Όταν ήμουν ακόμη στην Τσίτα, συνάντησα έναν φυλακισμένο, που σχεδόν κάθε φορά που με συναντούσε χαμογελούσε, και τραβώντας από την τσέπη του ένα χιλιομεταχειρισμένο Ευαγγέλιο στην σλαβονική, με ρωτούσε πως πρέπει να ζει κανείς σύμφωνα με το Ευαγγέλιο και τι πρέπει να κάνει για να κληρονομήσει τη βασιλεία του Θεού. Πάντοτε του έλεγα : « Με ζωντανή την αγάπη σου για τον Θεό και τον πλησίον σου θα ενσαρκώσεις μέσα σου ολόκληρο το Ευαγγέλιο». « Μιλήστε μου πιο απλά πάτερ μου, δεν το καταλαβαίνω πολύ καλά αυτό».Αγαπητό μου παιδί, αγάπα το Θεό και τους ανθρώπους έτσι ώστε να μη ζεις πια εσύ, αλλά να ζει μέσα σου ο Θεός και ο πλησίον σου. Πάτερ μου είμαι κιόλας δεκαεπτά χρόνια στη φυλακή και σύντομα θα με στείλουν στα καταναγκαστικά έργα. Θα’ θελα πάρα πολύ πάτερ μου να μιλήσω λίγο μαζί σας. Ελάτε σας παρακαλώ να με βρείτε. Δεκαπέντε μέρες αργότερα ο φυλακισμένος ήρθε να με βρει με το Ευαγγέλιο πάντοτε στο χέρι. Ζήτησε την ευλογία μου και μου είπε ότι αυτές τις μέρες θα ζητούσε από τον διευθυντή της φυλακής να τον βάλει σε μοναχικό κελί. Πραγματικά η διεύθυνση απάντησε θετικά στην αίτησή του. Όταν σε λίγες μέρες ξαναπήγα στη φυλακή, ο διευθυντής μου είπε ότι ο φυλακισμένος του κελιού αριθμός τάδε ήθελε να μου μιλήσει. Πήγα. Ο φυλακισμένος με δέχτηκε με μεγάλη χαρά. Καθίσαμε και οι δυο κατάχαμα.
Πάτερ μου, έχω ένα προαίσθημα ότι δεν θα ζήσω για πολύ ακόμη. Θέλω ν’ ανοίξω την καρδιά μου σ’ εσάς, σ’ εσάς και μόνο. Μόνο εσείς θα ξέρετε τι και ποίος είμαι. Κατάγομαι από τη Μόσχα και ήμουν πλούσιος. Παντρεύτηκα αλλά δεν κάναμε παιδιά. Γνώρισα τον επίσκοπο Μεθόδιο, αυτόν τον άγιο άνθρωπο που η κυβέρνηση εκτόπισε κάπου στη Σιβηρία. Παρ’ όλο που ανήκω στο σχίσμα των sans- Pretre, αυτός ο επίσκοπος, είχε μεγάλη επιρροή πάνω μου. Όταν τον αποχωρίστηκα, αποφάσισα με την ευλογία του να λέω αδιάκοπα το « Πάτερ ημών» . Αυτό στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο για μένα, αλλά ύστερα από δύο μήνες είχα τόσο πολύ ευεργετηθεί απ’ αυτό, ώστε μουρμούριζα αυτή την προσευχή ακόμα και στον ύπνο μου. Το παράδειγμά μου οδήγησε και τη γυναίκα μου να κάνει το ίδιο. Αυτό μας πρόσφερε πολύ γλυκύτητα και χαρά.
Ήταν η εποχή που ο Τολστόι άρχισε να γίνεται διάσημος. Πήγα να τον δω. Με δέχτηκε ευχαρίστως. Του μίλησα για τη ζωή μου κι εκείνος μου είπε χαμογελώντας : « Μην αναγνωρίζεις κανένα δάσκαλο πάνω στη γη. Ο Χρηστός ας γίνει ο δάσκαλός σου. Αγόρασε το Ευαγγέλιο και κάμε το οδηγό στη ζωή σου». Τον άφησα με θαυμάσιες εντυπώσεις.
Δύο μήνες αργότερα έφυγα πρωί πρωί για την Τούλα, για να επισκεφθώ ένα φίλο. Γύρισα το βράδυ όλα καλά. Τρεις μέρες αργότερα απουσίασα πάλι για να δω ένα παλιό συμμαθητή μου. Όταν επέστρεψα άκουσα κραυγές από το δωμάτιο της γυναίκας μου. Έτρεξα να δω τι συμβαίνει. Η γυναίκα μου κειτόταν στο πάτωμα μ’ ένα μαχαίρι καρφωμένο στην καρδιά και κοντά της στεκόταν ένας γνωστός μας που πάντοτε τη φλέρταρε. Ήθελε πολύ να την παντρευτεί, αλλά εκείνη δεν τον αγαπούσε και τον απέκρουσε. Παρ’ όλο που αργότερα παντρεύτηκε και απέκτησε τέσσερα παιδιά, εξακολουθούσε να τριγυρίζει τη γυναίκα μου. Τελευταία η γυναίκα μου είχε σταματήσει να κάνει κοινωνική ζωή και δεν έβγαινε σχεδόν καθόλου. Βλέποντας τώρα αυτή την αιματηρή τραγωδία, γέμισα φρίκη. Ο δολοφόνος έπεσε στα πόδια μου ικετεύοντάς με να τον συγχωρήσω. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να τον σκοτώσω. Ύστερα θυμήθηκα τον Κύριο Ιησού και του είπα : «Πήγαινε και μην ξανακάνεις ποτέ κάτι τέτοιο». Ύστερα πήγα στην αστυνομία και δήλωσα ότι είχα σκοτώσει τη γυναίκα μου. Με δίκασαν και με φυλάκισαν. Έμεινα σχετικά λίγο καιρό στις φυλακές της Μόσχας, ύστερα με μετέφεραν στο Τιούμεν. Έμεινα εκεί τέσσερα χρόνια. Από το Τιούμεν μεταφέρθηκα στο Κρασυογιάρσκ. Εκεί έγινε μια δολοφονία μέσα στη φυλακή και την πήρα πάνω μου. Τώρα βρίσκομαι εδώ πηγαίνοντας στα κάτεργα.
Ο Θεός ξέρει πάτερ μου, πόσο πολύ αγαπώ τους αδελφούς μου, τους κατάδικους. Όλοι είναι σαν τους Αγγέλους του καλού Θεού και ασφαλώς ο Χριστός θα τους σώσει όταν έρθει η ημέρα της Κρίσεως. Θα πει σ’ όλους τους φυλακισμένους : « Μικροί μου αδελφοί , που τόσα υποφέρατε στις φυλακές, ελάτε κοντά μου! Σας ετοίμασα έναν ιδιαίτερο τόπο κοντά στον Πατέρα μου, έναν τόπο φτιαγμένο από τους πόνους σας και τα καυτά σας δάκρυα, και θα λάμψετε σαν τον ήλιο στη βασιλεία του ουρανίου Πατέρα!». Και τότε όλοι οι φυλακισμένοι θα αγάλλονται και θα θριαμβεύουν αιώνια στη Βασιλεία του Αμνού του Θεού. Ο κρατούμενος έκρυψε το πρόσωπό του πίσω από το Ευαγγέλιο που κρατούσε κι άρχισε να κλαίει.
«Ποια είναι συνήθως η ψυχική σου κατάσταση;» τον ρώτησα. Πάτερ μου θα’ θελα να αγαπώ όλους τους ανθρώπους, θα’ θελα να συγχωρήσω τα πάντα στους πάντες και να υποφέρω αιώνια για χάρη όλων των ανθρώπων. Πιστεύω ότι με αναγέννησε η προσευχή, γιατί όταν ήμουν ελεύθερος δεν ένιωθα έτσι.
Αισθάνεσαι καμία φορά λύπη για ότι έκανες; Όχι, ποτέ. Όταν η συνείδηση είναι καθαρή ενώπιον του Θεού, η σπίθα της αγάπης δε σβήνει μέσα στην καρδιά. Τώρα εκτός απ’ το « Πάτερ ημών» λέω κι αυτή την προσευχή: « Θεέ μου είσαι εντός μου και είμαι εντός σου, σώσε με». Πάτερ μου δεν θα σας είχα αποκαλύψει ποτέ όλα αυτά, αν τα κηρύγματά σας δεν είχαν αγγίξει την καρδιά μου. Έχουν μεγάλη επίδραση σε όλους μας. Δεν είναι τυχαίο που σας αγαπούν οι κρατούμενοι. Θα σας ακολουθήσουν όπου κι αν θελήσετε, ακόμα και στη φωτιά. Κι εγώ σας αγαπώ πάτερ μου. Έχω κι άλλη μια παράκληση να σας κάνω. Εξομολογείστε με και κοινωνήστε με. Δεν κοινώνησα ποτέ ως τώρα στη ζωή μου. Θέλεις μήπως παιδί μου να σου δώσω και το άγιο Χρίσμα; Και βέβαια θα σας ήμουν πολύ ευγνώμων. Εκεί μέσα στο κελί του, του έδωσα το άγιο Χρίσμα (για να τακτοποιηθεί εκκλησιολογικά), και την άλλη μέρα εξομολογήθηκε και κοινώνησε. Την επόμενη βδομάδα πήγα πάλι να τον επισκεφθώ. Με δάκρυα με παρακάλεσε να του δώσω πάλι τη Θεία Κοινωνία. Το έκανα με χαρά. Ύστερα απ’ αυτό έχασα τα ίχνη του.
Ένα χρόνο αργότερα τον βρήκα στο κάτεργο του Νερτσίνσκ, στις σωφρονιστικές φυλακές του Αλγκάτσι. Μίλησα μαζί του δύο ώρες περίπου. Η επίσκεψή μου του έδωσε μεγάλη χαρά. Έξι μήνες αργότερα ξαναπήγα σ’ αυτή τη φυλακή. Την επόμενη μέρα αφότου έφτασα, με κάλεσαν στην επιθανάτια κλίνη του αγίου αυτού καταδίκου. Όταν τον πλησίασα ανασηκώθηκε από τη χαρά του και μου είπε κάνοντας το σημείο του Σταυρού « Ε λοιπόν πάτερ μου σε μια ώρα θα φύγω από αυτή τη γη». Ύστερα από πέντε λεπτά δεν μπορούσε πια να κάθεται και ξάπλωσε. Κάτι μουρμούριζε. Ύστερα σήκωσε ψηλά τα μάτια του και είπε: «Άνοιξαν οι ουρανοί, η Θεοτόκος έρχεται σε μένα μαζί με πολλούς αγίους! Τους βλέπετε πάτερ μου; Όχι παιδί μου απάντησα. Να κι ο Χριστός, ο Βασιλεύς της Δόξης, που έρχεται επί των νεφελών του ουρανού».
Με τα λόγια αυτά ένα σύντομο τρεμούλιασμα διαπέρασε ολόκληρο το σώμα του. Είχε καρφώσει τα μάτια του στη δεξιά πλευρά του κρεβατιού. Αυτό το θέαμα άρχισε να με βαραίνει τρομερά. « Κύριε φώναξε ο ετοιμοθάνατος, θα’ θελα να υποφέρω περισσότερο πάνω στη γη για τους αδελφούς μου, αλλά ας γίνει όπως θέλεις Εσύ Κύριε. Σώσε αυτόν εδώ τον ιερέα». Ένα λεπτό αργότερα είχε φύγει από τούτη τη γη. Πόσο πολύ τον έκλαψαν όλοι οι φυλακισμένοι! Δεν θα μπορέσω ποτέ να τον ξεχάσω. Στην εξομολόγησή του μου αποκάλυψε ότι στο παρελθόν είχε τρία ακόμη οράματα. Είθε ο Θεός να του δίνει και μετά το θάνατό του το χάρισμα που τόσο πλούσια απολάμβανε ζώντας ακόμη για να εξακολουθήσει να μας βοηθά, εμάς τους φτωχούς αμαρτωλούς, να σηκώνουμε τον βαρύ σταυρό μας σ’ ετούτη τη γη! Κατά την άσκηση του ποιμαντικού μου λειτουργήματος, σπάνια συνάντησα τόσο υποδειγματικούς χριστιανούς, υπάρχουν όμως. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ιδιαίτερα διαλεγμένοι από το Θεό. Ολόκληρη η ζωή τους βιώνεται εν Χριστώ. Υπομένουν άφθονα βασανιστήρια και πόνους, σηκώνουν βαρείς σταυρούς όλων των ειδών. Και μέσα σ’ όλα αυτά βρίσκουν παρηγοριά, χαρά και πνευματική αγαλλίαση.
Από το βιβλίο «ΕΣΥ ΠΟΥ ΛΕΓΕΙΣ ΕΙΜΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΣΟΥ ;» του Μοναχού Αβραάμ Αγιορείτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου