Η θέση του Χριστιανού απέναντι στον πλησίον

Πέμπτη 24/05/2012, Της Αναλήψεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Το τελευταίο διάστημα όλοι οι Έλληνες στην προσπάθεια μας να αντιμετωπίσουμε την οικονομική κρίση (αποτέλεσμα της πνευματικής κρίσης και αδυναμίας) καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε αρκετά προβλήματα. Επιτρέπει ο Θεός να πονέσουμε για να δοκιμαστεί η πίστη μας σε Αυτόν. Ο ίδιος όμως σαν Πατέρας μας πονάει πιο πολύ από εμάς. Πονάει που βρισκόμαστε μακριά του. Πονάει που ψάχνουμε να βρούμε λύσεις στα αδιέξοδα μας, μακριά από την Αγάπη Του. Παρ’ όλα αυτά περιμένει με ανοικτές αγκάλες να στραφούμε προς Αυτόν και με ένα ήμαρτον και ένα Κύριε ελέησον θα μας βοηθήσει. Περιμένει την αληθινή μας μετάνοια την αλλαγή της στάσης της ζωής μας. Περιμένει μέσα από την προσευχή μας να του επιτρέψουμε να έλθει και να ανακαινίσει την ζωή μας.

            Δεν είναι μόνο η ψυχή μας που έχει ανάγκη την Αγάπη Του. Θα πρέπει με πόνο και Αγάπη να πλησιάσουμε τους γύρω μας αδύναμους συνανθρώπους μας. Όλους αυτούς, που η πίστη τους κλονίζεται, που ή μεγάλη στέρηση των βασικών υλικών αγαθών, τους κάνει να απελπίζονται και να απομακρύνονται σιγά σιγά από τον Θεό με αποτέλεσμα να φτάνουν στην απόγνωση και την πνευματική αυτοκαταστροφή.

            Γνωρίζουμε πολύ καλά πως είναι μεγάλη κουβέντα να λες τις έννοιες Αγάπη και θυσία και δύσκολο να φτάσει κανείς να τις βιώνει. Αλλά δεν είναι ακατόρθωτες. Για να μας τις διδάσκει, όμως, ο ίδιος ο Θεός, «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (κατά Ματθαίον ΚΒ΄ 39), σημαίνει πως μπορούμε και οφείλουμε, για την σωτηρία της ψυχής μας, να ακολουθήσουμε τον Λόγο του, «Ὅς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂνἀπολέσῃ  τὴν ἑαυτοῦ  ψυχὴν  ἕνεκεν  ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν» (κατά Μάρκον Η΄, 35). Αν προσπαθήσουμε, θα δούμε πως ο Ίδιος θα μας βοηθήσει σε αυτήν την προσπάθεια. Θα είναι αυτός που θα μας γλυκαίνει τους κόπους (τον κόπο και τις θυσίες μας για τον πλησίον), θα είναι αυτός που θα μας γεμίζει χαρά και πνευματική ανάπαυση, «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (κατά Ματθαίον ΙΑ΄, 28).

Οι περισσότεροι από εμάς συχνά μόλις ακούμε για ανθρώπους που έχουν ανάγκη από υλικά αγαθά το μυαλό μας πάει στο αν μπορούμε να συνδράμουμε σε αυτή την ανάγκη οικονομικά ή υλικά και όχι να σκεφτούμε μήπως έχουν ανάγκη από την προσευχή μας, και πως παρακαλώντας τον Θεό και την Παναγιά μας να τους βοηθήσει θα έβρισκαν μεγαλύτερη βοήθεια. Ξεχνάμε εκείνη τη στιγμή πως, ως άνθρωποι και  αυτοί, έχουν την ίδια (και λόγω της κατάστασής τους ακόμα περισσότερο) πνευματική ανάγκη. Έχουν την ανάγκη από ένα Κύριε ελέησον. Με αυτή την μικρή προσευχή ο Θεός, ακούγοντάς μας, με αγάπη θα επέμβει στοργικά και θα δώσει την ψυχική στήριξη και ανάπαυση αλλά θα προσφέρει και την υλική συνδρομή, καθώς ο ίδιος στο Ευαγγέλιο μας λέει «τὰ  ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις  δυνατὰ  παρὰ τῷ  Θεῷ  ἐστιν» (κατά Λουκά ΙΗ΄, 27).

Όμως νομίζετε πως θα πρέπει να περιμένουμε να συναντήσουμε τέτοιους ανθρώπους για να ξεκινήσουμε να προσευχόμαστε για αυτούς; Γινόμαστε καθημερινά μάρτυρές ειδήσεων με θέμα : «Νέα αυτοκτονία…(και ύστερά λεπτομέρειες για κάθε περίπτωση)».. Άραγε εκείνη τη στιγμή ποιος από εμάς θα αναρωτηθεί: ο άνθρωπος που αυτοκτόνησε πως άφτασε εκεί; Μήπως εμείς σαν κοινωνικό σύνολο συμβάλαμε έστω και λίγο ακουσίως στην κατάληξη αυτή; Μήπως αν προσέχαμε κάτι στην συμπεριφορά μας δε θα γινότανε το τραγικό συμβάν; Ή σκεφτήκαμε να συμβάλουμε όσο μπορούμε προς την κατεύθυνση του να μην ξανά συμβεί ανάλογο γεγονός; Έπειτα, ο άνθρωπος αυτός μπορεί να ενέργησε έτσι από δίκη του λανθασμένη απόφαση όμως, οι δικοί του άνθρωποι; Ο πόνος, η θλίψη, τα δάκρυα των συγγενών του; Τα πρόσωπα των παιδιών του/της; Ο άνθρωπος αυτός μήπως ήταν οικογενειάρχης; Μήπως ήταν πατέρας και άφησε πίσω του παιδιά; Η στέρηση αυτού του προσώπου από όλους αυτούς τους ανθρώπους που τον αγαπούν; Αλλά και στη συνέχεια τα προβλήματα που ακολουθούν και καλούνται οι δικοί του να αντιμετωπίσουν (πνευματικής, ψυχολογικής και οικονομικής φύσεως);

            Αν μας απασχολούν τέτοια ερωτήματα καλό θα είναι να προσπαθούμε να αγωνιστούμε να βρούμε κάποια λύση, με πρώτο μας μέλημα να στραφούμε στο Θεό και με την προσευχή μας να τον παρακαλέσουμε να αποτρέπει τέτοιου είδους γεγονότα ενισχύοντας τους αδύναμους αδελφούς μας, και με την Σοφία του να τους φέρει κοντά στην Αγάπη Του, «Εἰ ὁ Θεὸς ὑπὲρ ἡμῶν, τίς καθ᾿ ἡμῶν;» (προς Ρωμαίους Η΄, 31). Να παρακαλάμε Αυτόν που για πάνω από 2000 χρόνια δεν μας πρόδωσε και δεν πρόκειται ποτέ να μας προδώσει. Όσο και απελπισμένοι και ίσως προδομένοι να είμαστε από ανθρώπους και καταστάσεις, θα πρέπει να σκεφτόμαστε Εκείνον που ήρθε στη γη για εμάς, και πόνεσε σαν τέλειος άνθρωπος αλλά και μας λύτρωσε σαν τέλειος Θεός. Να σκεφτόμαστε πως Αυτός ήταν ο ένας και μοναδικός άνθρωπος στη γη που έχυσε το αίμα του για εμάς, που σταυρώθηκε για να μας σώσει και μας υποσχέθηκε πως θα είναι πάντοτε δίπλα μας αρκεί να το θέλουμε και εμείς.

            Ας αφεθούμε στην Αγάπη Του. Ας τον εμπιστευτούμε. Αυτός είναι πάντα δίπλα μας και περιμένει να του κτυπήσουμε την πόρτα και να του ζητήσουμε βοήθεια, «Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε, κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται  ὑμῖν· πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται.», (κατά Ματθαίον Ζ΄, 7-8). Ο Θεός είναι Αγάπη είναι Ελπίδα, «Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το Άγιον. Τριάς αγία, δόξα σοι.», (από το Μικρό Απόδειπνο). Ο Θεός είναι αυτό που μας λείπει, «χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (κατά Ιωάννην ΙΕ΄, 6).

            Δε θέλω να σας κουράζω άλλο και να με συγχωρείτε για το μέγεθος του κειμένου. Ο στόχος μου μέσα από αυτό το κείμενο, είναι να σας παρακαλέσω. Να σας παρακαλέσω σαν να ήμουν ένας από αυτούς τους πονεμένους συνανθρώπους μας. Ή σαν κάποιος που έτοιμος να αυτοκτονήσει στρέφετε προς εσάς και ζητάει βοήθεια. Ή σαν να ήμουν ένας από τους συγγενείς αυτών που έχουν βάλει τέλος στη ζωή τους. Να σας παρακαλέσω λοιπόν, να προσπαθήσουμε όλοι μας να προσευχόμαστε για αυτούς να δυναμώνει και αυτών η πίστη στο Θεό. Ας παρακαλούμε την Παναγιά μας να μεσιτεύει στον Θεό και για αυτούς έστω και αν δεν ξέρουμε τα ονόματά τους. Ας προσευχόμαστε με απλότητα και αγάπη.

Ολοκληρώνοντας τις σκέψεις αυτές, θέλω εν κατακλείδι να στραφούμε στο κοντάκιο της μεγάλης σημερινής Δεσποτικής εορτής, της Αναλήψεως του Κυρίου μας, και συγκεκριμένα στη τελευταία φράση  «Την υπέρ ημών πληρώσας οικονομίαν, και τα επί γης ενώσας τοις ουρανίοις, ανελήφθης, Χριστέ ο Θεός ημών ουδαμόθεν χωριζόμενος, αλλά μένων αδιάστατος και βιών τοις αγαπώσί σε· Εγώ ειμί μεθ’ υμών και ουδείς καθ’ υμών». «Αφού τέλειωσες όσα ήταν να γίνουν για τη σωτηρία μας κι αφού ένωσες τα επίγεια με τα ουράνια, αναλήφθηκες με δόξα, Χριστέ ο Θεός μας. Καθόλου όμως δεν χωρίστηκες από μας, αλλά μένεις μαζί μ’ εκείνους που σε αγαπούν και τους βεβαιώνεις ότι εγώ είμαι μαζί σας και κανένας δεν μπορεί να σας βλάψει». Νομίζω πως δε χρειάζεται να ειπωθεί κάτι παραπάνω, παρά μόνο να μην ξεχνάμε ποτέ την υπόσχεση αυτή του Χριστού μας : «Εγώ ειμί μεθ’ υμών και ουδείς καθ’ υμών».

Η  χάρις του Κυρίου Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος μετά πάντων υμών, αμήν.(προς Κορινθίους Β΄ ΙΓ΄,13).

Νικόλαος Ανδριανάκης