. Πιστεύω ότι με αναγέννησε η προσευχή, γιατί όταν ήμουν ελεύθερος δεν ένιωθα έτσι.

Αισθάνεσαι καμία φορά λύπη για ότι έκανες; Όχι, ποτέ. Όταν η συνείδηση είναι καθαρή ενώπιον του Θεού, η σπίθα της αγάπης δε σβήνει μέσα στην καρδιά. Τώρα εκτός απ’ το « Πάτερ ημών» λέω κι αυτή την προσευχή: « Θεέ μου είσαι εντός μου και είμαι εντός σου, σώσε με». Πάτερ μου δεν θα σας είχα αποκαλύψει ποτέ όλα αυτά, αν τα κηρύγματά σας δεν είχαν αγγίξει την καρδιά μου. Έχουν μεγάλη επίδραση σε όλους μας. Δεν είναι τυχαίο που σας αγαπούν οι κρατούμενοι. Θα σας ακολουθήσουν όπου κι αν θελήσετε, ακόμα και στη φωτιά. Κι εγώ σας αγαπώ πάτερ μου. Έχω κι άλλη μια παράκληση να σας κάνω. Εξομολογείστε με και κοινωνήστε με. Δεν κοινώνησα ποτέ ως τώρα στη ζωή μου. Θέλεις μήπως παιδί μου να σου δώσω και το άγιο Χρίσμα;  Και βέβαια θα σας ήμουν πολύ ευγνώμων. Εκεί μέσα στο κελί του, του έδωσα το άγιο Χρίσμα (για να τακτοποιηθεί εκκλησιολογικά), και την άλλη μέρα εξομολογήθηκε και κοινώνησε. Την επόμενη βδομάδα πήγα πάλι να τον επισκεφθώ. Με δάκρυα με παρακάλεσε να του δώσω πάλι τη Θεία Κοινωνία. Το έκανα με χαρά. Ύστερα απ’ αυτό έχασα τα ίχνη του.
Ένα χρόνο αργότερα τον βρήκα στο κάτεργο του Νερτσίνσκ, στις σωφρονιστικές φυλακές του Αλγκάτσι. Μίλησα μαζί του δύο ώρες περίπου. Η επίσκεψή μου του έδωσε μεγάλη χαρά. Έξι μήνες αργότερα ξαναπήγα σ’ αυτή τη φυλακή. Την επόμενη μέρα αφότου έφτασα, με κάλεσαν στην επιθανάτια κλίνη του αγίου αυτού καταδίκου. Όταν τον πλησίασα ανασηκώθηκε από τη χαρά του και μου είπε κάνοντας το σημείο του Σταυρού « Ε λοιπόν πάτερ μου σε μια ώρα θα φύγω από αυτή τη γη». Ύστερα από πέντε λεπτά δεν μπορούσε πια να κάθεται και ξάπλωσε. Κάτι μουρμούριζε. Ύστερα σήκωσε ψηλά τα μάτια του και είπε: «Άνοιξαν οι ουρανοί, η Θεοτόκος έρχεται σε μένα μαζί με πολλούς αγίους! Τους βλέπετε πάτερ μου; Όχι παιδί μου απάντησα. Να κι ο Χριστός, ο Βασιλεύς της Δόξης, που έρχεται επί των νεφελών του ουρανού».
Με τα λόγια αυτά ένα σύντομο τρεμούλιασμα διαπέρασε ολόκληρο το σώμα του. Είχε καρφώσει τα μάτια του στη δεξιά πλευρά του κρεβατιού. Αυτό το θέαμα άρχισε να με βαραίνει τρομερά. « Κύριε φώναξε ο ετοιμοθάνατος, θα’ θελα να υποφέρω περισσότερο πάνω στη γη για τους αδελφούς μου, αλλά ας γίνει όπως θέλεις Εσύ Κύριε. Σώσε αυτόν εδώ τον ιερέα». Ένα λεπτό αργότερα είχε φύγει από τούτη τη γη. Πόσο πολύ τον έκλαψαν όλοι οι φυλακισμένοι! Δεν θα μπορέσω ποτέ να τον ξεχάσω. Στην εξομολόγησή του μου αποκάλυψε ότι στο παρελθόν είχε τρία ακόμη οράματα. Είθε ο Θεός να του δίνει και μετά το θάνατό του το χάρισμα που τόσο πλούσια απολάμβανε ζώντας ακόμη για να εξακολουθήσει να μας βοηθά, εμάς τους φτωχούς αμαρτωλούς, να σηκώνουμε τον βαρύ σταυρό μας σ’ ετούτη τη γη! Κατά την άσκηση του ποιμαντικού μου λειτουργήματος, σπάνια συνάντησα τόσο υποδειγματικούς χριστιανούς, υπάρχουν όμως. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ιδιαίτερα διαλεγμένοι από το Θεό. Ολόκληρη η ζωή τους βιώνεται εν Χριστώ. Υπομένουν άφθονα βασανιστήρια και πόνους, σηκώνουν βαρείς σταυρούς όλων των ειδών. Και μέσα σ’ όλα αυτά βρίσκουν παρηγοριά, χαρά και πνευματική αγαλλίαση.


Από το βιβλίο «ΕΣΥ ΠΟΥ ΛΕΓΕΙΣ ΕΙΜΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΣΟΥ ;» του Μοναχού Αβραάμ Αγιορείτου.

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Κυριακή της Ορθοδοξίας - Ημέρα χαρμόσυνος και ευφροσύνης ανάπλεως



Η πρώτη Κυριακή της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής είναι αφιερωμένη στην Αγία μας Ορθοδοξία. Μετά από έξι μέρες νηστείας αυστηρής της Καθαράς εβδομάδας, προσευχής πυκνής και θερμής, καθαρμών ψυχής και  σώματος, οι πιστοί βρίσκονται σε ατμόσφαιρα χαρούμενη και εορταστική.
«Ημέρα χαρμόσυνος και ευφροσύνης ανάπλεως πεφανέρωται σήμερον», ψάλλει η ιερά μούσα της υμνογραφίας «φαιδρότης δογμάτων γαρ των αληθεστάτων αστράπτει και λάμπει η Εκκλησία του Χριστού, κεκοσμημένη αναστηλώσεσιν εικόνων των αγίων νυν εκτυπωμάτων και λάμψεσιν και ομόνοια γίνεται των πιστών θεοβράβευτος»( στιχηρό των αίνων της Κυριακής της Ορθοδοξίας).
Ημέρα χαρμόσυνη! Γεμάτη ευφροσύνη! Ημέρα, κατά την οποία αστράφτει και λάμπει η Εκκλησία του Χριστού, στολισμένη με τις άγιες Εικόνες, πλουτισμένη με τα ιερά Λείψανα των Αγίων, τιμημένη και δοξασμένη με τα τίμια αίματα των Μαρτύρων! Ημέρα, κατά την οποία, με τον επίσημο και πανηγυρικό διακηρύττουμε πως είμαστε γνήσια τέκνα Της! Πως κρατούμε αλώβητο τον θησαυρό της Πίστεως, ανόθευτο από πλάνες και αιρέσεις! Πως συνεχίζουμε την παράδοση της ευσεβείας και της κατά Θεόν ζωής, όπως είδαν οι Προφήτες, όπως μας δίδαξαν οι Απόστολοι, όπως παρέλαβε η Εκκλησία, όπως εδογμάτισαν οι Διδάσκαλοι, όπως ομόφωνα αποδέχθηκε η Οικουμένη, όπως έλαμψε η Χάρις, όπως η Αλήθεια αποδείχθηκε, όπως το ψεύδος εξαφανίστηκε, όπως με παρρησία εμφανίσθηκε η Σοφία, όπως εβράβευσε ο Χριστός!
Κυριακή της Ορθοδοξίας! Ημέρα αφιερωμένη στην πάναγνη και πανάγια Νύμφη του Ιησού Χριστού. Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας πάντοτε είχε και έχει συνείδηση της ιδιότητάς Της ως Νύμφης του Νυμφίου Χριστού. Έτσι, ποτέ δεν ερωτοτρόπησε με το ψέμα. Ποτέ δεν αγκάλιασε την πλάνη και την αίρεση. Αρνήθηκε τα θέλγητρα του κοσμοκράτορος, του άρχοντος του σκότους, του αιώνος τούτου, του απατεώνος! Πάντα υπήρξε «σώματι και ψυχή και νοϊ» απόλυτα πιστή και αφοσιωμένη στον ουράνιο Νυμφίο Της, τον «κάλλει ωραίον παρά πάντας ανθρώπους»(απόστιχο των αίνων της Μ.Τρίτης). Εβάστασε  και βαστάζει πάντοτε τον ονειδισμό του Χριστού και τον περιφέρει στον κόσμο. Φτωχή και αδύναμη κατά κόσμον πάντοτε! Ταπεινή και περιφρονημένη από τα υπερφίαλα πνεύματα και τους πεφυσιωμένους ορθολογιστές! Διωγμένη και κατατρεγμένη από τους ισχυρούς της γης εδώ και είκοσι αιώνες! Ο χιτώνας Της είναι καταπόρφυρος από τα αίματα των παιδιών Της! Τα πόδια Της είναι καταπληγωμένα και ταλαιπωρημένα από το συνεχές και αδιάκοπο ανέβασμα της στενής και τεθλιμμένης οδού! Στα χέρια Της δεν κρατάει σκήπτρο εξουσίας κοσμικής- αυτό το άφησε σ’ εκείνους που αγάπησαν τον νυν αιώνα! Η σάρκα Της είναι στεγνή από την άσκηση! Το πρόσωπό Της προδίδει ότι βαστάζει φιλότιμα τον καύσωνα της ημέρας! Στο βλέμμα Της αντικατοπτρίζεται η καθαρότητά Της η αγνότητά Της η λατρεία Της για τον Ένα, τον μοναδικό Της Έρωτα! Εκείνον, τον οποίο πρώτος ο Ιερομάρτυρας Ιγνάτιος ονόμασε έτσι, λέγοντας: «ο εμός έρως εσταύρωται»!
Ο μακαριστός Φώτης Κόντογλου μιλούσε κι έγραφε για «Πονεμένη Ρωμιοσύνη». Απ’ αυτό παίρνοντας αφορμή ο Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος, έκαμε λόγο κάποτε για «Πονεμένη Ορθοδοξία»! Νομίζω πως ο όρος είναι προσφυέστατος και ίσως μ’ αυτήν Της την ιδιότητα θα πρέπει να αντικρίζουμε οι ίδιοι και ναι την προβάλλουμε και προς τους έξω. Ορθοδοξία πονεμένη! Ορθοδοξία ταπεινή! Ορθοδοξία σεμνή! Ορθοδοξία της οποίας «ουκ ην άξιος ο κόσμος»! (Εβρ. 11:38) Ορθοδοξία που δεν έχει να δείξει κράτη «εκκλησιαστικά» και παποκαισαρισμούς και ξίφη και πολέμους στο όνομα –τάχατες!- του Χριστού. Ορθοδοξία που δεν έχει να δείξει κοσμική δύναμη και δόξα, ούτε πλούτο χρημάτων, ούτε Τράπεζες, βλάσφημα κάποτε ονοματισμένες στο όνομα του Αγίου Πνεύματος!. Ορθοδοξία που λογαριάζει για δόξα Της την από μέρους των ανθρώπων αδοξία για τον πλούτο Της τη φτώχεια στα υλικά και γήινα για τιμή Της την εξουθένωση από τον απνευμάτιστο κόσμο για σοφία Της την «μωρία» του κηρύγματος του λόγου του Σταυρού! Πονεμένη Ορθοδοξία των διωγμών και του Μαρτυρίου! Πονεμένη Ορθοδοξία του ησυχαστικού Μοναχισμού και της ασκήσεως! Πονεμένη Ορθοδοξία που κρύβεται στα όρη, τις σπηλιές και τις τρύπες της γης! Στις Κατακόμβες, αρχαίες και πρόσφατες! Στις ερήμους της γης και στην ερημιά των πόλεων! Πονεμένη Ορθοδοξία των μέχρι χθες ακόμη λειτουργούντων «Γκουλάγκς» και «ψυχιατρείων»! Πονεμένη Ορθοδοξία του αίματος και των δακρύων! Ορθοδοξία που δεν είναι μια λέσχη αναμάρτητων, μα η έσχατη ελπίδα και καταφυγή των αμαρτωλών! Χώρος και τρόπος μετανοίας και δυνατότητα επιστροφής στο πρωτόκτιστο κάλλος και την αρχαία ωραιότητα της εικόνας του Θεού! Ορθοδοξία όπου οι πόρνες κι οι τελώνες, οι ληστές κι οι κριματισμένοι «προάγουσι» πολλούς «ευσεβείς» στη Βασιλεία του Θεού (Ματθ.21:31), μεταποιούμενοι δια μετανοίας υπαρξιακής σε φίλους του Χριστού πιστούς και γνήσιους! Πονεμένη Ορθοδοξία της νήψεως και των αλάλητων στεναγμών της καρδιάς! Πονεμένη Ορθοδοξία που βιώνει την αγωνία του Κήπου της Γεσθημανή και την κάμινο του Σταυρού! Είναι χαρακτηριστικό ότι στο κέντρο Της, το πάνσεπτο Οικουμενικό Πατριαρχείο μας της Κωνσταντινουπόλεως, την Μεγάλη Παρασκευή δεν γίνεται αποκαθήλωση Αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου! Πονεμένη Ορθοδοξία που, ευρισκόμενη πάνω στο Σταυρό Της, διδάσκει τα τέκνα Της ν’ ανεβαίνουν μαζί με τον Κύριο τον Γολγοθά τους, να σταυρώνουν τα πάθη τους και τον ενυπάρχοντα μέσα τους παλαιό άνθρωπο, προσδοκώντας την αναστάσιμη λύτρωση στη Βασιλεία: «… δεύτε ουν και ημείς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθώμεν Αυτώ και συσταυρωθώμεν και νεκρωθώμεν δι’ Αυτόν ταις του βίου ηδοναίς, ίνα και συζήσωμεν Αυτώ…»(ιδιόμελον των αίνων της Μ.Δευτέρας) Πονεμένη Ορθοδοξία που βαστάζει αποστολικώς τα «στίγματα» του Κυρίου Ιησού (Πρβλ.Γαλ.6:17) και κατεβαίνει καθημερινά μέχρις άδου ταμείων, «νεκρός ζωαρχικότατος» κι Αυτή, όπως Εκείνος! Αλλά που όλα ακριβώς αυτά της δημιουργούν τις προϋποθέσεις για να μετέχει και στο φως και τη χαρά της Αναστάσεως, ψάλλοντας: «Χθες συνεθαπτόμην σοι, Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον αναστάντι Σοι συνεσταυρούμην Σοι χθες Αυτός με συνδόξασον, Σωτήρ, εν τη Βασιλεία Σου»
Αυτή την Ορθοδοξία, την πονεμένη, της οποίας όμως η εν Χριστώ «ελπίς, αθανασίας πλήρης», αυτή την Ορθοδοξία μας που είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, γιορτάζουμε και πανηγυρίζουμε την Πρώτη Κυριακή των Νηστειών, γιορτάζοντας και πανηγυρίζοντας την αναστήλωση των αγίων Εικόνων και τη δικαίωση της αποδόσεως τιμής και σεβασμού και προσκυνήσεως στα ιερά Λείψανα των Αγίων, κατά την απλανή και θεοφώτιστη διδασκαλία της Αγίας Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου και τη διδαχή όλων των πνευματεμφόρων και τεθεωμένων Αγίων Πατέρων.
Η ορθόδοξη εικόνα είναι η δια της ζωγραφικής έκφραση της Ορθοδόξου Πίστεως και Ζωής. Η δια σχημάτων και χρωμάτων θεία Γραφή! Μεγαλόφωνη κήρυξη της πνοής και των ενεργειών του Παναγίου Πνεύματος μέσα στη ζωή της Εκκλησίας! Μυσταγωγός, όσων την βλέπουν και την προσκυνούν με πίστη και ευλάβεια, στο μυστήριο της ευσεβείας! Φορέας της θείας Χάριτος, όπως τόσες και τόσες θαυματουργές και μυροβλύζουσες Εικόνες βεβαιώνουν. Τα ιερά, εξάλλου, Λείψανα των Αγίων, είτε ολόσωμα σώζονται, όπως των Αγίων Σπυρίδωνος, Γερασίμου, Διονυσίου, Ιωάννου του Ρώσου και πολλών άλλων, είτε σε τμήματα ή και θρύμματα ακόμη των οστών, με την αφθαρσία τους, με την ευωδία τους και με τα θαύματα που επιτελούν, αποτελούν την πιο τρανή απόδειξη του γεγονότος ότι ο Θεός είναι μεθεκτός δια των Ακτίστων Του Ενεργειών. Κι ο άνθρωπος  κατά τον «υπογραμμόν» (Πρβλ.Α΄Πετρ.2:21) του Ιησού Χριστού, καλλιεργώντας τις ευαγγελικές αρετές, τρεφόμενος με τη συμμετοχή του στην όλη ζωή του Σώματος της Εκκλησίας «συν πάσι τοις Αγίοις» (Εφες.3:18), κοινωνεί του Θεού, όχι μόνο πνευματικά, αλλά και σωματικά! Γίνεται «θείας κοινωνός φύσεως»(Β΄Πέτρ.1:4) ο όλος άνθρωπος: σώμα και ψυχή!
Οι σεπτές Εικόνες, λοιπόν, και τα ιερά Λείμψανα των Αγίων, μαζί με το «Σημείον» (Ματθ.24:30) του Υιού του Θεού, τον Τίμιο δηλ. και Ζωοποιό Σταυρό, όντας στο προσκήνιο κατά την Κυριακή της Ορθοδοξίας, αποτελούν μια μεγαλόφωνη πρόσκληση για κάθε πιστό, να βιώσει, «επόμενος τοις Αγίοις Πατράσι», την αγία ευαγγελική ζωή και κατά Θεόν πολιτεία, συνδυάζοντας ορθότητα δόγματος(Ορθοδοξία) με ορθότητα βίου (Ορθοπραξία), ώστε ν΄αξιωθεί ν΄αναχθεί στο «καθ΄ομοίωσιν Θεού» κατά το δυνατόν, όπως η Θεοτόκος και όλοι οι Άγιοι, και να βρεθεί στη χαρά του θείου νυμφώνος, «όπου ήχος καθαρός εορταζόντων και βοώντων απαύστως Κύριε, δόξα Σοι»(Ιδιόμελο των Αίνων της Μ. Τρίτης).

Από το βιβλίο «Οσμή ζωής» του Μητροπολίτου Προικοννήσου Ιωσήφ