Επιτέλους πέρασαν οι «απόκριες». Οι απόκριες του κόσμου εννοώ. Τα σύγχρονα Βάκχεια(οργιαστικές εορτές των αρχαίων προς τιμή του Βάκχου (Διονύσου)και Σατουρνάλια που μαγάρισαν για μια ακόμη φορά την ατμόσφαιρα του τόπου που κολακεύεται να χαρακτηρίζεται «κοιτίδα της Ορθοδοξίας». Έτσι περιορίστηκαν κάπως και λιγόστεψαν τα «ευοί-ευάν» (ώπα!), τα χοιρώδη φαγοπότια, οι άσεμνοι χοροί, οι «κώμοι και αι μέθαι, αι κοίται, και αι ασέλγειαι»(για να θυμηθούμε λίγο και τον ουρανοβάμονα Παύλο)(Ρωμ.13: 13), με μία λέξη, η παντοειδής κραιπάλη. Και λέω ότι περιορίστηκαν κάπως και λιγόστεψαν, διότι για τον κόσμο τον εν το πονηρό κείμενο, και η παναιδέσιμη (πανσέβαστη) Μεγάλη Παρασκευή είναι ημέρα γλεντιού και «διασκέδασης». Περιορίστηκαν κάπως και λιγόστεψαν όσον αφορά στους Χριστιανούς εκείνους, που ναι μεν ζούνε έναν Χριστιανισμό δικό τους, ιδιότυπο και συχνά αγνώριστο, αλλά τους έχουν μείνει ακόμη λίγη αιδώς και κάποια ίχνη φόβου Θεού!..Πέρασαν οι «Αποκριές» του κόσμου. Για την Εκκλησία μια Απόκρεως υπάρχει : Η τρίτη Κυριακή του Τριωδίου, «εν ή μνείαν ποιούμεθα της αδεκάστου δευτέρας παρουσίας του Χριστού» και πληροφορούμεθα ότι « ου μόνον φιλάνθρωπος εστίν ο Θεός, αλλά και κριτής δικαιότατος, και αποδίδωσιν εκάστω κατά τα έργα αυτού»(Συναξάριον της ημέρας, στο Τριώδιο). Έτσι η Απόκρεως είναι για τους Χριστιανούς ημέρα σοβαροποιήσεως, περισσυλογής, «επαναγωγής εις εαυτόν»(συμμάζεμα στον εαυτό μας με υγιείς εσωστρέφεια), κατανύξεως, μνήμης θανάτου και λογοδοσίας και κρίσεως. Ημέρα πένθους! Για τους Χριστιανούς!...
Εν πάση περιπτώσει οι «Απόκριες» πέρασαν. Άφησαν, όμως, πίσω τους ένα νέφος. Νέφος χειρότερο από εκείνο της αιθαλομίχλης που ταλαιπωρεί τους Αθηναίους! Νέφος δυσώδες και πνιγηρό, θανατερό νέφος! Το νέφος της αμαρτίας! Και το νέφος αυτό, προστιθέμενο στα υπάρχοντα ήδη στις ψυχές τοξικά στοιχεία (αγνοήματα, πλημμελήματα, εγκλήματα εν λόγω, εν έργω, εν διανοία, εν γνώσει και εν αγνοία), ανεβάζει τους δείκτες ρυπάνσεως πολύ πιο πάνω από τα όρια του συναγερμού, με αποτέλεσμα η ανάγκη για κούρα θεραπευτική και αποτοξίνωση, να είναι κάτι περισσότερο από άμεση κι επιτακτική.
Τι δέον γενέσθαι, λοιπόν; Έ, ας ακούσουμε κάποιον ειδήμονα και επιστήμονα της ιατρείας των ψυχών. Τον Μέγα Βασίλειο εννοώ, «τον ουρανοφάντορα του Χριστού» :
«Η νηστεία την μέθην θεραπευσάτω, ψαλμός την αισχράν μελωδίαν, δάκρυον γενέσθω του γέλωτος ίαμα. Αντί της ορχήσεως, το γόνυ κλινέσθω. Αντί του κρότου των χειρών, το στήθος τυπτέσθω. Αντί του κόσμου της εσθήτος, η ταπείνωσης. Επί πάσιν η ελεημοσύνη εξαγοραζέτω σε από της αμαρτίας»(Λόγος Περί Μέθης).
Η νηστεία – λέει- ας θεραπεύσει τη μέθη. Έφαγες, ήπιες, επλατύνθεις, επαχύνθεις, δουλώθηκές στη γαστέρα σου, την «πάμφημον δέσποιναν»( η περίφημη αφέντρα. Έτσι ονομάζειτην κοιλιά ο Άγ. Ιωάννης ο Σιναϊτης στην ‘Κλίμακα’). Τώρα νήστεψε! Και ποιοτικά και ποσοτικά. Να περιοριστούν οι χυμοί του κορμιού και οι ατμοί των παθών και οι αναθυμιάσεις των επιθυμιών. Νήστεψε για να ξεπλύνεις τη ντροπή του μεθυσιού και να ξαστερώσει το πνεύμα σου. Για να ξεζαλιστείς και να μπορέσεις να ατενίσεις κατά πρόσωπο τα πάθη σου, να υποτάξεις τη σάρκα σου και να τη δουλώσεις στο πνεύμα (και με μικρό και με κεφαλαίο Π). Νήστεψε για να ξεφύγεις από τα ζωώδη μέτρα και να αναχθείς σε εκείνο που η βαθυσήμαντη λέξη «άνθρωπος» δηλώνει. Η ψαλμωδία (ας θεραπεύσει) την αισχρή μελωδία. Τραγούδησες . Ύμνησες έρωτες αμαρτωλούς και πάθη διαβλητά. Λόγος σαπρός εκπορεύθηκε από το στόμα σου. Εκολάκευσες έτσι τους ακάθαρτους δαίμονες, που έτρεξαν κοντά σου, καθώς σε είχε προειδοποιήσει το πάγχρυσο στόμα του Λόγου, ο πολύς τα θεία Χρυσόστομος : « Καθάπερ ένθα μεν βόρβορος, χοίροι τρέχουσιν. Ένθα δε αρώματα και θυμιάματα, μέλιτται κατασκηνούσιν. Ούτως ένθα μέν ασματικά πορνικά, δαίμονες επισωρεύονται. Ένθα δε μέλη πνευματικά, η του Πνεύματος εφίσταται Χάρις, και το στόμα και την ψυχή αγιάζει»(ερμηνεία στον 41ο ψαλμό). Ψάλλε, λοιπόν, στον Θεό σου! Πρόσφερέ Του «ύμνον μετά θυμιάματος και ωδών πνευματικών». Δέηση και δοξολογία μα κατάνυξη και με συντριβή. Το δάκρυ ας γίνει ίαμα του (άσεμνου ) γέλιου. Γέλασες με τη ψυχή σου. «Ξεκαρδίστηκες» στα χάχανα και τα γλυκανάλατα « καλαμπούρια» και τα άνοστα «σόκιν» που άκουσες ή ξεστόμισες ο ίδιος. Τώρα σοβαρέψου! Μάζεψε το νου σου! Δες τα λάθη που σώρεψες στη ζωή σου. Κοίταξε τις αμαρτίες σου. Λογάριασε πως για σένα έρχεται να σταυρωθεί ο Υιός του Θεού. Λάβε υπ’ όψη σου ότι «η νύξ προέκοψε, η δε ημέρα ήγγικέν»(Ρωμ. 13:12). Η ημέρα Κυρίου η μεγάλη και επιφανής. Η ημέρα κατά την οποία θα βρεθείς υπόλογος μπροστά στον αδέκαστο Κριτή. Σκέψου την κρίση! Φοβήσου την απόφαση! Έλα σε κατάνυξη! Κλάψε! Κλάψε σαν τη γυναίκα την αμαρτωλή. Σαν τον Πέτρο. Σαν τον Δαυίδ. Ξέπλυνε με τα δάκρυα σου το ρύπο των άθεσμων έργων σου. Αντί για χορό, κάμψε τα γόνατα. Κινούσες τα πόδια σου και πηδούσες έξαλλα κι εχόρευες όπως δεν έπρεπε; Γονάτισε τώρα στην προσευχή! Γονάτισε σε προσκύνηση του μόνου προσκυνητού Θεού! Κάνε μετάνοιες να αντισταθμίσεις τα άσεμνα κινήματα και τα ανόητα πηδήματα, που σ’ έκαναν φίλο και σύντροφο του σατανά! Και αν δε το ΄ξερες πως «ένθα όρχισης, εκεί διάβολος»- όπως λέει ο χρυσός στη γλώσσα Ιωάννης- μάθε το τώρα και πράξε κατά το συμφέρο σου. Αντί να κτυπάς παλαμάκια, κτύπα το στήθος σου με συντριβή σαν τον Τελώνη του Ευαγγελίου. Και αντί για «ώπα!» και δε ξέρω τι άλλο, λέγε ταπεινά : « ο Θεός ιλάσθητί μοι τώ αμαρτολώ»(Λουκ. 18: 13).
Αντί για ρούχα εξεζητημένα και ανόητους στολισμούς και μάταια κοσμήματα, ντύσου σεμνά, απλά, ταπεινά, κατά πως ταιριάζει σε ανθρώπους μυαλωμένους, με φόβο Θεού! Όσο πιο λαμπρά και πολύτιμα ρούχα φοράει κανείς, όσο περισσότερο στολίζετε, τόσο πιο έντονα υπογραμμίζει τη γύμνια της ψυχής του από το ένδυμά γάμου(Πρβλ. Ματθ. 22:12). Από άγιες αρετές παναπεί! Και χωρίς «ένδυμα γάμου» το κατέστησε σαφές ο Νυμφίος, κανείς δε θα εισέλθει στον Νυμφώνα Του!
Και μαζί με όλα αυτά η ελεημοσύνη ας εξαγοράζει τις αμαρτίες σου! Ελεημοσύνη όχι από τα κακώς συναγμένα, αλλά απ’ αυτά που θα μείνουν αφού επιστρέψεις τα κακώς αποκτημένα, με τη νόμιμη μάλιστα προσαύξηση(θυμήσου τον Ζακχαίο: «Και είτινας εσυκοφάντησα αποδίδωμι τετραπλούν»(Λουκ.19:8). Όχι πως η ελεημοσύνη αυτή από μόνη της, εξαγοράζει τις αμαρτίες! Τις αμαρτίες τις εξαλείφει μόνο το Αίμα Εκείνου που πάνω στο Σταυρό εξήλειψε « το καθ’ ημών χειρόγραφον… ό ήν υπεναντίον ημίν, και αυτό ήρεν εκ του μέσου, προσηλώσας αυτό το Σταυρώ» (Κολας.2:14). Αναδεικνύει, όμως η ελεημοσύνη τον άνθρωπο μιμητή του Κυρίου μας, που είναι Ελεήμων και Φιλάνθρωπος. Και έτσι ο Ελεήμων προσβλέπει με συμπάθεια στον ελεήμονα, και τον απαλλάσσει από το βάρος των πταισμάτων και του χαρίζει το μέγα και πλούσιο έλεος!
Έχοντας εισέλθει ήδη στο «στάδιο των αρετών» την Αγία και Μεγάλη Σαρακοστή βλέπουμε την Χάρι του Κυρίου να λαμπιρίζει μπροστά μας. Ενώπιον μας λάμπει ο φωτισμός των ψυχών. «Ιδού καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού καιρός μετανοίας»(ιδιόμελον κατανυκτικού εσπερινού της Κυριακής της Τυρινής). Τι θα γίνει λοιπόν; Θα αποθέσουμε επιτέλους τα έργα του σκότους; Θα ντυθούμε τα όπλα του φωτός;…
Από το βιβλίο «Οσμή ζωής» του Μητροπολίτου Προικοννήσου Ιωσήφ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου